Gölgelerin Fısıltısı Kısmi Aydınlık, Büyüyen Şüpheler Bölüm 12 Online Oku

 

Elif, titreyen mum alevinin aydınlattığı eski mutfakta bir an hareketsiz kaldı. Önünde uzanan seçenekler zihninde dans ediyordu. Çalışma odasına dönüp şifreleri çözmeye çalışmak en mantıklısı gibi görünüyordu ama elektriksiz, sadece bu cılız mum ışığıyla ne kadar ilerleyebilirdi? Üst kat veya bodrum katı keşfetmek... Bu düşünce bile tüylerini ürpertiyordu; tek başına, elinde bir mumla o karanlık ve bilinmez alanlara girmek aptallık olurdu. 

Gözü tekrar mutfağın köşesindeki o eski, metal sigorta kutusuna takıldı. Tehlikeli olabilirdi, evet. Elektrik işlerinden hiç anlamıyordu. Ama ya çözüm basitse? Ya sadece bir sigorta atmışsa ve ışıklar geri gelirse? Bu, her şeyi değiştirirdi. Araştırmasına devam edebilir, kendini daha güvende hissedebilirdi. Riskliydi ama potansiyel ödül büyüktü. Kararını verdi. Deneyecekti.

Mumu yakındaki tezgâhın üzerine dikkatlice yerleştirdi, alevin etrafı olabildiğince aydınlatmasını sağladı. Sonra yavaş adımlarla sigorta kutusuna doğru yürüdü. Yaklaştıkça kutunun eskiliği daha da belirginleşiyordu. Griye boyanmış metal yüzey yer yer paslanmış, kenarları hafifçe bükülmüştü. Üzerinde ne yazdığı okunmayan, solmuş bir etiket vardı. 

Etrafı örümcek ağlarıyla kaplıydı. Sanki yıllardır kimse dokunmamıştı. Elif bir an tereddüt etti. Ya dokunduğunda elektrik çarparsa? Ya yanlış bir şey yapıp yangın çıkarırsa? Ya da daha kötüsü, ya bu bir tuzaksa? O gölge, Elif'in buraya geleceğini tahmin edip kutuya bir düzenek kurmuş olabilir miydi? Bu düşünce saçma gelse de, bu konakta artık hiçbir olasılığı göz ardı edemezdi.

Derin bir nefes aldı. Korkusunu bir kenara bırakmalıydı. Dikkatli olacaktı. Kutunun kapağını açmak için küçük, mandallı kolu çevirdi. Kol gıcırtıyla döndü ve kapak hafifçe aralandı. İçeriden yine o hafif, metalik, ozon benzeri koku geldi. Kapağı tamamen açtı.

Karşısındaki manzara pek iç açıcı değildi. Beklediği gibi modern, düğmeli devre kesiciler yoktu. Onun yerine, sıralar halinde dizilmiş, porselenden yapılmış, vidalı tip eski sigortalar vardı. Bazılarının üzerindeki küçük cam pencereler kararmıştı, bu da onların atmış olabileceğini gösteriyordu. Kablolar eskiydi, bez kaplamaları yer yer yıpranmıştı ve her şeyin üzerinde kalın bir toz tabakası vardı. Kutunun en üstünde ise daha büyük, muhtemelen ana şalter olan, siyah bakalitten yapılmış, aşağı konumda duran bir kol vardı.

Elif ne yapacağını bilemiyordu. Bu eski tip sigortaları nasıl değiştireceğini bilmiyordu, yanında yedek sigorta da yoktu. Gözü tekrar ana şaltere takıldı. Aşağı konumdaydı. Acaba tüm elektriği kesen bu muydu? Belki de sadece bunu yukarı kaldırması yeterliydi? Ama ya kısa devre varsa? Kolu kaldırmak daha büyük bir soruna yol açabilir miydi?

Birkaç saniye kararsızca baktı. Sonra "Ne olacaksa olsun," diye düşündü. En kötü ne olabilirdi ki? Zaten elektrik yoktu. Kuru bir elle, tereddütle ana şalterin koluna uzandı. Kolu yukarı doğru itti. Kol önce biraz direndi, sonra belirgin bir 'çıt' sesiyle yerine oturdu.

Elif nefesini tutarak bekledi. Bir an için hiçbir şey olmadı. Sadece mum alevinin titrek ışığı ve kendi kalp atışları... Tam bir hayal kırıklığı hissetmeye başlamıştı ki, mutfak tavanındaki lamba göz kırpar gibi birkaç kez yanıp söndü ve ardından cılız, sarı bir ışıkla yanmaya başladı!

"Evet!" diye fısıldadı Elif, büyük bir rahatlamayla. Başarmıştı! En azından mutfağın elektriği geri gelmişti. Bu zayıf ışık bile, mum alevinin yarattığı o derin gölgeleri dağıtmış, mutfağa daha normal, daha az tekinsiz bir hava vermişti.

Hemen holün veya diğer odaların ışıkları yanmış mı diye kontrol etmek istedi ama önce mutfağı daha iyi görmek için bu fırsatı değerlendirdi. Şimdi, elektrik ışığında etrafına daha dikkatli bakabiliyordu. Tezgâhın üzerindeki kirli bulaşıklar, yerdeki eski muşamba kaplamanın yırtıkları, duvarlardaki yağ lekeleri daha net görünüyordu. Ama onun dışında, herhangi bir anormallik, birinin burada olduğuna dair bir işaret yoktu. Sadece eski, bakımsız bir mutfaktı. Gözü tekrar duvardaki o eski takvime takıldı. Evet, tarih hala Ali'nin kaybolduğu aydı. Bu detay içini sızlattı.

Çekmeceleri tekrar açtı. Şimdi daha rahat bir şekilde içlerine bakabiliyordu. Bir çekmecenin en dibinde, eski bezlerin altına sıkıştırılmış birkaç kutu daha mum ve birkaç kutu kibrit buldu. Bunları hemen çantasına attı. En azından artık yedek ışık kaynakları vardı.

Peki şimdi ne olacaktı? Mutfakta ışık vardı ama evin geri kalanı hala karanlık mıydı? Çalışma odasındaki lamba neden yanmamıştı? Sigorta kutusundaki o atmış görünen porselen sigortalar yüzünden miydi? Belki de sorun daha büyüktü ya da dediği gibi, kasıtlı bir durumdu ve sadece belirli bölgelerin elektriği kesilmişti. Bu durum şüphelerini daha da artırdı.

Yine de, şu an için en mantıklı adım, araştırmasına geri dönmekti. Bodrumdaki o duvarın sırrını çözmek için Ali'nin not defterini incelemeliydi. Artık çalışma odasına gitmek daha güvenli görünüyordu, en azından holün bir kısmını mutfaktan sızan bu ışık aydınlatabilirdi.

Tezgâhın üzerindeki mumu dikkatlice söndürdü. Ne olur ne olmaz diye onu da çantasına koydu. Sigorta kutusunun kapağını kapattı. Mutfaktan çıkmadan önce son bir kez etrafına bakındı. Bu oda, evin geri kalanı gibi, hem hüzünlü bir geçmişi hem de rahatsız edici bir bilinmezliği barındırıyordu.

Mutfağın kapısından hole doğru adımını attı. Mutfaktan gelen zayıf ışık, holün başlangıcını aydınlatıyor ama ilerisi hala karanlıktı. Çalışma odasına ulaşmak için yine de karanlık bir bölümden geçmesi gerekecekti. Ama en azından artık tamamen hazırlıksız değildi. Elinde yedek mumları ve kibritleri vardı. Ve en önemlisi, içinde yeniden alevlenen bir umut ve kararlılık vardı. O şifreyi çözecekti. Çalışma odasına doğru ilerlemeye başladı.

Mutfak tavanındaki lamba göz kırpar gibi birkaç kez yanıp söndü ve ardından cılız, sarı bir ışıkla yanmaya başladı!

"Evet!" diye fısıldadı Elif, büyük bir rahatlamayla. Omuzlarından ağır bir yük kalkmış gibi hissetti. En azından artık tamamen karanlıkta değildi. Bu titrek, sarı ışık bile lükstü. Mutfak şimdi daha az tehditkar görünüyordu; gölgeler tamamen yok olmasa da geri çekilmiş, nesneler belirginleşmişti.

Ama rahatlaması uzun sürmedi. Neden sadece mutfak? Hol, çalışma odası, diğer odalar neden hala karanlıktı? Tekrar sigorta kutusuna döndü. Şimdi, zayıf da olsa elektrik ışığında kutunun içini daha iyi görebiliyordu. Dikkatlice o eski, porselen sigortaları inceledi. Evet, birkaç tanesinin üzerindeki küçük cam pencere gerçekten de kararmış, içindeki ince tel kopmuş gibi duruyordu. Bunlar atmış sigortalardı. Peki hangisi hangi odaya aitti? Üzerlerinde hiçbir etiket yoktu. Sadece eski, okunaksız karalamalar... Belki de Neriman Teyze biliyordu ama şimdi bunu öğrenmenin bir yolu yoktu.

Yedek sigorta var mıydı acaba? Kutunun altını, etrafını yokladı ama hiçbir şey bulamadı. Bu eski tip sigortalardan bulmak zaten başlı başına bir sorundu. Acaba çalışan bir sigortayı çıkarıp atmış olanlardan birinin yerine takmayı denese miydi? Ama hangisinin çalıştığından, hangisinin hangi hatta ait olduğundan emin değildi. Üstelik bu eski sisteme dokunmak... Kısa devre yaptırabilir, yangın çıkarabilirdi. Hayır, bu riski alamazdı. Elektrik işleri uzmanlık gerektirirdi ve Elif'in bu konuda hiçbir bilgisi yoktu.

Demek ki evin geri kalanı şimdilik karanlıkta kalacaktı. Bu durum, olayın basit bir sigorta atması olmadığı şüphesini güçlendirdi. Neden sadece belirli hatlar etkilenmişti? Özellikle de Elif'in araştırma yaptığı çalışma odası? Yoksa bu gerçekten kasıtlı bir sabotaj mıydı? O gölge, Elif'in ipuçlarını bulmasını engellemek için mi elektriği kesmişti? Bu düşünce kanını dondurdu. Eğer öyleyse, durum sandığından çok daha tehlikeliydi ve o kişi hala buralarda olabilirdi.

Sigorta kutusunun kapağını dikkatlice kapattı. Şimdilik yapabileceği başka bir şey yoktu. En azından mutfakta ışık vardı ve yedek mum bulmuştu. Bu, hiç yoktan iyiydi.

Mutfakta biraz daha kalıp etrafı incelemeye karar verdi. Şimdi daha iyi görebiliyordu. Tezgâhın üzerindeki o birkaç kirli tabağa yaklaştı. İçlerinde kurumuş yemek artıkları vardı. Sanki sahibi yemeğinin ortasında aniden kalkıp gitmiş gibiydi. Çekmeceleri tekrar açtı. Birinde eski tarif defterleri buldu. Neriman Teyze'nin el yazısıyla yazılmış tarifler, kenarlarına düşülmüş notlar... Sıradan, gündelik hayatın izleriydi bunlar. Ama bir tarifin – elmalı turtanın – yanına düşülmüş not dikkatini çekti: "Ali en çok bunu severdi. Keşke yine yapabilsem." Tarih yoktu ama yazının hüznü Elif'in içine işledi.

Gözü tekrar duvardaki o eski takvime ilişti. Ali'nin kaybolduğu yılın Ağustos ayı... Takvim yaprağında belirli bir gün daire içine alınmıştı: 17 Ağustos. Bu tarihin bir önemi mi vardı? Ali o gün mü kaybolmuştu? Yoksa o gün başka bir şey mi olmuştu? Bu tarihi de not defterine kaydetti.

Mutfakta daha fazla ipucu bulamayacağını anlayınca, artık çalışma odasına dönme zamanının geldiğine karar verdi. Orada, bodrumdaki duvarın şifresini çözmek için ihtiyacı olan her şey vardı. Topladığı mumları ve kibritleri çantasına dikkatlice yerleştirdi. Mutfak ışığının açık kalmasında bir sakınca görmedi, en azından hole biraz ışık verirdi.

Mutfağın kapısından hole doğru adımını attı. Mutfaktan sızan zayıf ışık, holün başlangıcını aydınlatıyor ama ilerisi hala ürkütücü bir karanlığa gömülüyordu. Çalışma odasına ulaşmak için bu karanlık bölümden geçmek zorundaydı. Derin bir nefes aldı. Artık geri adım atmak yoktu. Üzerindeki tedirginliğe rağmen, içinde büyüyen bir kararlılık vardı. Bu konağın sırlarını çözmeden buradan gitmeyecekti.

Hole adımını atarken, yerdeki o ipek eşarbı tekrar gördü. Onu yerden alıp çantasına koydu. Belki daha sonra bunun ne anlama geldiğini düşünebilirdi. Şimdi tek hedefi çalışma odasıydı. Karanlığa doğru ilk adımını attı, el yordamıyla duvarı bulmaya çalıştı. Mutfaktan gelen ışık arkasında kalmıştı. Önünde ise sadece bilinmezlik ve konağın fısıltıları vardı...

📖 Hikayeye Devam Et

Gölgelerin Fısıltısı Mum Işığında Beliren Desen Bölüm 13. bölümüne geçmeden önce kısa bir reklam ile destek olun.

➡️ Gölgelerin Fısıltısı Mum Işığında Beliren Desen Bölüm 13 Online Oku