Sicak Kar Hakkında
Savaş yolundan geçmiş, bireylerinin çoğu savaş sırasında yitip gitmiş bir kuşaktanım ben.. Yaşıtlarım Stalingrad’da, Kursk dolaylarında, Zeyelovski tepelerinde öldüler. Kardeşim savaşın son günlerinde Berlin önlerinde öldürüldü. Savaşı yazmaya başlayışım, belki de cephe dönüşü, tozlu siperlerde, savaşın geçt,iği uçsuz bucaksız tarlalarda yatıp kalmış olanlara, daha doğrusu kuşağıma karşı bir borçluluk duymamdandı. Savaşı insan yaşamının en büyük sarsıntısı, halkların geçirdiği benzersiz bir sınav olarak görürüm. Bu yüzden savaşın yazarlarca her zaman işleneceğine inanıyorum; hele makineli tüfek takırtılarını tepelerinde, yitirdiklerinin acısını yüreklerinde duymuş olanlarca…
Kitaplarım uzun süre tartışma konusu olduğu halde, kanımca çağım hakkında en önemli şeyi henüz yazmadım. Her yazarın düşlediği bir kitaptır bu; yazarın kendisini de görebildiği çok yönlü bir aynaya benzeyen, yaşamın ta kendisine odaklanmış, yaşam deneylerinin tümünü içeren bir kitap. Bence yazar dışarıdan gelen her psikolojik sarsıntıya tepki gösteren, bir sismografa benzetilebilir. Yaşam deneyleri ve ruhsal deneyler bunlara eklendiğinde bir yapıt çıkar ortaya. Yoksa yazılanlar kaskatı düşüncelerin oluşturduğu bir buz yığınından ayırdedilemez.
Yapıtı canlandıran, sıcaklığını veren insan soluğudur. Savaş üzerine yazmamın bir başka nedeni de, kahramanlarımı, ahlâkî değerlerin olağanüstü keskin biçimde yoklanabildiği, en karışık, en dramatik durumlarda görme isteğimdir. Böylesi durumlar savaşta doruğunda değil midir? Savaş beni güzelim okul çağımın geçtiği ve gençlik dönemimin başladığı Moskova’da bulmuştu. Ve ben bu kenti, daracık sokakları, mavi alacakaranlıkta parıldayan fenerleri, ilkbahar yağmurunun ıslattığı duvar afişlerinin kokusuyla kısacası her şeyiyle severim. Başlıca kahramanlarım, belki de geçmişi bunun için böyle bir sevgi ile anımsıyorlar…
