Ormanın Sırlarına Yolculuk Bölüm 55: Kayıp Ruhların Gölgesinde

 

Gecenin karanlığı, ormanın üzerinde kadim bir yorgan gibi serilmişti. Ay ışığı ağaçların dalları arasından sızarak toprağa gümüşi desenler bırakıyor, çalılıkların arasından yükselen sis tabakası adeta görünmeyen bir nefes gibi zemini sarıyordu. Zaman durmuş, sadece kalp atışları kadar belirgin bir sessizlik hüküm sürüyordu. Derinliklere doğru ilerleyen yolcular, her adımda gölgelerin içinden geçmiş zamanın yankılarıyla yüzleşiyordu.

Arel, yüzünü örten pelerini hafifçe araladı. Elinde tuttuğu pusula, alışılmadık bir şekilde kuzeyi değil, doğunun derinliklerini gösteriyordu. Bu pusula, onlara geçmişte kaybolan bir ruha ulaşma vaadiyle verilmişti. Işığın en zayıf, karanlığın en güçlü olduğu bu bölgede, yalnızca kalplerindeki inanç yönlerini belirleyebilirdi.

Yanında yürüyen Alura, elleriyle ağaç gövdelerine dokunarak ilerliyor, her bir kabuk çizgisine anlam yüklemeye çalışıyordu. "Bunlar sıradan ağaçlar değil," dedi fısıltıyla, "Her biri bir hafıza, her biri bir ömrün yankısı. Burada doğa canlı değil, yaşayan bir tarih."

Ardından gelen Sefir, gökyüzüne gözlerini dikmişti. Yıldızlar artık bildikleri şekillerde parlamıyordu. Onların yerine ormanın içinden süzülen ışık kümeleri vardı; sanki bilinmeyen ruhlar, onların gelişini izliyordu. Birden, önlerindeki toprak hareket etti. İnce çatlaklardan yükselen beyazımsı duman, havayı keskin ve eski bir kokuya bürüdü: Nemli toprak, yanmış otlar ve unutulmuş anıların kokusu.

Yolun sonunda devasa bir taş kemer yükseliyordu. Üzerinde harfleri neredeyse silinmiş bir yazıt: "Gelenin adı yok, gidenin izi kalmaz." Arel bu yazıyı okurken duraksadı. İçinde bir ürperti hissetti. Bu eşik, yalnızca fiziksel bir sınır değil, ruhsal bir geçişti.

Kemeri geçtiklerinde dünya değişti. Renkler daha soluktu, sesler boğuk, zaman neredeyse tersine akıyor gibiydi. Burada rüzgar eserse yankı yapıyor, ayak sesleri toprağa değil, gökyüzüne çarpıyordu. Kayıp ruhların ormanına girmişlerdi.

Alura aniden dizlerinin üstüne çöktü. Gözleri büyümüştü, bir noktaya kilitlenmişti. "Onu görüyorum," dedi titreyerek, "Annem…" Arel hemen yanına koştu. Alura’nın gözlerinin önünde, havada şekillenen siluetler dans ediyor, geçmişin gölgeleri ona dokunuyordu. Bu yer, ziyaretçilerine en derin özlemlerini sunuyordu; ama bir bedel karşılığında.

Sefir ileri atıldı ve uyarıda bulundu: "Sakın onlara dokunmayın! Bu ormanın ruhları, duygularımızla beslenir. Ne kadar özlersen, o kadar güçlenirler."

Fısıltılar yükselmeye başladı. Ağaçların dalları arasından bir kadın sesi yankılandı: “Geri dön ya da burada kal. Seçimini yap.”

Arel, elindeki pusulaya tekrar baktı. İbre, bu kez çılgınca dönüyordu. Yön yoktu, sadece karar vardı. Kayıp ruhların yankıları arasında ilerlemek, ya kendi benliklerini kaybetmelerine ya da gerçeğin kapılarını aralamalarına neden olacaktı.

Birden, yerin altından gelen uğultular yükseldi. Toprak titredi. Kuru yapraklar havalanırken, ormanın kalbi açığa çıkmaya başladı. Tam ortada yükselen kadim bir taş sütun, üzerinde altın işlemeli sembollerle parıldıyordu. Bu semboller, yalnızca eski kehanet metinlerinde geçiyordu: “Yolun sonunda, yalnızca hatırlayan kalır.”

Alura fısıldadı: “Bu, bizim son sınamamız.”

Sefir ve Arel, taş sütunun etrafında bir daire oluşturdu. Ellerini birbirine uzattılar. Tam bu anda sütun birdenbire parlamaya başladı. Göz kamaştırıcı bir ışık onları sardı ve bedenlerini değil, zihinlerini içine çekti.

Artık rüyaların, anıların ve bilinçaltının birleştiği bir boyuttaydılar. Burada her şey mümkündü. Her karar bir kapı, her düşünce bir anahtardı. Kendi içlerindeki korkularla yüzleşmeden gerçeklikten çıkamayacaklardı.

Ve işte burada, “Ormanın Sırlarına Yolculuk” bir kez daha derinleşiyor; kahramanlarımız, görünmeyenle mücadele etmek zorunda kalıyor. Arel, Alura ve Sefir için artık yalnızca hayatta kalmak değil, ruhlarını korumak da hayati bir mesele hâline gelmişti.