Gölgelerin Fısıltısı Bölüm 1 Sessiz Miras Kitabını Oku

 

Gölgelerin Fısıltısı

 

BÖLÜM 1: Sessiz Miras

Tozlu otobüsün camından dışarıyı süzen Elif, Ege'nin bildiği o cıvıl cıvıl, tatil beldelerine özgü mavisinden ve beyazından ne kadar farklı bir yeşille karşılaştığını düşündü. Burası daha koyu, daha yabani, sanki kendi içine kapanmış bir coğrafyaydı. Telefonun ekranındaki "Servis Yok" uyarısı saatlerdir oradaydı; modern dünyayla arasındaki son bağ da kopmuş gibiydi.

Büyük şehrin keşmekeşinden, bitmek bilmeyen gürültüsünden ve gri binalarından kaçmıştı belki ama şimdi kendini bu ıssızlıkta, tanıdık olmayan bir sessizliğin ortasında bulmuştu. Avukatın sesi, otobüsün motorunun tekdüze uğultusuna karışarak zihninde yankılanıyordu: "Tek mirasçısı sizsiniz, Elif Hanım. Kasabanın biraz dışında, tarihi bir konak... Büyük teyzeniz Neriman Yıldırım'dan size kaldı."

Neriman Teyze... Annesinin nadiren, o da fısıltıyla bahsettiği, sisler arasında kalmış bir anı gibiydi. Yüzünü hayal meyal seçebiliyordu; belki eski bir fotoğraftan, belki de çocukluk hayallerinden kalma soluk bir görüntü.

Varlığını neredeyse unuttuğu bu uzak akrabanın ona koca bir konak bırakması, hayatın tuhaf bir cilvesiydi. Bir yanda yıllardır hayalini kurduğu kaçış fırsatı, diğer yanda ise kökleri hakkında hiçbir şey bilmediği bir geçmişin belirsizliği vardı.

Otobüs, adını haritada bile zor bulduğu bu küçük kasabanın taşla döşeli, mütevazı meydanında homurdanarak durduğunda, Elif derin, titrek bir nefes aldı. Sanki ciğerlerine dolan hava bile farklıydı; iyot kokusuyla karışık, nemli bir toprak kokusu.

Etrafına bakındı. Zaman burada gerçekten de başka bir ritimde akıyor gibiydi. Birkaç yaşlı adamın oturduğu, duvarları sarmaşıklarla kaplı kahvehane, küçük bir bakkal, panjurları kapalı dükkanlar... Ve her yerden üzerine çevrilen meraklı, sorgulayıcı bakışlar. Yabancı olduğu her halinden belliydi.

Avukatın tarif ettiği gibi, meydanın hemen ilerisindeki hafif yokuşun tepesinde, kasabanın geri kalanından hem heybetiyle hem de yalnızlığıyla ayrışan o yapıyı gördü. Konak. İki katlı, taş duvarları yer yer dökülmüş ama hala dimdik ayakta duran, ahşap cumbaları grileşmiş, çatısında birkaç kiremidi eksik...

 Yine de yorgunluğuna rağmen asil bir duruşu vardı. Sanki çevresindeki her şeye tepeden bakan, sırlarını kimseye açmayan yaşlı bir bilgin gibiydi.

Valizinin tekerlekleri taş zeminde rahatsız edici bir ses çıkarırken yokuşu tırmandı. Konağın paslanmış, işlemeli demir kapısına ulaştığında duraksadı. Kapının üzerindeki tokmak, bir aslan başı figürüydü ve sanki Elif'i içeri davet etmekten çok, uyarıyor gibiydi.

Kapıyı ittiğinde çıkan gıcırtı, sessizlikte bir çığlık gibi yankılandı ve ürpermesine neden oldu. Bahçe, yabani otların, kurumuş güllerin ve birkaç yaşlı zeytin ağacının hüküm sürdüğü, kendi haline bırakılmış bir alandı. Patika belli belirsizdi. İçeri adımını atar atmaz, sanki görünmez bir perdeyi aralamış gibi hissetti. Hava aniden serinledi, dışarıdaki hafif esinti kesildi ve tuhaf bir dinginlik çöktü. Sanki tüm sesler, tüm hayat, o demir kapının ardında kalmıştı.

Konağın ana giriş kapısı, koyu renk ahşaptan yapılmış, üzerinde zamanın izlerini taşıyan oymalarla süslüydü. Cebinden çıkardığı büyük, eski anahtarı kilide sokup çevirdiğinde, mekanizma zorlanarak da olsa itaat etti. Kapı aralandığında yüzüne vuran ilk şey, yılların birikmiş tozuyla karışık, ağır bir küf ve eski ahşap kokusu oldu. İçerisi, dışarıdaki aydınlığa rağmen loştu.

Yüksek tavanlı, geniş holün ortasında durup etrafına bakındı. Yerler, bir zamanlar parlak olduğu anlaşılan ama şimdi solmuş ve yer yer kararmış ahşap parkeydi. Duvarlarda, ne olduğu anlaşılmayan, gölgeleri daha da derinleştiren büyük, kapalı tablolar asılıydı. Hemen her şeyin üzeri, beyaz, hayaletleri andıran bez örtülerle kaplanmıştı.

Küçük valizini usulca yere bıraktı. Attığı her adım, zeminde yankılanarak bu derin sessizliği bıçak gibi kesiyordu. "Merhaba?" diye fısıldadı, sesi boşlukta emilip kayboldu. Cevap veren olmadı. Ama nedense, yalnız olmadığını hissetti. Sanki duvarların gözleri vardı ve onu izliyorlardı.

Sağ taraftaki kapıdan salona girdi. Burası daha geniş, daha aydınlıktı ama aynı hüzünlü terk edilmişlik hissi hakimdi. Ortadaki büyük koltuğun üzerindeki örtüyü kaldırdı. Kadifesi solmuş, oyma ahşap kolları toz içindeydi ama işçiliği hala göz alıcıydı.

''En çok okunan romanlar,yeni çıkan kitaplar 2025,pdf kitap siteleri,kitap tavsiyeleri,2025 roman önerileri,kitap blogları,kitap önerileri,kitap özetleri,roman incelemeleri,yazar biyografileri,kitap yorumları,pdf kitap indir,epub kitap indir,kitap serileri,yerli romanlar,yabancı romanlar,aşk romanları,tarihi romanlar,polisiye romanlar,bilim kurgu romanlar,dram romanları,fantastik kitaplar,e-kitap romanlar,ücretsiz roman oku''

📖 Hikayeye Devam Et

Gölgelerin Fısıltısı Geçmişin Tozlu Sayfaları Bölüm 2. bölümüne geçmeden önce kısa bir reklam ile destek olun.

➡️ Gölgelerin Fısıltısı Geçmişin Tozlu Sayfaları Bölüm 2 Online Oku