Umarsız bir boyun eğişle yürümeye zorlandığım, bana son derece yavan ve çorak görünen bu yolun başında, ilk adımımı atmaya hazırlanırken böylesine bir heyecan duyabileceğimi asla düşünemezdim. Yüreğimin gölgeli, kuytu bir köşesinde; kendi seçtiğim yolda yürüyor olsaydım, bu heyecana bambaşka coşkuların eşlik edeceğini söyleyen, duymamaya gayret ettiğim, gittikçe cılızlaşan bir ses var. Evet, artık çok geç! Bugün üniversiteye başlıyorum.
Marmara Üniversitesi Dişhekimliği Fakültesi’ne. Bu, tüm duygu ve düşüncelerime zıt seçim bana ait değildi. Ama haksızlık etmemeliyim. Son karar bana bırakılmıştı. Öne sürdüğüm seçeneklerin üstleri çeşitli nedenlerle çizildikten sonra, elim kolum bağlı, kendi tercihimi kendim yapmıştım. Ben de, belli kuralların dışına çıkamayan, hatta bazı konularda tutucu sayılabilecek aileme inat edercesine, hiç de onaylanmayacak istekler sıralamıştım ama… Toplum içinde saygın bir yere sahip, örnek insan, yirmi beş yıllık diş doktoru bir baba; kızının, konservatuvarın tiyatro bölümüne gitmesini nasıl kabul edebilirdi?
Ah babacığım! Tiyatronun nasıl farklı bir dünya olduğunu bilebilseydin… Sahnenin karşısında, seyirci konumunda oturmanın ötesine geçmek için, neler verebileceğimi bir görseydin. Sen ne düşünürsen düşün, benim dünyam orası! Kimi zaman, “Nerelere gittin gene Piraye?” dersin ya… Kısa bir kaçamak yapmışımdır dünyama. Kendi yazdığım senaryonun bir parçası oluvermişimdir. Bazen bir Ortaçağ prensesi, bazen sıradan bir Anadolu kadını, bazen de haşarı bir genç kız vardır karşında. Ama sen bunları nereden bileceksin ki? Kütüphanedeki kitaplarıma göz attın mı hiç?
