Gölgedeki Aşk Kitabını Oku

 

Gölgedeki Aşk

 

Kayseri semalarına usulca çöken akşamın kızıl ışıkları, Pervane Medresesi'nin taştan avlusunu son bir kez okşuyordu. Taş işçiliğinin her bir detayında Selçuklu nakkaşlarının duası gizliydi sanki; mihraplardaki geometrik desenler, kubbelere uzanan çini motifleri, her biri bir hikaye fısıldıyordu sessizce.

Genç Mihrişah, avludaki çeşmenin serin mermerine sırtını yaslamış, elindeki ceylan derisine yazılmış İbn-i Sina'nın El-Kanun fi't-Tıb'ının sayfalarına gömülmüştü. Babası, döneminin en saygın alimlerinden biri olan Üstad Nizamüddin'in derslerinin yankısı hâlâ duvarlarda asılıydı.

Mihrişah, sadece güzelliğiyle değil, ilme olan derin tutkusu ve keskin zekasıyla da adından söz ettiriyordu. Diğer soylu kızların ipek kumaşlar, gümüş takılar ya da saray dedikodularıyla meşgul olduğu bir çağda, o, parşömenlerin kokusunda ve kadim bilginin derinliklerinde kaybolmayı yeğliyordu. İçinde tarifsiz bir arayış, dünyayı sadece sarayın duvarları arasından değil, bilginin ışığıyla görmek isteyen bir ruh taşıyordu.

Avluya aniden yayılan ayak sesleri ve kılıç şakırtılarıyla Mihrişah başını kaldırdı. Medresenin görkemli kapısından içeri süzülen suret, tanıdıktı. Prens Gıyaseddin, yanındaki az sayıda muhafızla birlikte, sanki halktan biriymiş gibi mütevazı bir edayla avluya girdi. Üzerinde işlemeli kaftanlar yerine sade bir giysi vardı, sarık bile daha basitti.

Gıyaseddin, taht kavgalarından ve sarayın gösterişinden uzak, ilim meclislerinde huzur bulan bir ruha sahipti. Gözleri, medresenin her köşesini tararken Mihrişah'a takıldı. Genç kızın elindeki kitaba odaklanmış, düşünceli yüz ifadesi ve o derin bakışlar, Prens'i büyüledi. Gıyaseddin'in gözleri

Mihrişah'ın gözleriyle buluştuğunda, zaman sanki bir anlığına durdu. Kısa ama anlam dolu bir bakışmaydı bu; sessiz bir selamlaşma, iki ruh arasında kurulan görünmez bir köprü. Prens, hafifçe başını eğerek Mihrişah'ı selamladı, genç kız da aynı zarafetle karşılık verdi. Bir an için, bu bakışların taşıdığı gizli umut, medresenin huzurlu avlusunu kapladı.

Gıyaseddin, avlunun bir köşesine çekilip sessizce dersleri dinlemeye koyulmuştu ki, medresenin kapısından bu kez bambaşka bir hava esmeye başladı. Adeta medresenin manevi huzurunu delen bir gölge gibi, Vezir Behram heybetli cüssesi ve keskin bakışlarıyla içeri girdi.

Behram, hırsı ve entrikalarıyla nam salmış, gücünü babadan oğula geçen makamından alan, Prens Gıyaseddin'in amcasıydı. Gözleri zehirli bir yılan gibi etrafı süzerken, sözde medresenin düzenini teftiş ediyordu. Ancak asıl amacı, Prens Gıyaseddin'i takip etmek ve onun her adımından haberdar olmaktı.

 Mihrişah'ın babası Üstad Nizamüddin ile kısa, gergin bir selamlaşma yaşandı. Behram'ın kibirle harmanlanmış alaycı tavrı, Üstad'ın bilge duruşuyla keskin bir tezat oluşturuyordu. Behram'ın bakışları Mihrişah'a kaydı. Genç kızı süzüşündeki küçümseme, yerini anlık bir hırsa bıraktı.

Bu bakış, Mihrişah'ın iliklerine kadar işleyen bir rahatsızlık yarattı. Behram, Gıyaseddin'i fark etti ve aralarında buz gibi, kısa bir selamlaşma geçti. Vezir'in varlığıyla, medresedeki o gizli gerilim, adeta gözle görülür bir hale geldi.

Güneş tamamen ufukta kaybolmuş, yerini gökyüzünde belirmeye başlayan yıldızlara bırakmıştı. Medresenin kandilleri birer birer yanmaya başladı, avluyu loş bir ışıkla aydınlatırken gölgeler dans ediyordu.

Mihrişah, Prens Gıyaseddin'e son bir kez baktı. Prens'in gözlerindeki o masum merak ve umut, genç kızın zihnine kazındı. Vezir Behram ise, karanlıkta bir gölge gibi medreseden ayrılırken, yüzünde beliren sinsi bir ifadeyle, geleceğe dair kötücül bir planın ilk tohumlarını atmış oluyordu. Bu üç farklı karakterin kaderleri, Kayseri'nin kadim duvarları arasında, "Gölgedeki Aşk"ın ilk perdesini aralıyordu.

Akşamın koyu lacivert örtüsü Kayseri'yi sarıp sarmalarken, Pervane Medresesi'nin loş koridorlarından sarayın ışıklı avlularına doğru bir hüzün rüzgarı esiyordu. Mihrişah, babası Üstad Nizamüddin ile birlikte medreseden ayrılırken, zihni hâlâ Prens Gıyaseddin'in gözlerindeki o masum merakın esiriydi. Gıyaseddin, diğer şehzadeler gibi şatafatlı elbiseler içinde, etrafı dalkavuklarla çevrili bir figür değildi.

 Medresenin serinliğinde, ilmin ve derin sohbetlerin peşinden koşan, sade bir genç adam suretindeydi. Bu sadelik, Mihrişah'ın ruhunda daha önce hiç tatmadığı bir yankı uyandırmıştı. Onun gözlerinde gördüğü o gizli umut, genç kızın yüreğine düşen bir kıvılcım gibiydi. Ancak bu kıvılcımın, bir yangına dönüşüp dönüşmeyeceği, sarayın duvarları ardındaki sinsi fısıltılara ve gözlerden uzak entrikalara bağlıydı.

Sarayın mermer avlusuna ulaştıklarında, havanın değiştiğini hissetti Mihrişah. Medresenin huzur dolu dinginliği, burada yerini soğuk bir ihtişama bırakmıştı. Yüksek duvarlar, nakış nakış işlenmiş kemerler, her köşede bekleyen muhafızlar…

Burası, bir zamanlar büyük Selçuklu İmparatorluğu'nun kalbiydi, şimdi ise Anadolu Selçuklularının taht kavgalarının, siyasi çekişmelerin ve gizli hırsların sahnesiydi. Her taşın, her oymanın bir sır sakladığı, her fısıltının bir kılıç kadar keskin olabileceği bir yerdi burası.

Mihrişah, babasıyla ayrılıp kendi dairesine yönelirken, koridorların loşluğunda bir gölge siluet belirdi. Vezir Behram’dı bu. Geniş omuzları, sivri burunlu yüzü ve alaycı tebessümüyle Mihrişah’ın yolunu kesti.

 “Üstad’ın kızı, yine ilim meclislerinden mi geliyorsun?” dedi, sesi tatlı bir zehir gibiydi. “Oysa genç bir kızın vakti, saraydaki diğer hanımlar gibi nakış işlemeyi, şiir ezberlemeyi öğrenmekle geçmeli. Bu kadar çok okumak… bir hanımefendiye yakışır mı dersin?”

Mihrişah, Behram'ın bu sözlerinin ardındaki imayı anladı. Onun babasının ilmi gücünden, dolayısıyla kendisinin de eğitiminden rahatsızdı. Behram, kendi cehaletini başkalarının bilgisiyle kapatmaya çalışan, karanlık bir ruhtu. “İlim, efendim, bir hanımefendinin zihnine de yakışır, ruhuna da.

Zira ilim, cehaletin karanlığında yanıp sönen bir ışıktır,” diye karşılık verdi Mihrişah, sesi yumuşak ama kararlıydı.

Behram'ın yüzündeki tebessüm dondu. Mihrişah'ın bu beklenmedik cesareti onu şaşırtmıştı. “Keskin dilliymişsin de…” dedi, gözleri Mihrişah’ın güzel yüzünde gezindi. “Prens Gıyaseddin de pek severmiş ilim meclislerini.

Medresede onunla karşılaştınız mı bari?” Behram’ın sesi imalıydı, gözlerinde sinsi bir kıvılcım parlamıştı. Bu, bir uyarıydı; Prens’e olan yakınlığı fark edilmişti. Mihrişah’ın kalbi hızla çarpmaya başladı. Saraydaki fısıltıların ne denli hızlı yayıldığını çok iyi biliyordu.

“Prens hazretleri, Üstad’ın derslerini dinlemeye gelmişlerdi,” dedi Mihrişah, sesindeki titremeyi gizlemeye çalışarak. “Herkesin ilme olan saygısı kendine göre tecelli eder, Vezirim.”

Behram, alaycı bir kahkaha attı. “Öyle olsun bakalım, Üstad’ın kızı. Ama unutma ki, sarayın gölgesi uzundur. Bazen, güneş ışığına çıkanlar, gölgelerin arasında kaybolur gider.” Bu sözler, açık bir tehditti. Behram, Mihrişah’ın yanında durmakla kalmayıp, genç kızın zihnine ve ruhuna da ulaşmaya çalışıyordu. Gözlerinde yanan o hırs, sadece makam hırsı değil, aynı zamanda başkalarının sahip olduğu her şeye duyulan bir kıskançlıktı.