Aşkın Son Perdesi Kitabını Online Oku

 

Aşkın Son Perdesi

 

 

Evin içinde hafif bir müzik sesi yankılanıyordu. Yıllardır süren evlilikleri, sıradan bir akşam yemeğiyle devam ediyordu.

Cem gözlerini masadaki şarap kadehine dikti. "Bugün garip bir gündü."

Leyla hafifçe gülümsedi. "Garip mi? Neden?"

Cem hafifçe iç çekti. "Bir şeyler değişiyor gibi hissediyorum."

Leyla kaşlarını çatarak ona baktı. "Ne gibi?"

Cem başını hafifçe eğerek sessizleşti. Bazen değişimler fark edilmez. Ama hissettirilir.

Leyla mutfağa geçtiğinde, telefonuna düşen mesajı fark etti. Bilinmeyen bir numara, kısa ve net bir cümle bırakmıştı:

"Biliyor musun? Bazı sırlar sonsuza kadar saklanmaz."

Leyla gözlerini telefona dikti. Bu mesaj, sıradan bir gecenin yönünü değiştirebilir miydi?

Leyla, telefonun ekranına bakarken içinden geçen düşünceler birbirine karışıyordu.

"Bu mesaj kimden geldi? Ne anlatmaya çalışıyor?"

Etraf sessizdi. Cem hâlâ masada şarabını yudumluyor, kendi düşüncelerine gömülmüştü.

Leyla, bir an bile tereddüt etmeden mesajı silmeyi düşündü. Ama içindeki bir ses, gerçeği öğrenmesi gerektiğini söylüyordu.

Cem başını kaldırdı. "Leyla? Bir şey mi oldu?"

Leyla hafifçe gülümsedi. "Hayır, sadece biraz dalgınım."

Cem şarabından son bir yudum alırken Leyla’nın içindeki huzursuzluğu fark etmiş miydi? Yoksa bu sadece onun endişesi miydi?

Leyla gözlerini telefon ekranına çevirdi. Silmek mi, yoksa cevap vermek mi?

Bir seçim yapmalıydı.

eyla gözlerini telefondaki mesajdan ayırmadan derin bir nefes aldı. İçinde garip bir huzursuzluk vardı. Cem’in gözleri hâlâ şarap kadehine takılmıştı, düşüncelere dalmış gibiydi. Sessizliği bozmamak için telefonu masaya bıraktı ama zihni o tek cümleye takılı kalmıştı: "Biliyor musun? Bazı sırlar sonsuza kadar saklanmaz." Bu sözler, sıradan bir gecenin yönünü tamamen değiştirebilirdi.

Leyla, Cem’in yüzüne baktığında, onun da kafasında başka düşünceler döndüğünü fark etti. Acaba o da bir şeyler hissediyor muydu? Yoksa Leyla, kendi zihninde kurduğu şüphelerin içinde kayboluyor muydu?

"Bugün garip bir gündü," dedi Cem tekrar.

Leyla hafifçe gülümsedi. "Öyle mi? Bir şey mi oldu?"

Cem başını salladı. "Bilmiyorum. Sanki havada bir şey var… değişiyor gibi."

Leyla titreyen ellerini fark etmemeye çalışarak kadehini kaldırdı. "Belki de sadece uzun bir gün olmuştur."

Cem’in yüzündeki ifade değişti. Derin bir düşünceye dalmış gibiydi. Ama konuşmadı.

Leyla masadan kalktı ve mutfağa doğru ilerledi. Telefonunu açtı, gelen mesajı tekrar okudu. Bir karar vermeliydi: Görmezden mi gelecekti, yoksa bunun peşine mi düşecekti?

Mesajı yazan kişi kimdi? Ona gerçekten bir şeyler mi anlatmaya çalışıyordu, yoksa bu bir rastgele gönderilmiş bir mesaj mıydı? Eğer Cem’in bilmediği bir şey varsa, bu, evliliklerinin dönüm noktası olabilirdi.

Leyla telefonu hızlıca kapattı. Şimdi cevap verme zamanı değildi. Önce doğru zamanı bulmalıydı.

Cem arkadan seslendi. "Leyla? Dalıp gitmişsin yine."

Leyla, yüzüne sahte bir gülümseme yerleştirerek arkasına döndü. "Hayır, sadece kafamda birkaç şey var. Biliyorsun, iş güç…"

Cem, ona dikkatlice baktı. Onun bir şeyler sakladığını hissediyor muydu? Yoksa kendi düşüncelerine fazla mı kapılıyordu?

Leyla derin bir nefes aldı. Cem’in şüphesi büyümeden önce konuyu değiştirmeliydi. "Yarın dışarı çıkalım mı? Bir değişiklik iyi olur."

Cem kadehini kaldırdı. "Evet, belki de."

Sessizlik odada yayıldı. İkisi de aslında konuşmadıkları şeyin ağırlığını hissediyordu.

Bazı gerçekler, en sessiz anlarda kendini gösterir.

Leyla, telefonun ekranına son kez baktı ve içinden geçen düşünceleri bastırmaya çalıştı. Bu mesajı yok saymak mı doğru olurdu, yoksa peşine düşmeli miydi?

Cem'in gözleri hâlâ Leyla'daydı. Bir şeyler hissediyor muydu? Yoksa sadece kendi zihninde kurduğu şüphelere mi kapılıyordu?

Leyla hafifçe dudaklarını ısırarak masaya yaklaştı. "Yarın bir yerlere gidelim mi? Biraz değişiklik iyi olur."

Cem kadehini kaldırarak gülümsedi. Ama bu gülümsemenin içinde bir şeyler eksikti. "Evet, belki de."

Sessizlik odada ağırlaştı. Bazı sessizlikler, kelimelerden daha fazla şey anlatır.

Leyla gece boyunca uyuyamadı. Zihni sürekli mesajın anlamını sorguluyordu.

"Bu sadece bir şaka mıydı? Yoksa gerçekten bir şeyler mi saklanıyordu?"

Huzursuzca yatağın içinde döndüğünde, Cem'in nefesinin ağırlaştığını fark etti. O da uyuyamıyor muydu?

"Bir şey mi var?" diye fısıldadı Cem, gözlerini açmadan.

Leyla hafifçe gülümsedi. Gerçekleri gizleyen bir gülümsemeydi bu. "Hayır, sadece uykum kaçtı."

Cem gözlerini açtı ve ona dikkatlice baktı. "Emin misin?"

Leyla başını hızla çevirdi. "Tabii ki."

Ama Cem'in gözlerinde, gizlenen şüphelerin yansımasını gördü.

Leyla, yatakta dönerken telefonuna tekrar baktı. Mesaj hâlâ oradaydı.

"Biliyor musun? Bazı sırlar sonsuza kadar saklanmaz."

Bu sözlerin ağırlığını hissetti. Bunu gerçekten görmezden gelebilir miydi?

Cem, yan tarafta nefes alıp verirken huzursuz görünüyordu. O da bir şeyler hissediyor muydu? Yoksa sadece Leyla’nın zihninde büyüyen bir şüphe miydi?

Leyla mesajı açtı, ama cevap yazmadı. Kimden geldiğini öğrenmeden bir adım atmamalıydı.

Sabah olduğunda, Cem hâlâ dalgın görünüyordu. Kahvesini yavaşça karıştırırken, gözlerini boşluğa dikmişti.

Leyla onu izlerken içinden geçen düşünceyle ürperdi. O da bir şeyler saklıyor olabilir miydi?

"Cem?" diye seslendi Leyla.

Cem başını kaldırdı. "Evet?"

"Biraz dalgın görünüyorsun."

Cem hafifçe gülümsedi. Ama bu gülümsemede bir şeyler eksikti.

"Bir şey yok, sadece kafam karışık."

Leyla gözlerini kırpıştırdı. Kafasında ne vardı? Yoksa aynı şüphe, onun içinde de mi büyüyordu?

Leyla işe gitmek için hazırlanırken, telefonunu tekrar açtı. Mesajı gönderen numara hâlâ isimsizdi.

"Bunu gerçekten görmezden gelmek doğru mu?"

Bir an düşündü. Belki de bunu öğrenmeden rahat edemezdi.

Numarayı gizlice aramak mı, yoksa mesaj atmak mı?

Bunu yaparsa geri dönülmez bir yola girerdi. Ama bazı sırlar, onları görmezden geldiğinizde bile peşinizi bırakmazdı.

Leyla işe giderken kafasında dönen düşünceler onu ele geçirmişti. Mesajın anlamını çözmeli miydi? Yoksa her şeyi olduğu gibi bırakmalı mıydı?

Telefon ekranına baktı, bilinmeyen numara hâlâ oradaydı. Bir seçim yapmalıydı.

Eğer mesajı gönderen kişi gerçekten bir şeyler biliyorsa, onun sessizliği Cem’den gizlediği şeyleri açığa çıkarabilir miydi?

Leyla derin bir nefes aldı. "Bunu şimdi çözmek doğru olur mu?"

Parmakları mesajın üzerine gelmişti, bir yanıt yazmaya hazırdı. Ama son anda telefonunu kapattı.

Bazı sırlar, onları açmadan bile insanın hayatını değiştirebilirdi.

Cem ofiste, bir dosyayı incelerken zihni dağılmıştı. Leyla’daki garip huzursuzluğu fark etmişti.

"Bana söylemediği bir şey mi var?"

Düşüncelerini dağıtmak için bilgisayarını açtı, işine odaklanmak istiyordu ama aklı eve kayıyordu. Leyla son zamanlarda değişmiş miydi? Yoksa bu onun kuruntusu muydu?

Bir an duraksadı. Sadakat, bazen sessizce sınanırdı. Ve Cem artık sınandığını hissediyordu.

Leyla masasına oturduğunda, gözlerini kahve fincanına dikti. Bir karar vermesi gerekiyordu.

"O mesajı gönderen kimdi?"

Bir cevap aramak istiyordu, ama cevabın ne getireceğinden emin değildi. Bazı sırlar ortaya çıktığında, geri dönüş olmayabilir.

Telefonu tekrar açtı, numarayı ekrana getirdi. İlk harfi yazdı, ama devam edemedi.

Cem, gözlerini bilgisayar ekranına dikmişti, ama içindeki huzursuzluk ona rahat vermiyordu. Leyla’nın değiştiğini hissediyordu.

"Bir şeylerden mi kaçıyor? Yoksa gerçekten bir şeyleri gizliyor mu?"

Yan masadaki arkadaşı ona seslendi. "Bugün biraz dalgınsın, Cem."

Cem gülümsemeye çalıştı. "Sadece kafamda birkaç şey var."

Ama bu birkaç şey, onu içten içe rahatsız ediyordu.

Leyla telefonunu kapattı. Bugün doğru zaman değildi.

Ama içindeki his, bunun uzun süre böyle kalmayacağını söylüyordu.

O gece, Cem’in bakışlarında bir şey fark etti. Bir şeyler soracak gibiydi.

Leyla sessizce nefes aldı. Konuşmasını bekledi.

Ama Cem sadece gözlerini kaçırdı. Belki de ikisi de biliyordu.

Bazı gerçekler sessizlikte saklanır. Ama sonsuza kadar gizli kalamaz.

Leyla, o gece yatağında dönüp durdu. Telefonun ekranı tekrar açıldı, mesaj hâlâ oradaydı.

"Biliyor musun? Bazı sırlar sonsuza kadar saklanmaz."

İçindeki huzursuzluk artık onu esir almıştı. Gerçeği öğrenmek zorundaydı.

Cem’in nefes alışları düzenliydi ama uykusu hafifti. O da bir şeylerden şüpheleniyor muydu?

Leyla mesajın kaynağını çözmeliydi. Ama bunu yaparsa geri dönüş olmayacağını biliyordu.

Parmakları ekranın üzerinde gezindi. Yanıt mı vermeli, yoksa bilinmeyene adım atmaktan mı kaçınmalıydı?

Sabah olduğunda, Cem’in gözleri daha önce hiç olmadığı kadar dikkatliydi. Leyla’nın içindeki çatışmayı fark etti mi?

Kahve fincanını tuttu, bir yudum aldı. "Leyla, son zamanlarda farklısın."

Leyla gözlerini kaçırarak mutfağa yöneldi. "Sadece biraz yorgunum."

Cem’in bakışları peşini bırakmıyordu. Gerçekleri öğrenmeye çalışıyor muydu, yoksa sadece hissettikleriyle mi hareket ediyordu?

Bir şey değişiyordu. Sessizliğin içindeki çatlaklar artık fark edilmeye başlamıştı.

Leyla ofiste bilgisayarına bakarken, kafasında dönüp duran tek şey mesajdı. Bunu görmezden gelmek mümkün değildi artık.

Telefonu eline aldı. Numarayı araştırmalı mıydı?

İçindeki dürtü onu zorladı. Gerçeği öğrenmeye bir adım daha yaklaştı.

Mesajı gönderen kişi kimdi? Ve ona ne anlatmaya çalışıyordu?

Bazı sırlar sonsuza kadar saklanmazdı. Ama doğru zamanda öğrenilmeliydi.

Leyla, gözlerini bilgisayar ekranına dikti, ama zihni mesajın ağırlığından kurtulamıyordu. Kimdi bu kişi? Ne anlatmaya çalışıyordu?

Saatine baktı. Günün yarısı geçmişti, ama hissettiği huzursuzluk hiç azalmamıştı.

"Bu soruyu görmezden gelirsem geçer mi?"

Ama içindeki ses biliyordu: Bazı sorular cevapsız kalmaz.

Leyla, parmaklarını telefon ekranında gezdirdi. Mesajı gönderen numarayı aramalı mıydı?

Bir an tereddüt etti. Ama sonra hızlıca telefonunu masaya bıraktı. Hayır, şimdi değil.

Cem, akşam eve geldiğinde Leyla'nın bakışları değişmişti. İçinde bir şeyler saklıyordu.

"Ne saklıyor?"

Cem usulca mutfağa geçti, ama gözleri hâlâ Leyla’daydı. Huzursuzluk iki tarafa da bulaşmıştı artık.

Leyla bir şey söylemek ister gibiydi, ama dilinin ucuna gelen kelimeleri bastırıyordu. Belki korkuyordu. Belki de daha fazla şüphe uyandırmak istemiyordu.

Cem, kahvesinden bir yudum aldı. Sessizlik onları daha da derinlere çekiyordu.

Leyla gece yatakta dönerken, Cem’in gözlerini ona diktiğini fark etti. Uyumuyordu.

Leyla sessizce yorganı düzeltti. Ama Cem’in sesi bir anda geceyi böldü.

"Leyla."

Leyla ürperdi. Şimdi ne soracaktı?

"Gerçekler sonunda gün yüzüne çıkacak mı?"

Leyla yatağında dönerken Cem’in sessiz bakışları üzerine kilitlendi. Gece, artık sırların gölgesinde ağırlaşmıştı.

"Leyla."

Leyla gözlerini açtı. Cem’in sesi, beklediği yüzleşmenin başlangıcıydı.

Cem derin bir nefes aldı. "Bir şeyler değişti, farkında mısın?"

Leyla başını kaldırdı. Saklayacak bir şey kalmamış mıydı artık?

"Bazı sırlar saklanamaz."

📖 Hikayeye Devam Et

Aşkın Son Perdesi Bölüm 2 Online Oku. bölümüne geçmeden önce kısa bir reklam ile destek olun.

➡️ Aşkın Son Perdesi Bölüm 2 Online Oku