Michael Cordy – Nasıra Geni Kitabını PDF İndir

 

1968, GÜNEY ÜRDÜN Bu gerçekten doğru muydu? İki bin yıllık bekleyişten sonra kehanet, o yaşarken, onun liderliği sırasında gerçekleşmiş miydi sonunda? Sikorsky helikopteri Petra’nın üzerinden geçerken, eski kentin üzerinde bir böcek gibi dolaşan gölgesi sarp kayalıkları oyarak ilerliyordu. Muhteşem heykeller ve sütunlar akşamüzerinin ışığında kızıllaşmıştı, ama Ezekiel De La Croix aşağıya bakmıyordu; zira altındaki çölleşmiş kentin nefes kesici güzelliğine ilgisiz kalmayı tercih etmişti. Gözlerini önündeki ufka dikmiş, helikopterin sonunda ineceği uçsuz bucaksız kum deryasını seyrediyordu. Yanındaki iki yol arkadaşından biri -siyah takım elbisesi onunki kadar buruşuk olan- kımıldadı. Her iki adam da yolculuktan bitkin düşmüş halde uyuyakalmışlardı. Ne de olsa ona ha beri ulaştırmak için Kardeşlik Bankası’ndaki heyet toplantısını yarıda kesip Cenevre’ye gittiklerinden beri dinlenmemişlerdi. Eğer doğruysa bu haber her şeyi değiştirecekti. Ezekiel kolundaki Rolex marka saate baktıktan sonra eliyle seyrek beyaz saçlarına hafifçe dokundu. Olan biteni dinlemek, Amman’a uçak tutmak ve ardından Kardeşliğin bekleyen helikopterine binip buraya gelmek tam bir iş gününü almıştı; ayrıca planlı uçuşun binlerce frank fazlasına mal olmuştu. Ne var ki para Kardeşlik için hiçbir zaman sorun olmamıştı; sorun zamandı, iki bin yıllık bir zaman… Artık gidecekleri yere varmalarına sadece dakikalar kalmıştı. Parmağındaki liderlik yüzüğünü gergin halde çevirdi -beyaz altından bir haçın üzerine kondurulmuş kan kırmızı bir yakut- ve buraya daha erken gelemeyeceği konusunda kendi kendini tes kin etti. Helikopter kum deryasını hızla geçip Petra’nın kayalıklarını çok gerilerde bırakırken, pervanesinin çıkardığı ritmik “vamp vamp” sesleri adamın gerginliğini artırmaya yarıyordu sadece. Bir on dakika daha geçtikten sonra beklediği şeyi nihayet gördü: çevredeki çöle meydan okuyan bir yumruk halinde toplaşmış beş kaya. Öne doğru uzandı ve boyu on iki metreyi aşan en yüksek kayaya baktı. Eğik şekli sanki onu işaretle çağırıyor gibiydi.

Sırtından aşağıya doğru bir ürperti hissetti. Bu yerin gücü onu her zaman etkilemişti ama bugün neredeyse dayanılmaz derecedeydi. Beş kaya çok az haritada gözüküyordu, sadece isimsiz birkaç sınır çizgisi olarak. Kardeşliğin dışındaki çok az insan onların varlığından haberdardı; binlerce yıl önce bu kum deryasını dolaşmış eski su kâşifleri Nebatiler ve daha yakın asırlarda yaşamış göçebe Bedeviler hariç. Ancak çölün bu prensleri bile kayalık kümesinden ürkmüşler, bereketsiz gölgelerinden uzak durmuşlar ve kuzeye, Patra’ya gitmeyi tercih etmişlerdi. Yalnızca kendilerinin bildiği nedenlerden dolayı Asbaa El-Lah – Tanrı’nın parmakları- diye adlandırdıkları bu yere çok yakın olmaktan rahatsızlık duymuşlardı. “İnişe geçiyoruz!” diye bağırdı pilot, pervanenin gürültüsünü bastıran bir sesle. Ezekiel hiçbir şey söylemedi, altında yükselen kayalıklar onu büyülemişti. Helikopter bir kayalığın altına inince Ezekiel üç tane tozlu Land Rover’i fark edebildi. Kumda bıraktıkları izleri silmesi için arka tamponlarında keçeden yapılma bir pervane uzanıyordu. Görünüşe bakılırsa diğer üyeler de orada hazır bekliyorlardı. Ezekiel yanında uyuyan adamlara şöyle bir baktı. Kardeşliğin dışındaki dünyada birisi seçkin bir Amerikalı sanayici, diğeriyse ünlü bir İtalyan politikacıydı. Her ikisi de altı güçlü İç Daire’nin üyeleriydiler. Ezekiel diğerlerinin Kutsal Mağara tarafından toplandığını sanıyordu.

Kardeşliğe bağlı daha ne kadar insanın söylentilerin etkisinde kalarak buraya geldiğini merak ediyordu. Örgütlerinin gizlilik saplantısı bile bunu saklayamazdı. En uzun kayalığın dibine yaklaşırlarken pervanenin gürültüsü arttı. Sonunda helikopter yere indiğinde Ezekiel De La Croix öne atılarak kapıyı açtı ve altmışında olduğunu yalanlar bir zarafetle sıçrayıp güneşin kavurduğu kumlara adımını attı. Yakıcı kumlara karşı gözlerini kısarak pervanenin altından hızla yürüdü. Önündeki yüksek kayalıktaki girişi görebiliyordu. Üzerinde spor bir takım olan bir adam mağaranın kemerli geçidinin altında duruyordu. Ezekiel onun İç Daire’nin diğer bir üyesi Michael Urguart Kardeş olduğunu hemen fark etti. Urguart çok başarılı bir avukattı ama Ezekiel adamın o şişmiş, yaşlı bedenine bakınca, İç Daire’nin diğer pek çok üyesi gibi onun da önlerindeki yeni engellere meydan okuyamayacak kadar yaşlı ve yorgun olabileceğini düşündü. Ezekiel elini uzatıp Michael Kardeşin elini avucuna aldı ve “Tanrı onu korusun,” dedi. Michael Kardeş de onun sol elini sıktı ve haç oluşturacak şekilde el sıkıştılar. Sonra Urguart, “O da doğruyu korusun,” diye karşılık vererek bu eski selamlaşmayı tamamladı. Ardından ellerini ayırdılar ve Ezekiel, “Yine mi değişti?” diye sordu. Gözleri yorucu yolculuğunun boşa geçtiğini duyma cesaretiyle doluydu. Michael Kardeşin bitkin yüzünde bir gülümseme belirdi.

“Hayır, Ezekiel Baba, sana söylenen şey değişmedi.” Ezekiel’in tüm kaslarında hissettiği gerginlik ancak küçük bir gülümseme gösterisinde bulunmasına izin verdi. Helikopterden sersemlemiş halde inen diğer iki Kardeşi boş verip Urguart’ın omzuna hafifçe dokundu, sonra da mağaranın içine doğru yürüdü. Bu aşınmış yer bölgede bulunan diğer doğal oyuklardan farklı değildi. Altı metreye yaklaşan genişliği ve derinliği, üç metre civarında yüksekliğiyle hiçbir insanî müdahalenin belirgin izini taşımıyordu, duvarlarda duran meşaleler dışında. Karanlığın içinde Ezekiel karşı duvardaki gizli kapının açık olduğunu görünce rahatladı; ağır taşı kenara itmek asırlar alabilirdi. Kapıdan içeri giren Ezekiel De La Croix iki büyük gaz lambasıyla karşılaştı. Lambalar daha önce ölmüş kişilerin isimlerinin yazıldığı duvarları ve mozaik zemini aydınlatıyordu: Binlerce Kardeş bu anın gelmesini boşuna beklemişti. Odanın ortasında bulunan spiral şeklindeki pürtüklü Büyük Merdiven, altmış metrelik kıvrımlı yoldan sonra Ürdün’ün kumlarının altındaki kayaya ulaşıyordu. Ezekiel diğerlerini beklemeden aşınmış merdivenlerden inmeye başladı. İniş sırasında adımlarını sağlam atmak için ip parmaklık yerine taş duvarların soğuk yüzeyini kullandı. Hava tünelleri labirentinden esen yeraltı esintisinin içinde titrek ışıklarla yanan alevden meşaleler dipteki zifirî karanlığı dağıtıyordu. Bu yanıp sönen ışıkta alçak tavandaki oymalar ve freskler Ezekiel’in önünde dans ediyor gibi görünüyordu. Buradan Kutsal Mağara’ya uzanan dolambaçlı geçide girdi. Koşmadan, hızlı adımlarla geçitte ilerledi.

Topukları kendinden önce sayısız ayağın parlattığı düz taş zemine vuruyordu. Son köşeyi dönünce sesler duydu ve üzerine, mağarayı koruyan hanedan nişanlarının ve haçların oyulduğu, üç metre yüksekliğinde, abanoz ağacından kapıların dışında toplanmış on civarında adam gördü. Haber, İç Daire’nin dışına yayılmıştı ve Kardeşliğin diğer üyeleri de söylentinin doğru olup olmadığını görmek için gelmişti. Ezekiel, İç Daire’nin, kemerli kapıların yanında duran son iki üyesini de tanıdı: keçi sakalını gergin halde sıvazlayan, sağlam yapılı Bernard Trier Kardeş ve sıska uzun boylu Darius Kardeş. Darius, Ezekiel’i ilk kez görüyordu. Grubu sakinleştirmek için elini kaldırdı. Bunun üzerine grup hemen liderine dönüp sessizleşti. Toplanan Kardeşleri yarıp geçen Ezekiel, Darius Kardeşle selamlaşma ritüelini yaptı. “Tanrı onu korusun.” “O da doğruyu korusun.” Elleri birbirinden ayrıldı ve Ezekiel ona soru sormaya kalmadan Darius genç meslektaşına dönerek şunları söyledi: “Bernard Kardeş, ben içeride Babaya eşlik ederken sen burada bekleyeceksin. O kararını verip işaretin doğru olduğunu ilan ettikten sonra kapıları diğerlerine açabilirsin.” Bernard sol kapıyı birkaç santim açtı. Kapının eski menteşeleri gıcırdıyordu. Ezekiel ve Darius içeri girdiler, arkalarından kapı kapandı.

Kapanma sesinin gürültüsü önlerindeki mekânda yankılandı. Ezekiel, Kutsal Mağara’ya girerken her zaman olduğu gibi durakladı, bu yerin gösterişsiz azametinden çok etkilenmişti: Yukarıdaki tonlarca kayayı destekleyen kare şeklindeki sütunlar, yontulmuş duvarları süsleyen goblenler, sıcak ışıkları yontma taştan tavana altın varakla kaplanmış görüntüsü veren çok sayıda meşale ve mum… Ama bugün Ezekiel’in gözleri tek bir yere kaydı, mağaranın öte ucunda duran sunağa.

Michael Crichton – 13. Savaşçı Kitabını PDF İndir

 

İbn-i Fadlan’ın M.S. 922’de Kuzeylilerle yaşadığı deneyimleri içeren elyazması. “Eaters of the Dead” “Gündüzü akşam olmadan, bir kadını yakılmadan, bir kılıcı kullanmadan, bir kızı evlenmeden,buzu aşmadan, birayı içmeden önce asla övme.”
—VİKİNG ATASÖZÜ
“Kötülük her zaman vardır.”
—ARAP ATASÖZÜ İBN-İ FADLAN ELYAZMASI, TANIK OLUNMUŞ EN ESKİ Viking yaşamı ve toplumunu gözler önüne serer. Bu, bin yıldan daha da fazla bir süre önce meydana gelen olayları canlı ayrıntılarıyla aktaran sıradışı bir belgedir. Elyazmasının tabii ki bu kadar büyük bir zaman dilimi içinde zarar görmeden günümüze kadar ulaşması mümkün olmamıştır. Onun da en az metnin kendisi kadar çarpıcı bir geçmişi vardır. ELYAZMASININ KÖKENİ MS. 921’in haziran ayında, Bağdat halifesi saray erkânından Ahmed İbn-i Fadlan’ı Saka Kralı’na elçi olarak gönderdi. İbn-i Fadlan’ın seyahati üç yıl sürdü ve asıl amacına hiçbir zaman ulaşamadı. Bu arada yol boyunca İskandanivyalılarla karşılaştı ve onlarla birçok macera yaşadı. İbn-i Fadlan neden sonra Bağdat’a geri döndüğünde, yaşadığı deneyimleri resmi bir rapor şeklinde saraya sundu. Bu orijinal elyazması zamanla yok oldu ve onu yeniden oluşturmak için daha sonraki kaynaklarda bulunan kısmi parçalara güvenmek zorundayız.

Bunlardan en iyi bilineni, on üçüncü yüzyıl dolaylarında Yakut İbn-i Abdullah tarafından yazılmış olan Arapça coğrafya sözlüğüdür. Yakut, o zamanlar sözlüğüne Fadlan’ın üç yüz yaşında olan eserinden harfi harfine alınmış bir düzine metin eklemiştir. Bu yüzden Yakut’ta orijinal metnin bir kopyası bulunduğu düşünülebilir, fakat bu birkaç paragraf daha sonraki âlimler tarafından defalarca yeniden çevrilmiştir. Elyazmasının bir başka bölümü 1817’de Rusya ‘da keşfedilmiş ve 1823’te St. Petersburg Akademisi tarafından Almanya’da basılmıştır. Bu belge 1814’te J.I. Rasmussen tarafından daha önce yayımlanmış o içermektedir. Bu elyazmasının yazan da, tarihi de kesin olarak belli değildir. Binlerce yıldan daha fazla bir zamana yayılmış, bu çok çeşitli Arapça, Latince, Fransızca, Danca, İsveççe ve İngilizce çevirileri karşılaştırıp bir sıraya sokmak yutulması zor bir lokma gibi görünüyor. Zaten bunu ancak büyük bir güç ve enerji sahibi biri yapabilirdi ve 1951’de böyle biri yaptı da. Norveç’te Oslo Üniversitesi’nden emekli, karşılaştırmalı edebiyat profesörü Fraus-Dolus bütün kaynakları derleyip onu 1957’deki ölümüne kadar meşgul eden yoğun bir çeviri işine girişti. Yeni çevirisinin bölümleri Oslo Milli Müzesi Raporları’nda (1959-1960) yayımlandı, fakat belki de makale sınırlı sayıda yayımlandığından bilimsel alanda pek fazla ilgi çekmedi. Fraus-Dolus çevirisi tamamen edebi nitelikteydi. Fraus-Doluş kendi giriş bölümünde: “Bu dillerin doğastndandır ki, güzel bir çeviri doğru değildir, ve doğru bir çeviri güzelliğini kendiliğinden bulur.

” diyor. Fraus-Dolus çevirisinin açıklama ve dipnotlu tam bir metnini hazırlayabilmek için birkaç değişiklik yaptım. Tekrarlanmış bölümleri çıkardım ve buhu metinde belirttim. Paragraf yapısını değiştirdim; modern geleneğe göre her aktarılan konuşmaya yeni bir paragrafla başladım. Arapça isimlerin üzerindeki ve altındaki işaretleri almadım. Son olarak, duruma göre orijinal cümle yapısını değiştirdim ve bunu genellikle anlamını daha iyi vermesini sağlamak için yan cümleciklerin yerini değiştirerek yaptım. VİKİNGLER İbn-i Facüan’ın Vikinglerle ilgili görüşleri Avrupalıların bu insanlar hakkındaki geleneksel fikirlerinden çarpıcı şekilde ayrılıyor. Avrupalıların ilk Viking tasvirleri rahipler tarafından kaydediliyordu. Rahipler, o zamanın kayıt tutabilen tek gözlemcileriydiler ve kuzeyin putperest insanlarını korkuyla izliyorlardı. İşte on ikinci yüzyılda yaşamış İrlandalı yazar D.M. Wilson’dan alınmış abartılı bir metin: Her vücutta yüz tane çelik gibi sert demir kafa, her kafada yüz tane keskin, hazır; soğuk, hiç paslanmayan, tunçtan dil ve her dilde yüz tane geveze, gürültülü, hiç dinmeyen ses olsa da, İrlandalIların kadın ve erkek, halk ve kilise, yaşlı ve genç, yüksek sınıf ve haricindekilerin bu cesur, öfkeli ve tamamen putperest insanlar yüzünden her evde ortakça yaşadığı zorlukları, yaraları ve baskıyı kimse ne sayıp açıklayabiliyor, ne numaralandırabiliyor ne de anlatabiliyordu. Modern bilim adamları Viking akınlarının bu kadar, insanın kanını donduracak şekilde anlatılmasını fazlaca abartılı buluyorlar. Yine de Avrupalı yazarlar İskandinavyalIları kanlı barbarlar oldukları ve Batı kültürü ve fikirlerine ters düştükleri iddiasıyla hâlâ dışlamaya çalışıyorlar. Çoğu kez bu belli bir mantık çerçevesinde yapılıyor.

Örneğin, David Talbot Rice diyor ki: Sekizinci yüzyıldan on birinci yüzyıla kadar Vikingler Batı Avrupa’da belki de diğer etnik gruplardan çok daha fazla etkili olmuşlardır… Vikingler aslında büyük gezginlerdi ve deniz yolculuğunda oldukça ustaydılar. Şehirleri büyük ticaret merkezleriydi, sanatlan orijinal, yaratıcı ve etkileyiciydi, iyi edebiyatlan ve gelişmiş kültürleriyle övünürlerdi. Peki gerçekten bir medeniyet miydiler? Bence öyle olmadığını kabul etmek gerekir. Medeniyetin alameti olan hümanizm eksikti çünkü. Aynı tavır Lord Clark’ın fikirlerine de yansıyor. İzlanda destanlarına baktığımızda -ki bunlar dünyanın en büyük eserlerindendir- eski Norveçlilerin bir kültür meydana getirdiklerini kabul etmemiz gerekir. Fakat bu bir medeniyet miydi?… Medeniyet enerji, istek ve yaratıcı güçten daha fazla bir şey, eski Norveçlilerde olmayan, ama onların zamanında bile Batı Avrupa’da yeniden ortaya çıkmaya başlamış olan bir şey. Nasıl tarif edebilirim ki? Yani kısaca bir tür kalıcılık. Gezginler ve işgalciler sürekli bir değişim içindeydiler. Bir sonraki ilkbahardan, yolculuktan ya da savaştan daha ilerisini düşünme ihtiyacı duymuyorlardı. Ve bu yüzden de taş evler inşa etmek ya da kitap yazmak gibi işlerle uğraşmadılar. Bu yorumlar ne kadar dikkatli okunursa o kadar da mantıksız geliyor insana. Aslında yüksek eğitim almış, zeki AvrupalI bilim adamlarının Vikingleri sadece başlarını sallayarak bu kadar özgürce nasıl dışlayabildiklerini ve Vikinglerin bir “medeniyet” olup olmadıkları gibi bir soruyla niye uğraştıklarını merak etmemek elde değil. Bu durum, ancak eski Avrupa tarihi hakkındaki geleneksel fikirlerden sıyrılıp Avrupa uzun vadede ve geniş bir açıyla ele alınırsa açıklanabilir bir hale gelir. Okul çağındaki her Avrupalı çocuğa Yakındoğu’nun “medeniyetin beşiği” olduğu, ilk medeniyetlerin Nil, Fırat ve Dicle nehirleriyle beslenen Mısır ve Mezopotamya’da oluştuğu, buradan Girit ve Yunanistan’a, sonra da Roma ve son olarak da Kuzey Avrupa’daki barbarlara kadar yayıldığı öğretilir.

Oysa bu barbarların .medeniyet gelene kadar ne yaptıkları bilinmez, hatta bu soru gündeme bile getirilmezdi. Önemli olan bu tohumların atıldığı ve yayılmanın olduğu süreçtir. Gordon Childe bunu “Avrupa barbarlığının Doğu medeniyetiyle aydınlanması” olarak özetler. Modern bilim adamları da kendilerinden önceki Yunan ve Romalı bilim adamları gibi bu görüşü savundular. Geoffrey Bibby, “Kuzey ve Doğu Avrupa’nın tarihinin batı ve güneyden görünümü, kendini medeni sanan, önyargılı insanların barbar diye adlandırdıkları insanlara tepeden bakmalarına benziyor” diyor. Bu başlangıç noktasına göre İskandinavyalIlar medeniyete en uzak yerde olduklarından, doğal olarak, ona en son ulaşacaklardır ve dolayısıyla son barbarlar olarak kabul edilebilirler; diğer Avrupa bölgelerinin yanında Doğu’nun akıl ve medeniyetini hazmetmeye çalışan sorunlu bir diken gibi. Sorun şu ki, eski Avrupa tarihi ile ilgili bu geleneksel görüş son on beş yıl içinde büyük ölçüde ortadan kalktı. Hızla gelişen ve daha güvenli olan karbonla yaş belirleme teknikleri eski görüşlerin yaygınlaşmasını destekleyen bu eski kronolojiyi geçersiz hale getirdi. Şimdi ise Avrupalıların daha Mısırlılar piramitleri inşa etmeden önce büyük, abide gibi taş mezarlar yaptıkları, Stone Henge’nin Mikene Yunan medeniyetinden daha eski olduğu, Avrupa’daki maden işlemeciliğinin Yunanistan ve Truva’dan daha ileride olduğu su götürmez bir gerçektir. Bu keşiflerin anlamı henüz kavranabilmiş değil, ama tarih öncesi Avrupalıları aptalca, Doğu medeniyeti tarafından aydınlatılmayı bekleyen barbarlar olarak görmek de imkânsızdır. Tam tersine, Avrupalılar oldukça büyük taşlara şekil verebilecek yeteneğe ve aynca dünyanın ilk gözlemevi olan Stone Henge’yi inşa edecek kadar derinlemesine bir astronomi bilgisine sahiptiler. Yine de, Avrupa’nın Doğu medeniyetine karşı olan önyargısını sorgulamak ve “Avrupa barbarlığı” konusuna yeni bir bakış açısıyla yaklaşmak gerekiyor. Bunu akılda tutunca, o barbar Vikingler bile ayrı bir önem kazanıyor ve onuncu yüzyılın İskandinavyalılan hakkında bilinenleri yeniden gözden geçirme şansımız doğuyor. Her şeyden önce şunu anlamalıyız ki “Vikingler” hiçbir zaman kesin olarak tanımlanmış bir grup değildi.

Avrupalıların gördükleri, büyük bir coğrafi bölgeden gelen —ki İskandinavya, Portekiz, İspanya ve Fransa’nın birleşiminden daha da büyüktür- dağınık ve bireysel denizcilerdi. Kendi feodal ülkelerinden ticaret, korsanlık ya da her ikisi için birden yola çıkmışlardı. Vikinglerin pek bir farkı yoktu. Zaten bu, Yunanlılardan Elizabeth dönemi İngilizlerine kadar pek çok denizcinin paylaştığı ortak bir amaçtı. Aslında medeniyetten uzak, “bir sonraki savaştan ilerisini görme ihtiyacı duymayan” insanlar için Vikingler çarpıcı derecede sürekli ve amaçlı bir davranış sergiliyorlar. Bu yaygın ticaret ağına kanıt olarak M.S. 692’de bile İskandinavya’da görülen Arap paraları gösterilebilir. Sonraki dört yüz yıl boyunca korsan Viking tüccarları batıda Kanada’ya, güneyde Sicilya ve Yunanistan’a -burada Delos arslanları üzerindeki oymaları bıraktılar-ve doğuda Çin tüccarlarının İpek Yolu’ndan gelen kervanlarla buluştuğu Rusya’daki Ural Dağları’na kadar genişledi. Vikingler imparatorluk kurmadılar ve bu büyük alandaki etkileri de pek kalıcı olmadı. Yine de İngiltere’nin bazı yerlerine adlarını verecek kadar kalıcıydılar. Bu arada Rusya’ya bu milletin adını bile onlar verdi. Eski Norveç kabilesinden Ruslara… Onların putperest inançları, bitmek bilmez enerjileri ve değer yargılarının daha az göze çarpan etkileri açısından, İbn-i Fadlan’ın elyazması birçok tipik Norveç tutumunun günümüzde bile nasıl muhafaza edildiğini gösteriyor. Viking yaşam tarzı hakkındaki modern duyarlılıkla çarpıcı derecede benzer olan bir şey var, son derece çekici bir şey. 

Michael Grant – Yoklar – Dünyanın Sonu Böyle Gelecek Kitabını PDF İndir

 

BİR DAKİKA önce öğretmen İç Savaş’ı anlatıyordu. Bir dakika sonra ise gitmişti. Tam şuradaydı. Oysa şimdi yoktu. Öyle sihirbazlık numaralarmdaki gibi bir duman bulutu ya da patlama olmamış veya ışık çakmamıştı. Sam Temple üçüncü dönem tarih dersi sınıfında oturmuş, boş gözlerle tahtaya bakıyordu. Aklı ise bulunduğu yerden çok uzaklardaydı. Kafasının içinde arkadaşı Quinn’le birlikte sahildeydi. Sörf tahtalarını da yanlarına almış, bağırarak Pasifik Denizi’nin soğuk sularında ilk kulacı atabilmek için birbirleriyle yarışıyorlardı. Bir an için öğretmenin kaybolduğunu kafasında hayal ettiğini sandı. Oturduğu yerde içi geçmiş ve rüya görmüş olmalıydı mutlaka. Sol tarafında oturan Marry Terrafino’ya döndü. “Sen de gördün, değil mi?” Marry az önce öğretmenin durduğu yere gözlerini dikmiş öylece bakıyordu. “Bay Trentlake nereye kayboldu?” diye soran Sam’in en iyi -belki de tekarkadaşı Quinn Gaither’dı. Sam’in sağ arkasında oturuyordu.

İkisi de cam kenarına oturmayı severlerdi çünkü doğru açıyı yakalayabildikleri zaman okul binası ve ilerisindeki evlerin arasından bazen okyanusun köpüren dalgalarını görmeleri mümkün olurdu. Mary, “Sınıftan çıktı sanırım,” derken sesinden buna kendisinin bile inanmadığı belli oluyordu. Edilio, “Hayır, dostum. Adam resmen buhar oldu,” derken parmaklarıyla bu durumu tasvir eden bir hareket yaptı. Çocuklar sağa sola bakınıp göz göze geldikçe gergin bir şekilde kıkırdaşıyordu. Hiçbiri korkmamıştı. Kimse ağlamıyordu. Aslında olay biraz eğlenceliydi de. “Bay Trentlake puf deyip gitti!” dedi Quinn, gülerek. “Hey,” diye seslendi biri. “Josh nerede?” Başlar bu sefer çocuğu görebilmek için sağa sola döndü. “Bugün geldi mi ki?” “Evet buradaydı. Tam yanımda oturuyordu,” diyen sesi Sam hemen tanıdı: Bette. “O da birden kayboldu,” dedi Bette. “Tıpkı Bay Trentlake gibi.

” Sınıf kapısı açıldı. Bütün gözler kilitlenmiş oraya bakıyordu şimdi. Belki de içeri Bay Trentlake, yanında Josh’la beraber girecek ve bu sihirbazlık numarasını nasıl yaptığını açıkladıktan sonra tekrar heyecanlı bir ses tonuyla aslında kimsenin umrunda bile olmayan İç Savaş’ı anlatmaya devam edecekti. Ancak içeri giren o değildi. Giren, Dahi Astrid diye tanınan Astrid Ellison’dı. Ona bu lakap takılmıştı çünkü… dahiydi işte. Okuldaki bütün ek derslere katıldığı gibi bazı projelerde üniversiteden online kurs bile alıyordu. Omuzlarına kadar inen sarı saçları vardı. Kızın sürekli giymekten hoşlandığı beyaz, kısa kollu, dar bluzler Sam’in hiç gözünden kaçmazdı. Astrid’in kendi dengi bir kız olmadığını çok iyi biliyordu aslında. Ama sonuçta onu düşlemesini engelleyen bir yasa da yoktu. “Öğretmeniniz nerede?” diye sordu Astrid. Herkes bu sorunun cevabını bilmediğini belli etmek istercesine omuz silkti. Quinn komik olacağını düşünerek “Puf deyip gitti,” dedi. “Koridorda değil mi?” diye sordu Mary.

Astrid hayır anlamında başını salladı. “Garip bir şeyler oluyor. Matematik çalışma grubum… üç kişiydik ve bir de öğretmen tabii. Birden hepsi kayboldu sonra.” “Ne?” diye sordu Sam. Astrid d Sam yavaşça elini kaldırıp yeri işaret etti. Bir parça tebeşir tam da tahtadaki yarım kalmış ‘polinom’ -artık her ne demekseyazısının hizasında yerde duruyordu. “Bu hiç normal değil,” dedi Quinn. Quinn, Sam’den daha uzun ve daha güçlüydü ve en az onun kadar da iyi bir sörfçüydü. Hafif çılgın tavırları ve gülümsemesiyle ve tabii tuhaf giyim tarzıyla -bugün üzerinde bol bir şort, asker bot lan, pembe, polo yaka bir tişört ve dedesinin tavan arasında bulduğu eski moda bir şapka vardıdiğer çocukları kendinden uzaklaştırıp ondan uzak durmalarını sağlardı. Quinn oldukça kendine özgü bir insandı ve belki de bu yönünden dolayı o ve Sam çok iyi anlaşırlardı. Sam Temple ise oldukça sıradan bir tipti. Üzerinden çıkarmadığı kot pantolonu ve sıradan görünümlü tişörtleriyle kimsenin pek ilgisini çekmezdi. Zamanının çoğunu plajda veya okulda geçirirdi. Hemen herkes onu tanırdı ama pek az kişi gerçekte nasıl biri olduğunu bilirdi.

O, diğer sörfçülerle takılmayan bir sörfçüydü. Zekiydi ama dahi olduğu söylenemezdi. Yakışıklıca bir çocuktu ama kızların hemen dikkatini çekecek türden de değildi. Diğer çocukların en iyi bildiği şey onun Okul Otobüsü Sam olduğuydu. Bu lakabı yedinci sınıfta kazanmıştı. Bir okul gezisinden dönerken otobanda servis şoförü kalp krizi geçirince Sam büyük bir soğukkanlılıkla adamı koltuktan kenara çekmiş ve otobüsü sağsalim durdurduktan sonra adamın cep telefonundan 9H’ i aramıştı. Eğer bir saniye bile tereddüt etseydi otobüs şarampole yuvarlanıp okyanusun serin sularını boylardı. Gazetelere resmini bile koymuşlardı. “Diğer iki çocuk ve öğretmen ortadan kaybolmuş. Bir tek Astrid hariç,” dedi Sam. “Bu kesinlikle normal bir şey değil. Kızın ismini söylerken dilinin sürçmemesine uğraştı ama beceremedi. Kız onun üzerinde böyle bir etki yaratıyordu işte. “Evet. Burası biraz fazla sessiz, dostum,” dedi Quinn.

“Artık uyanmaya hazırım,” derken bu defa şaka yapmıyordu. Bu sırada biri çığlık attı. Üçü birden şimdi çocuklarla dolu olan koridora fırladılar. Çığlığı atan altıncı sınıflardan Becka adında bir kızdı. Elinde bir telefon tutuyordu. “Kimse cevap vermiyor. Kimse cevap vermiyor,” diye ağlıyordu. “Hiç ses yok.” İki saniye için herkes olduğu yerde donup kaldı. Ardından ortalığı bir koşuşturmaca ve onlarca parmağın cep telefonlarının tuşlarına basarken çıkardığı sesler kapladı. “Hiçbiri çalışmıyor.” “Annem evdeydi. Mutlaka cevap verirdi ama telefon çalmıyor bile.” “Aman Tanrım, internet bağlantısı da yok. Sinyal alıyorum ama hiçbir şey olmuyor.

” “Benim telefonum çekiyor.” “Benimki de ama hiçbir yeri aramıyor.” Biri ağlamaya başlayınca etrafta insanın tüylerini ürperten bir ses yankılandı. Herkes hep bir ağızdan konuşmaya başladı ve bu sesler yerini bir süre sonra bağırışmalara bıraktı. “911’i deneyin,” dedi korkmuş bir ses. “Ben nereyi arıyorum sanıyorsun, gerizekalı?” “911 de cevap vermiyor.” “Hiçbir yere ulaşılamıyor. Bütün hızlı aramalarımı denedim ama hiç yanıt yok.” Koridor normal bir gündeki’ teneffüs arasında olacağı gibi çocuklarla doluydu ama bu defa çocuklar sınıfa yetişmek veya dolaplarına gitmek için orada değildi. Herkes ne yapacağını şaşırmış bir haldeydi. Orada dikilmiş, sürü gibi bekleşiyorlardı. Ders zili çalınca çocuklar sanki ilk defa duyuyormuş gibi irkildiler. “Şimdi ne yapacağız?” diye soruyordu birileri. “Müdürün odasında biri olmalı. Zilin sesi kesildi.

” “Zil zaman ayarlı, beyinsiz,” diye cevap veren Howard’di. Howard tek başına eziğin tekiydi ama dokuzuncu sınıfları bile ürküten yağ ve kas yığını baş belasının teki olan sekizinci sınıf öğrencisi Orc’un bir numaralı yalakasıydı. Kimse Howard’a bulaşamazdı. Ona yapılacak en ufak bir hareket Orc’a yapılmış sayılırdı. “Öğretmenler odasında bir televizyon olacaktı,” dedi Astrid. Sam ve Astrid, arkalarından gelen Quinn’le beraber öğretmenler odasına koştu. Merdivenleri inip daha az sınıf ve dolayısıyla daha az öğrenci olan alt kata indiler. Sam elini öğretmenler odasının kapısına uzatmıştı ki donup kaldılar. “Buraya girmememiz gerekiyor,” dedi Astrid. “Kimin umrunda?” diye karşılık verdi Quinn. Sam kapıyı itip açtı. Odada bir buzdolabı vardı ve kapısı açıktı. Bir kase meyveli yoğurt zemine ve halının üzerine saçılmıştı. Televizyon da açıktı ama ekranda sadece karlı bir görüntü vardı. Sam uzaktan kumandayı aradı.

Neredeydi bu? Kumandayı Quinn buldu ve kanalları gezmeye başladı. Ekranda sadece koca bir hiç vardı. “Anten kablosu çıkmıştır,” dedi Sam, söylediğinin ne kadar saçma bir şey olduğunun bilincinde olarak. Astrid televizyonun arkasına uzanarak kabloyla oynadı ancak görüntüde herhangi bir düzelme olmadı. “Dokuzuncu kanalda her zaman yayın vardır,” dedi Quinn. “Kablo takılı olmadığında bile.” “Öğretmenler, öğrencilerin bir kısmı, televizyon yayını ve cep telefonlarının hepsi aynı anda mı gitti yani?” diye sordu Astrid. Kaşlarını çatıp buna bir anlam vermeye çalıştı. Sam ve Quinn de kız sanki tüm bu olanlara bir cevap bulabilecekmiş gibi durup beklediler. Astrid bir anda, “Ah, tabii, şimdi anladım,” diyecekti. O, Dahi Astrid’di sonuçta. Ama kızın tüm diyebildiği, “Hiç mantıklı değil,” oldu. Sam duvara asılı telefonun ahizesini kaldırdı. “Çevir sesi yok. Buralarda bir radyo var mı acaba?” Yoktu ne yazık ki.

Birden kapı gürültüyle açıldı ve içeri yüzleri heyecan içinde birkaç tane beşinci sınıf öğrencisi çocuk girdi. “Okul bize kaldı!” diye bağırdı bir tanesi ve diğeri de ona katıldı. “Şekerleme otomatını açacağız.” “Bu o kadar da iyi bir fikir olmayabilir,” dedi Sam.

Mickey Spillane – Caniler Uyumaz Kitabını PDF İndir

 

Adama mektubu verirken sırtımda hafif bir ürperme gezinmedi dersem yalan olur; çünkü dev gibiy vücudumun altında kayıyordu âdeta. Gözlerim ise açıktı. Sonra birden Renzo’nun kalkıp odada bir tur attığını, sonra da ağır adımlarla bana yaklaştığını gördüm. Niyetini anladığım halde aldırmadım. Ürpermedim bile. Renzo ayağını kaldırdı, onu geri geri çekti, sonra birden kaburgalarıma gömdü pabucunu. Bir ikinci, bir üçüncü, bir dördüncü tekme takip etti o ilkini. Her tekme kaburgalarımda yeni bir yara açıyor gibi geliyordu bana. Ama ne gariptir artık en hafif bir acı bile duymuyordum artık. Birden az evvel kolanını tutan adam konuştu 

— «Delikanlı bayıldı, Şef. Ağzından hırıltı bile çıkmıyor artık. Bu kadar acıya katlanır mıydı bir şey bilseydi?» 

— «Ben onu konuşturmayı bilirim. Bülbül gibi ötecek.» 

— «Bu delikanlıdan bize hayır yok, Şef. Tanımadığı biri çıkıp vermiş olmalı o mektubu ona.

Herhalde onu bu adrese getirmesi için de avucuna birkaç kuruş sıkıştırmıştır. Delikanlıya künyesini sayıp dökecek değildi ya. Bu da parayı görünce eyvallah demiştir. Bana kalsa herifin yüzüne değil, uçlandığı paraya bakmıştır.»

 Renzo ayni sesle bir kere daha kükredi 

— «Senin kafan lüzumundan fazla işlemeye başladı.» 

— «Kafamı işleteyim diye para vermiyor musun bana, Şef?» 

— «Öyleyse kafanı istediğim gibi işlet. Öyle zorlu bir herif rastgele önüne çıkan birine böyle bir mektubu teslim eder mi? Etmez. Tanımadığı birine dünyada etmez. Yoksa adamın papeli cebine attıktan sonra mektubu da bir çüp tenekesine tıkacağını çok iyi bilir. Yok, yok, herif bu genci muhakkak tanıyor…» 

— «Ama, Şef, belki de bu genç namuslu bir oğlandı. Belki de parayı aldıktan sonra verilen mektubu söylenilen adrese götürmeyi vazife bildi.» 

— «Olmaz öyle şey! Ya bu genç mektubu göndereni tanıyordu. Ya da mektubu gönderen onu. Herif yolladığı mektubun istediği şahsın eline geçeceğinden emin olmasaydı onu babasına bile teslim etmezdi.» 

Bir çift mizana direği gibi önümde yükselen kalın, adaleli bacaklar ağır ağır uzaklaştı, sonra Renzo ilerideki masaya yaslandı.

Sonra öbür tarafa döndü Goril. 

— «Sen okudun mu bu mektubu?» dedi. 

— «Hayır.» 

— «Okuyayım da dinle. 

«Cooley öldü. Şimdi sıra sende. Yakında seninle görüşmeye geleceğim. Senin de leşini sereceğim.» Renzo’nun sesi hafifleyerek bir mırıltı halini aldı; purosunun dumanını sinirli sinirli çekti. 

«Mektubun altında da bir tek isim var,» dedi. 

«Vetter.» Odaya derin bir sessizlik çökmüştü şimdi. Bir ölüm sessizliği. Ne Renzo, ne de öteki konuşuyorlardı, ama içlerinden geçenleri duyar gibiydim. Vetter’in adı geçer geçmez ikisi de ürperir gibi oklulardı.

Hissetmiştim bunu. Öteki fısıldar gibi konuştu: 

— «Demek bu it Vetter’in adamı? Öyle mi yani, Şef?» 

— «Olsa ne çıkar, olmasa ne çıkar? Vetter denilen hergele bu taraflara sokulmaya kalkarsa ilk gördüğüm yerde gebertirim, iti. Vetter! Vetter! Nereye gitsek hep o köpeğin bahsi geçiyor. Ondan başka silâh kullanmayı bilen yok sanki bu şehirde.» 

— «Şef, yine de ihtiyatlı ol, olmayacak bir adım atayım deme. O herifle zıt gitmeye kalkışma. Tekin değildir Vetter. Bir sürü insanın kanma girdi bugüne kadar. Herifin elinden silâh düşmüyor. Vetter…» Renzo onun lâfını kesti,’ sonra onun yarıda kalan cümlesini kendi tamamladı 

— «…benden farklı bir adam mıdır yani? Benden zeki mi? Zorlu mu benden? Bunları diyeceksin, değil mi? Hepinizin gözünü korkutmuş bu Vetter keratası anlaşılan.» 

— «Bana inanmıyorsan etrafa da sorabilirsin. Şef. Vetter’i herkes biliyor. Şöhretini duymayan kalmadı. Azrailden bile korkusu yok herifin.

Kendisine yan baktın diye bile kalkıp adamı kurşunlayabilir.» 

— «Kendi çöplüğünde ötebilir belki. Ama burada değil. Johnny. Ben buradayken ona nefes aldırmam. Benim şehrim bu şehir. Benim semtim bu semt. Ben ne dersem o olur burada. Yalnız benim sözüm geçer burada. Kanun benim, Johnny. Onun için Vetter’in aklı varsa bu tarafın çöplüklerinde ötmeye kalkışmaz. Yoksa Cooley’in başına gelenler onun da başına gelecek.» 

Renzo bir müddet sessiz sessiz purosundan birkaç nefes çekti. Purosunun dumanı yeniden yattığım yerde genzimi yakmaya başlamıştı. Renzo şimdi böbürleniyordu 

— «Bana silâh çekmeye kalkışanın sonu ölümdür.

Bana karşı gelenlerin hepsi öldü, Johnny. Cooley kendi kumarhanelerimde ‘bana kaşkariko oynamaya kalkıştı. Ama bir gün o oyunun da sonu göründü. Çok çabuk bitiririm ben böyle oyunları. Yakında polisler Vetter’in de dosyasını kapatacaklar. Çünkü onun da işini bitireceğim.» 

Johnny heyecandan ürpermeye başlamıştı. «Onu haklamaya mı niyetlisin, Şef?» diye sordu korkarak. 

— «Ne sanıyordun yoksa?» 

— «Nasıl dersen öyle olsun, Şef. Bu haberi derhal bizimkilere yayayım . Vetter’i n ne biçim bir insan olduğunu bilen, tanıyan çıkacak herhalde. Eşkâlini öğrenin ce de onu arar bulurum. Ben bulurum, sen de zımbalarsın. Bir an sözlerine ara verdi, sonra «Peki, bu delikanlıya ne yapacağız?» diye sordu. 

— «Bizi Vetter’e o götürecek, Johnny.

Miguel De Cervantes – Don Kişot (Antik) Kitabını PDF İndir

 

Miguel de Cervantes Saavedra, baba tarafından Endülüslü, anne tarafındansa Yenikastilyalı bir ailenin çocuğudur. 1547’de, üniversite şehri Alacala de Henares’de dünyaya gelir. Çok küçük yaşlardan itibaren şiire ve oyunculuğa ilgi duyduğunu, “Parnas’a Yolculuk” adlı manzum eserinde bizzat anlatır. 1568 yılı Cervantes’in hayatında bir dönüm noktası olur. Bir düelloda karşısındaki kişiyi yaralar. Olay mahkemeye intikal eder. Bunun üzerine Miguel, hemen Madrid’i terk eder. Mahkeme, düellocunun sağ elinin bilekten kesilmesine ve on yıl için İspanya Krallığı’nın sınırları dışına sürülmesine karar verir. Karardan sonra Miguel İtalya’ya kaçar. 1570’de, Napoli’de bulunan Üçüncü İspanyol Alayına silahşör olarak kabul edilir. Cervantes, o dönemde kalemi bırakıp kılıcı alır eline… 1575’te Arnavut asıllı bir korsana esir düşer ve beş yıl boyunca esir olarak yaşar. Tam dört kere firar eder fakat kaçmayı başaramaz. 15 Eylül 1580’de, bir rahip Miguel için istenen fidyeyi öder ve yazar kurtulur.1580’de Madrid’e dönen Cervantes bir süre sonra sahne eserleri yazmaya başlar. Bu eserlerden bugüne yalnızca “El Trato de Argel “ ve “La Numanica” ulaşır.

Ardından ilk romanı “La Galatea”yı tamamlar. 1584 yılında evlenip La Manoha’ya taşınan Cervantes bundan böyle adının sonuna bir de “Saavedra” ekleyerek Miguel de Cervantes Saavedra diye imza atmaya başlar. 1595, Cervantes’in bir şiir yarışmasına katılıp birinci olduğu yıldır. Tarihler 1597’yi gösterdiğinde ise zimmetine para geçirdiği ve başka yolsuzluklara karıştığı iddiasıyla tutuklanıp Sevilla Kraliyet hapishanesine konulur. Burada “Don Kişot” u yazmaya başlar. Eseri 1604 yılında bitirir. Ertesi yıl, “Keskin Zekalı Mançalı Don Kişot” yayınlanır. Roman, daha yayınlandığı andan itibaren yok satar. Şeker hastası olan Cervantes, 22 Nisan‘da hayata gözlerini yumar. Cervantes’in kısa yaşam öyküsünü başyapıtı “Don Kişot” için söylenmiş bir sözle bitirelim: “İnsan, hayatında üç kez Don Kişot’u okumalıdır. Kahkahanın kolayca dudaklara fırlayıp duyguları harekete geçireceği gençlikte, mantığın hâkim olmaya başladığı orta yaşta ve her şeye felsefe açısından bakıldığı ihtiyarlıkta.” Gibraleon Markisi, Benalcazar ve Banares Kontu, Alcocer Viskontu, Capilla, Curiel ve Burguillos Kentlerinin Efendisi BEJAR DÜKÜ’NE Saygıdeğer Velinimetim, Sizin, hem halka hem de soylulara hizmet eden eserleri koruyan bir bey olduğunuzu biliyorum. İddiasız kitapların sahiplerini dahi lütfunuzdan mahrum bırakmadığınıza güvenerek, “Becerikli Şövalye Mançalı Don Kişot’un Maceraları” adlı emeğimi size ithaf ediyorum. Eğer onu himayenize alır, yayınlanmasını sağlayacak olursanız; bu iyiliğinizi ömür boyu unutmayacağım. Kitabımın, bilgili yazarların elinden çıkmış eserlerin inceliğinden ve edebî süslerden mahrum olduğunu biliyorum.

Ancak bilgisizliklerine bakmadan, başkalarının eserlerini küçük gören, kaba kuvvetlerin saldırısını hak edecek basitlikte de değildir. Onu güçlü kanatlarınız altına aldığınız takdirde, bu kaba kuvvetler Mançalı Don Kişot’u ezemeyeceklerdir. Soylu birinin emrinde çalışmadığım ve soyluların meclisinde bulunmadığım için, size tam olarak nasıl hitap edeceğimi bilemiyorum. Eğer bilseydim, inanın o sözlerin en güzelleri ile sizi yüceltmek isterdim. Fakir bir yazarın, sizin gibi soylu birine ömrünün tek semeresi olan eserinden ve iyi niyetlerinden başka verecek nesi olabilir? Lütufkârlığınıza sığınır, saygılarımı sunarım benim efendim. Miguel de Cervantes Saavedra. Bir yazar için, öyle zannediyorum ki, kitabın en zor bölümü “önsöz”ü olsa gerektir. Zira kitabı kolayca yazıp bitirdiğim halde, önsöz için ne söyleyeceğimi bilememenin aczi içerisindeyim. Parlak cümleler bulup tumturaklı sözler sarfedemediğime göre, hissiyatımı size açmayı daha uygun görüyorum… Yemin etme basitliğini göstermeden şuna inanmanızı istiyorum: Zihnimin çocuğu olan şu eser , şimdiye kadar yazılmışların en güzeli olsun istedim. Diyeceksiniz ki: Hangi baba, kendi çocuğunun en güzel ve en zeki olmasını istemez! Çok haklısınız… Ancak, şurası da bir gerçek: Tanrı’nın hakkımızda takdir ettiği bir şeyi kimsenin değiştirmeye gücü yetmez. Payımıza düşene razı olmak zorundayız. Buna rağmen babalık sevgisi göze perde çeker, çocuktaki kusurları görmesine engel olur. Baba, çocuktaki kusurları birer meziyet gibi anlatır ve onunla övünür. Pek tabii olarak, ben de bu kaidenin dışına çıkamadım. Çocuklar arasında benim çocuğumun en güzeli olduğuna inanıyorum… Fakat ey sevgili okuyucum, sen baba olmadığın için dilediğin tenkidi yapmakta serbestsin! Bu yüzden kimse seni cezalandıramaz.

Kendi evindesin ve oranın kralı sensin. Eski bir filozofun dediği gibi: “Cübbemin altında, kralı bile öldürebilirim…” Kitabımı okurken, aklına ne gelirse söyleyebilirsin. Kötü söylersen, inan sana darılmam. İyi söylersen de kimseden mükâfat alacak değilsin. Seni böylesine meşhur bir şövalye ile tanıştırdığım için övünecek de değilim. Ancak, aynı şeyi Sanço Panza için söyleyemem… Bu saf ve iyi yürekli seyis ile tanıştığın için çok şanslısın. Onda sadakatin ve dürüstlüğün bütün özelliklerini görecek; dünya üzerinde böyle insanların azaldığına üzüleceksin. Sevgili okuyucum, Tanrı sana vücut ve akıl sağlığı versin, bu arada beni de unutmasın. Cervantes MANÇALI DON KİŞOT Mança ilinin küçük bir köyünde, soylu bir bey yaşıyordu. Bir rivayete göre adı Kesada, diğer bir rivayete göre de Alanso idi… Pek zengin sayılmazdı ama babasından kalan mirası, har vurup harman savurmadığı takdirde, ömrünün sonuna kadar yeterdi. Gösterişi ve lüks yaşamayı sevmezdi. Şatosunda ellisini çoktan geçmiş emektar bir kahya kadın, her işe koşturan bir uşak ve evde kalmış şapşal bir kız yeğen vardı. Aynı tencereden hem ev halkı hem de kendisi yerdi. Ev halkı dediğimiz de işte topu topu yukarıda saydığımız üç kişi idi. Diğer soylular gibi, burnundan kıl aldırmayan cinsten değildi.

Köyün fakirlerine yardım eder, kapıya geleni geri çevirmezdi. Ahırında cılız bir atı, silahlığında dededen kalma kılıcı, mızrağı, kalkanı ve çengelleri yer yer dökülmüş bir zırhı vardı. Kapısında da sıradan bir av köpeği duruyordu. Boş zamanlarını ava çıkarak, dostlarıyla sohbet ederek veya şövalye romanları okuyarak geçirirdi. Zamanla avdan hoşlanmaz oldu. Şövalye romanlarına daha çok vakit ayırdı. Ziyaretine gelen dostlarına okuduğu roman kahramanlarının maceralarını anlata anlata onları bezdirirdi. Papaz Efendi, Berber Nikolas’a dert yanıyordu: – Azizim, bizim bey, şu kahrolası şövalye romanlarına merak saralı tuhaflaştı. Sohbeti de artık çekilmez oldu. – Haklısın muhterem Peder! Ben kral olsaydım, şövalye romanı yazanların hepsini ipe çektirirdim. Senyör Kesada, her ay şehre iniyor; çantalar dolusu kitap satın alıyordu. Öyle bir gün geldi ki, odasının her tarafı kitaplarla doldu. Okurken rahatsız edilmekten hoşlanmıyor, ziyaretine gelen dostlarını bile kabul etmiyordu. Roman kahramanları, onun nazarında dünyanın en büyük insanlarıydı. Nerede bir mazlumun iniltisi varsa orada bitiyorlar, zalimlerin tepesine demir yumruk gibi iniyorlardı.

Ne yazık ki, analar artık böyle yiğitler doğuramaz olmuşlardı… Meydanı boş bulan kötü insanlar, zayıfları alabildiğince eziyor; adaleti temsil etmekle görevli hakimler, zenginlerin ve güçlülerin tarafını tutuyorlardı. Eğer, kendisini insanlığın hizmetine adamış, yiğit bir şövalye çıkmazsa; durum daha da kötüye gideceğe benziyordu. Bunları düşünürken, birden kafasında şimşekler çaktı: “Soylu bir geçmişim, korkusuz bir yüreğim, adaleti temsile yeterli bir aklım var! Neden bu yiğit şövalye ben olmayayım? Zalimlere haddini bildirmekten, zayıfların imdadına koşmaktan beni alıkoyan nedir?” Gelmiş geçmiş bütün şövalyelerin ruhunu sevince boğacak bu fikirler, bizim soylu beye öyle parlak geldi ki; kendisini tutamayıp haykırdı: – Titreyin ey zalimler! Sevinin bütün ezilenler! Düzeni bozulmuş şu dünyaya, “Mutlu Çağ”ı getirecek olan yiğit bir şövalye doğuyor! Soylu bey, kararını vermişti. Bu günden tezi yok hazırlıklara başlayacaktı. Kimseye sezdirmeden dededen kalma silahları odasına taşıdı. Onları silip parlattı. Sonra ahıra indi; atını gözden geçirdi. Bu iskeleti çıkmış, uyuz beygir, ona meşhur şövalye Amadis’in küheylanı kadar yiğit göründü. İskender’in atı bile yanında yaya kalırdı… Osmanlı Sultanı onu görse, sahip olmak için kim bilir kaç kese altını gözden çıkarırdı. Böyle soylu bir atın, herkesin dilinde dolaşan, güzel bir adı olmalıydı. Bütün isimler üzerinde uzun uzun düşündü. Kimini kısalttı, kimini değiştirdi. Nihayet, “Rosinenta” adında karar kıldı. Atına soylu bir isim bulduktan sonra sıra kendisine gelmişti. Sekiz gününü uzun bir liste hazırlamakla geçirdi.

Hemen hemen hepsinin başına doğduğu ilin adını koymuştu. Çünkü bu bir şövalyelik geleneği idi… Onuncu günün akşamı şu isim ona en güzeli gibi göründü: “Mançalı Şövalye Don Kişot”. Bir kaç defa tekrarladıktan sonra kulağa da hoş geldiğine karar verdi. Evet, evet… Bu, dostları sevindirecek; düşmanları korkutacak bir isimdi. Geriye, aşık olacağı bir sevgili bulmak kalmıştı. Okuduğu şövalye romanlarında sevgilisi olmayan kahraman yoktu. Gerçeği söylemek gerekirse, bizim soylu bey veya yeni adı ile Mançalı Şövalye Don Kişot zaten aşıktı. Gençliğinde güzel bir köylü kızını sevmiş, ancak karşılık bulamadığı için, aşkını herkesten gizlemişti. Kızın adı, Aldonza Lorenzo idi. Fakat bu, soylu hanımlara veya prenslere yakışacak bir isim değildi. Atına ve kendisine isim bulmak için iki hafta kafa yorduğuna bakılırsa; sevgilisine de bir kaç gün ayıracak demekti. Ancak hiç de öyle olmadı. Roman kahramanlarından biri, öte dünyadan, ona şu ismi fısıldadı: “Toboso’lu Dulsinea!”.

Ellery Queen – Y’nin Esrarı Kitabını PDF İndir

 

SOĞUK BİR ŞUBAT GÜNÜ küçük bir balıkçı gemisi kurşuni dalgalarla boğuşa boğuşa New York limanına giriyordu. Ambarda pek az balık vardı. Pis güverte karmakarışıktı. Bir şişe elden ele dolaşıyor, ıslak muşambaları içinde titriyen balıkçılar kaptana, denize ve karanlık semaya küfredip duruyorlardı. Küpeşteye dayanmış olan iriyarı bir gemici somurtkan bir tavırla köpüklü dalgaları seyrederken birdenbire irkildi. 

Tuzlu sudan ve soğuktan kızarmış olan çehresinin rengi uçtu. Gözleri yerinden uğrıyacakmış gibi açıldı. Eliyle ileriyi işaret ederek haykırmaya başladı. Tayfalar telâşla o tarafa doğru döndüler. Evet, ilerilerde siyah, uzunca bir cisim yüzüyordu. Bir insandı bu… Ölmüş bir insan!… Tayfalar sağa sola koşuşmaya başladılar. 

— “Alabanda iskele!” 

Dümenci küfrederek yana doğru yaslandı. Küçük balıkçı gemisi çatırdıyarak iskele tarafına döndü ve ağır ağır cesede doğru ilerledi. Neşeleri yerine gelivermiş olan tayfalar ellerindeki kancalarla denize doğru sarktılar. Bu acayip balığı yakalamaya çalışıyorlardı.

On beş dakika sonra kirli güvertede, pis kokulu bir su birikintisi içinde hareketsiz, şekilsiz, etleri parçalanmış bir adam yatıyordu. Cesedin halinden zavallının denizin derinliklerinde uzun müddet sürüklenmiş olduğu da belliydi…

 Tayfalar susmuşlardı artık. Elleri bellerinde sessiz sedasız duruyorlardı. Hiçbiri de cesede dokunmak cesaretini göstermiyordu… İşte York Hatter son yolculuğuna böyle çıktı. Balık ve yosun kokuları arasında,. Müfettiş Thumm, otopsi masasının üzerine eğilmiş olan Adlı Tabip Shilling’e, “E, Doktor?” dedi. Dr. Shilling hiç sesini çıkarmadan köşedeki musluğa gitti.

Ellerini yıkadı, dezenfekte etti. kuruladı ve sonra cebinden bir kürdan çıkararak dişlerini karıştırmava başladı. Müfettiş Thumm tekrar sordu. “E, Doktor?” Dr. Shilling fildişi kürdanım cebine yerleştirerek, “Basit bir mesele bu, Thumm,” diye cevap verdi. “Adam suya düşer düşmez ölmüş. Ciğerlerinin halinden bu kolayca anlaşılıyor.

Yani suya düşer düşmez hemen boğulmuş mu?” — “Hayır… Adam boğularak ölmemiş. Zehirlenmiş.” Cinayet Masasının en faal ve zeki müfettişlerinden olan Thumm bir an kaşlarını çatarak masada yatan cesede şöyle bir baktı. “Demek ki adam bir cinayete kurban gitti, Doktor. O halde biz yanıldık. BİRİNCİ KISIM Cebindeki kâğıdı da oraya katil koydu her halde

Eoin Colfer – Artemis Fowl 2 Kuzey Kutbu Macerası Kitabını PDF İndir

 

Kitap Adı: Artemis Fowl 2 - Kuzey Kutbu Macerası

Kitap Yazarı: Eoin Colfer

Çevirmen: Aylin Yengin*

Yayınevi: Artemis

Sayfa Sayısı: 293 sayfa*

Basım Yılı: 2003*

Tarayan: Bilinmiyor

Düzenleyen: FK Kitaplığı

*Bilgiler d&r’dan alınmıştır.

Artemis Fowl:

Psikolojik Bir Değerlendirme

Gençlik Yıllarının bir Özeti

Kahramanımız Artemis Fowl on üç yaşına geldiğinde Wolfang Amadeus Mozart’tan bu

yana hiçbir insanda görülmemiş zekâ belirtileri gösteriyordu. Artemis çevrim-içi bir

turnuvada Avrupa satranç şampiyonu Evan Kashoggi’yi yenmiş, yirmi yediden fazla icadın

patentini almış ve Dublin’in yeni opera salonunun mimari projesini çizme yarışmasını

kazanmıştı. Ayrıca Isǚ viçre banka hesaplarındaki milyonlarca doları kendi hesabına aktaracak

bir bilgisayar programı yazmış, bir düzineden fazla Empresyonist tablonun sahtesini yapmış

ve Peri Halkını dolandırarak, altınlarının büyük bir bölümüne el koymuştu.

Burada sorulması gereken soru, nedendi? Artemis’i suç işlemeye iten sebep neydi? Cevabı

babasında gizliydi.

Baba Artemis Fowl, Dublin tersanelerinden Tokyo’nun arka sokaklarına uzanan bir suç

imparatorluğunun başını çekiyordu ama en büyük tutkusu kendini yasal bir iş adamıymış gibi

göstermekti. Bir kargo gemisi satın alarak, onu 250.000 teneke kola ile yüklemiş ve önündeki

onlarca yıl boyunca kâr etmeyi hedeϐlediği bir iş için Kuzey Rusya’da Murmansk’a

göndermişti.

Ne yazık ki Rus Mafyası Irǚ landalı zengin bir işadamının pazarlarından kâr etmesini

istememiş ve Fowl Star gemisini Kola Körfezinde batırmışlardı. Birinci Artemis Fowl’un

kaybolduğu bildirilmişti, öldüğü tahmin ediliyordu.

Küçük Artemis sınırlı bir parayla imparatorluğun başındaydı. Aile servetini yeniden

canlandırmak için iki yıldan kısa sürede kendisine on beş milyon sterlin kazandıracak

yasadışı bir işe girişmişti.

Bu engin servetin büyük bir bölümü Rusya’ya yapılan kurtarma operasyonlarına

harcanıyordu. Her geçen gün bunu biraz daha fazla doğrulasa da Artemis babasının

kaybolduğuna bir türlü inanmak istemiyordu.

Artemis yaşıtlarıyla görüşmekten kaçınır, okula gitmek yerine zamanını yeni entrikalar

planlayarak geçirmeyi yeğledi.

Bu yüzden on üç yaşındayken bir goblin isyanına karışması sarsıcı, korkutucu ve

tehlikeliymiş gibi görünse de hiç kuşkusuz başına gelebileceklerin en iyisiydi. En azından

böylece dışarıda biraz zaman geçirmiş ve birkaç yeni insanla tanışabilmişti.

Ne yazık ki içlerinden birçoğu onu öldürmeye çalışmıştı.

Bu rapor LEP Akademisi dosyalarından alınarak, Doktor J. Argon ve B. Psych tarafından

derlenmiştir.

ÖNSÖZ

MURMANSK, KUZEY RUSYA, İKİ YIL ÖNCE

Ikǚ i Rus alev alev yanan bir varilin önünde birbirlerine sokulmuş, Kuzey Kutbunun

soğuğundan boş yere korunmaya çalışıyorlardı. Kola Körfezi eylülden sonra bulunmak

isteyeceğiniz bir yer değildi, özellikle de Murmansk. Murmansk’ta kutup ayıları bile atkı

takarlardı. Hiçbir yer buradan daha soğuk değildi, belki de yalnızca Noril’sk dışında.

Bunlar Mafya’nın tekikçileriydi ve gecelerini çalıntı BMW’lerin içinde geçirmeye alışıktılar.

Içǚ lerinden daha iri yarı olan Mikhael Vassikin kürk paltosunun kolunun altından sahte

Rolex’ine baktı.

“Bu şey donabilirdi,” dedi saatinin kenarına yavaşça vurarak. “Sonra onu ne yaparım ben?”

“Söylenmeyi bırak,” dedi adı Kamar olan. “Zaten, senin yüzünden dışarıda kaldık.”

Vassikin duraksadı. “Efendim?”

“Verilen emir çok basitti: Fowl Star’ı batır. Tek yapman gereken kargo bölümünü havaya

uçurmaktı. Tanrı bilir ki o yeterince büyük bir gemiydi. Kargo bölümünü havaya uçur, batsın.

Ama yok, büyük Vassikin ne yaptı, gitti gemiyi kıçından vurdu. Hem de işi bitirmek için yedek

bir roketi bile olmadan. Bu yüzden şimdi hayatta kalan var mı diye araştırmalıyız.”

“Sonuçta battı, değil mi?”

Kamar omuz silkti. “Ne olmuş yani? Çok yavaş battı, bir sürü yolcunun bir şeylere

tutunacak zamanı oldu. Ünlü keskin nişancı, Vassikin! Büyük annem bile daha iyi atış yapardı.”

Mafya’nın rıhtımın üzerinde duran adamı, Lyubkhin tartışma tam bir ağız dalaşına

dönüşmeden, onların yanma yaklaştı.

“Nasıl gidiyor?” diye sordu ayıyı andıran Yakut.

Vassikin iskelenin duvarına tükürdü. “Nasıl gitsin? Bir şey buldun mu?”

“Birkaç ölü balıkla, kırık sandıklar,” dedi Yakut, tetikçilere içinden dumanlar tüten birer

ϐincan uzatarak. “Canlı bir şey yok. Sekiz saatten fazla oldu. Green Burnuna kadar her yeri

araştıran sağlam adamlarım var.”

Kamar içecekten bir yudum aldı, sonra midesi bulanarak ağzındakini tükürdü. “Bu da ne

böyle? Zift mi?”

Lyubkhin güldü. “Sıcak Kola. Fowl Star’dan. Sandıklar dolusu kıyıya vuruyor. Bu gece

gerçekten de Kola Körfezindeyiz.”

“Seni uyarıyorum,” dedi Vassikin, içeceği karların üzerine dökerek. “Bu hava sinirlerimi

bozuyor. Bu yüzden kötüşakalarına bir son ver. Zaten Kamar’ı dinlemek zorunda kalmak bana

yetiyor.”

“Uzun sürmeyecek,” diye mırıldandı ortağı. “Son bir tarama daha ve araştırmayı

bitiriyoruz. Bu sularda hiçbir şey sekiz saat dayanamaz.”

Vassikin boş ϐincanını uzattı “Daha sert bir şeyin yok mu? Soğuktan korunmak için bir

duble votka falan? Her zaman bir yerlerde bir cep şişesi bulundurduğunu biliyorum.”

Lyubkhin pantolonunun cebine uzandı ama kemerindeki telsiz parazit yapınca durdu. Udžç

Margaret Weis & Tracy Hickman – Ejderha Mızrağı Destanı #1 Güz Alacakaranlığın Ejderhaları Kitabını PDF İndir

 

Fantastik kurgu türü, 20. Yüzyılda ortaya çıkan ve en az bilim kurgu kadar ses getirmiş bir edebi akımdır. Köklerini İskandinav ve Orta Avrupa mitolojisinden alan bu türün yaratıcısı, hiç kuşkusuz J.R.R. Tolkien’dır. Ülkemizde de kısa bir süre önce yayınlanan “Yüzüklerin Efendisi” ile Tolkien, okuyuculara yepyeni evrenlerin kapılarını açtı. Yüzüklerin Efendisi’nden sonra yüzlerce kitap yazıldı fantastik kurgu türünde. Ejderhamızrağı da bu türün en önemli eserlerinden biridir. Yayınlandığı her ülkede en çok satan kitaplar listesine giren bu seri, bizce ülkemizde de hakettiği ilgiyi görecektir. Arkabahçe Yayıncılık olarak, Türk okuruna fantastik kurgu türünün en seçkin yapıtlarını sunmak için yola çıktık. Henüz yolun çok başındayız. Fantastik Kurgu romanların yanı sıra her yaştan, her kesimden hayal gücü geniş insanlara hitap edecek Fantastik Rol Yapma oyunlarıyla da karşınızda olacağız. Ejderhamızrağı, ülkemizde henüz emekleme sürecinde olan fantastik kurgu türünün en seçkin örneklerinden. Yayınlandığı tüm ülkelerde defalarca basılan ve New York Times başta olmak üzere pek çok yerde en çok satan kitaplar listesine giren Ejderhamızrağı serisi, fantastik kurguya başlamak için belki de en iyi eser.

Bu kitap, hem çok tempolu bir macera, hem de aşkın, dostluğun, ihtirasın ve kahramanlığın bir öyküsü. İyi ve kötünün savaşında kahramanlar hem kendilerini hem de birbirlerini tanıyacaklar. Ejderhamızrağı’nın, sizler için yeni dünyalara geçitler açması dileğiyle… Tika Waylan şöyle bir içini geçirip, tutulmuş kaslarını rahatlatmak için omuzlarını kasarak sırtını doğrulttu. Sabunlu paçavrayı kovaya fırlatarak boş odaya göz gezdirdi. Eski hanı ayakta tutmak gün geçtikçe zorlaşıyordu Tahtaların ılık cilalarına bol miktarda sevgi yedirilmişti ama sevgi ile mumyağı, dikkatle kullanılmış masalardaki çatlakları ve yarıkları gizleyemiyor; müşterilerin orada burada ortaya çıkan kıymıkların üzerine oturmasını engelleyemiyordu. Son Yuva Hanı, kızın methini duyduğu Liman’daki bazı hanlar gibi süslü falan değildi. Rahattı. Hanın içine inşa edildiği canlı ağaç yaşlı kollarını sevgiyle sarmıştı hana; öte yandan duvarları ve sabit eşyası ağacın dalları arasına o kadar büyük bir özenle oturmuştu ki, doğanın işi bıraktığı, insanın başladığı yeri ayırt etmek çok zordu. İçki tezgahı, onu destekleyen canlı tahta etrafında cilalı bir dalga gibi yükselip alçalıyordu. Pencerelerdeki renkli camlar odanın içine insanı kucaklayan canlı parıltılar saçıyordu. Öğle vakti yaklaştıkça gölgeler küçülmeye başladı. Son Yuva hanı biraz sonra açılacaktı. Tika etrafına bakarak memnuniyetle gülümsedi. Masalar temizlenmiş, cilalanmış, bir tek yerleri süpürse yeterdi. Ağır ahşap sıraları yana sürüklemeye başlamıştı ki Otik mis kokulu buharlar içinde mutfaktan belirdi.

“Canlı bir gün daha olacağa benziyor -hem iş, hem de hava açısından- dedi iri bedenini içki tezgahının arkasına sıkıştırarak. Neşe içinde ıslık çalıp içki kupalarını dizmeye başladı. “Ben işlerin daha sakin, havanın daha sıcak olmasını tercih ederim,” dedi Tika, bir sırayı kuvvetle çekerek. “Dün bütün gün ayaklarım koptu, karşılığında birazcık teşekkür aldım, bahşiş ondan da azdı. Öyle can sıkıcı bir kalabalık ki! Herkesin sinirleri gergin, en ufak seste sıçrıyor dün elımden bir maşrapa düştü ve -yemin ederim- Retark kılıcını çekti!” “Püf” diye homurdandı Otik. “Retark bir Solace Yüce Arayanlar Muhafızı. Onların sinirleri hep gergindir Sen de Hederick için çalışsaydın, o fanat…” “Dikkatli ol” dîye uyardı Tika Otik omuzlarını silkti. “Eğer Yüce Teokrat uçmasını öğrenemediyse, bizi dinleyebilmesi mümkün değil. O daha beni duyamadan ben onun merdivenlerdeki ayak seslerini duyarım.” Yine de Tika, Otik’in konuşmasına devam ederken sesini alçalttığını farketti. “Solace sakinleri daha fazla tahammül edemeyecekler; bak bu sözümü yabana atma. İnsanlar ortadan kayboluyor ve kimbilir nerelere götürülüyorlar. Hüzünlü zamanlar bunlar.” Başını salladı. Sonra neşesi yerine geldi.

“Ama işler için iyi.” “Bizi kapatana kadar,” dedi Tika ümitsizce. Süpürgeyi kaparak hararetle süpürmeye başladı. “Teokratlar bile midelerini doldurup boğazlarındaki pası temizlemek isterler,” Otik kıkır kıkır güldü. “Gece gündüz demeden insanlara Yeni Tanrılar hakkında nutuk çekmek insanı susatan bir iş olsa gerek – her gece buraya geliyor.” Tika süpürmeyi bırakarak içki tezgahına dayandı. “Otik,” dedi ciddi ciddi, sesi hafiflemişti. “Başka söylentiler de var – savaş söylentileri. Kuzeyde toplanan ordular. Sonra kasabada, şu yabancı, kukuletalı adamlar var. Yüksek Teokrat ile birlikte dolanıp sorular soruyorlar.” Otik on dokuz yaşındaki kıza şefkatle baktı, uzandı ve yanağını okşadı. Kendi babası gizemli bir şekilde ortadan kaybolduğundan beri ona babalık elmişti. Kum kızıl buklelerini çekiştirdi. “Savaş.

Öf.” Burnunu büktü. “Afet’ten beri hep savaş söylentileri olmuştur. Bunlar sırf söylenti kızım. Belki de bunları Teokrat, insanları hizaya sokmak için uyduruyordur.” “Bilmiyorum” diye kaslarını çattı Tıka. “Ben… Kapı açıldı. Tika ile Otik telaşla sıçrayarak kapıya doğru döndü. Merdivenlerde ayak sesi duymamışlardı ve bu son derece esrarengiz bir şeydi. Son Yuva Hanı’nda Solace’taki tüm diğer binalar gibi -demircinin dükkânı dışında- ulu bir vallenağacının üst dalları arasına inşa edilmişti. Kasabalılar, Afet’i izleyen dehşet ve kargaşa günlerinde çareyi ağaçlara sığınmakla bulmuşlardı. Böylece Solace, bir ağaçlar kasabası haline gelmişti, Krynn’de kalan gerçek anlamdaki az sayıdaki güzellikten biri. Dayanıklı ahşap köprü yollar, gündelik yaşamlarını sürdürmekte olan beş yüz kişinin, yerden çok yukarılara tünemiş olan evleri ile iş yerlerini birbirine bağlıyordu. Son Yuva Hanı, Solace’taki en büyük binaydı ve yerden kırk ayak yukarıdaydı. Basamaklar kadim vallenağacının eğri büğrü gövdesinin çevresinden yükseliyordu, Otik’in de söylemiş olduğu gibi, Han’ı ziyaret edecek herhangi biri görülmeden çok önce duyulabilirdi.

Fakat ne Tika ne de Otik yaşlı adamı duymamıştı. Yıpranmış meşe bir asaya yaslanarak kapı eşiğinde durmuş, Han’a göz gezdiriyordu adam. Sade, gri cüppesinin lime lime kukuletası başına çekilmiş, şahinimsi, parlak gözleri dışında yüzünü gözlerden gizliyordu. “Yardımcı olabilir miyim Yaşlı Kişi?” diye sordu Tika yabancıya, Otik’le birbirlerine endişeyle bakarak. Acaba bu yaşlı adam bir Arayan casusu muydu? “Hı?” diye gözlerini kırpıştırdı yaşlı adam. “Açık mısınız?” “Şey…” diye tereddüt etti Tika. “Elbette,” dedi Otik, gülümseyerek. “Gel içeri Ak-sakallı, Tika, konuğumuza bir sandalye bul. O uzun tırmanıştan sonra yorulmuş olmalı.” “Tırmanmak mı?” Yaşlı adam başını kaşıyarak önce sundurmaya sonra da aşağıya yere doğru baktı, “A, evet. Tırmanış. Çok fazla basamak…” Sekerek içeriye girdi, sonra da asasıyla Tika’ya şakadan vurdu, “İşine devam et küçük kız. Ben kendi sandalyemi kendim bulabilirim.” Tika omuzlarını silkti, süpürgesine uzandı ve gözleri yaşlı adamın üzerinde, süpürmeye başladı. Adam han ortasında durarak, sanki odadaki her bir masanın ve sandalyenin yerini saptarcasına etrafına bakındı Müşterek oda, vallenağacının gövdesini çevreleyen geniş ve fasulye biçimli bir odaydı.

Ağacın daha küçük dalları tavanı ve tabanı destekliyordu. Adam, özel bir ilgiyle, odanın diğer tarafına dörtte üçlük bir mesafede bulunan ocak başına baktı. Ocak, Han’ın tek taş işçiliğiydi ve ağacın bir parçası gibi dursun diye, yukarıdaki dallara doğal bir biçimde karışan, belli ki cücelerin elinden çıkmış bir işti. Ocak çukurunun yanındaki odunlukta yüksek dağlardan getirilmiş odunlar ve çam kütükleri yüksek bir yığın halinde istiflenmişti. Hiçbir Solace sakini kendi ulu ağaçlarının odunlarını yakmayı aklına getirmezdi. Mutfaktan dışarı çıkan bir arka yol daha vardı; bu kırk ayak yükseklikleydi ama Otik’in az sayıda müşterisi bu tertibatı elverişli buluyordu. Yaşlı adam da bulmuştu. Gözleri bir yerden diğerine kayarken kendi kendine memnuniyet ihtiva eden yorumlar mırıldanıyordu. Sonra, Tika’yı hayretler içinde bırakarak aniden asasını elinden bıraktı, cüppesinin kollarını sıvayarak eşyaların yerini değiştirmeye başladı! Tika süpürmeyi bırakarak, süpürgesine dayandı. “Ne yapıyorsun? O masa hep oradaydı!” Müşterek odanın ortasında uzun ve dar bir masa duruyordu. Yaşlı adam bunu sürükleyerek tam ocak çukurunun yanına götürdü ve sonra yaptığı işi gözden geçirmek için şöyle bir geriledi. “İşte,” diye homurdandı. “Ateşe daha yakın olmalı. Şimdi iki sandalye daha getirelim. Burada altı sandalyeye ihtiyaç var.

” Tika, Otik’e doğru döndü. O da tam karşı çıkacak gibiydi ki, birden mutfaktan alevlenen bir ışık geldi. Aşçının çığlığı yağın yine ateş aldığını gösteriyordu. Otik açılır-kapanır mutfak kapılarına doğru seğirtti. “Zararsız,” diye fısıldadı Tika’nın yanından geçerken. “Bırak ne isterse yapsın – mantık çerçevesinde. Belki de bir parti verecektir.” Tika içini çekerek yaşlı adama istemiş olduğu gibi iki sandalye götürdü. Gösterdiği yere koydu. “Şimdi,” dedi yaşlı adam etrafa dikkatle bakarak. “İki sandalye daha getir -rahat olanlardan olsun haburaya. Onları ocak çukurunun yanına koy, bu gölgeli köşeye.” “Orası gölgeli değil,” diye itiraz etti Tika. “Tam güneşin altında!” “A,” -yaşlı adamın gözleri kısıldı- “ama bu gece gölgeli olacak, öyle değil mi? Ateş yandığında… ” “Sa-sanırım öyle…” diye kekeledi Tika.

Margaret Weis & Tracy Hickman – Ejderha Mızrağı Destanı #2 Kış Gecesi Ejderhaları Kitabını PDF İndir

 

“Kharas’ın Çekici!”* Dağ Cüceleri’nin Kralı’nın Kabul Salonu muzafferane bir bildiriyle yankılandı. Bunu çılgınca bir tezahürat izledi; Salon’un arka kısmındaki muazzam kapılar savrularak açılıp Paladine’in dini temsilcisi Elistan girerken, cücelerin derin, gür sesleri insanların biraz daha yüksek perdeden çıkan sesleriyle karışıyordu. Kâse biçimindeki Salon, cüce standartlarına göre bile genişƟ geniş olmasına ama ağzına kadar hınca hınç dolmuştu. Pax Tharkas’dan gelen sekiz yüz mültecinin hemen hepsi duvarların önüne dizilmiş, cüceler de aşağıdaki taştan sıralara oturmuşlardı. Elistan ortadaki uzun sıranın eteğinde belirdi; devasa savaş çekicini saygıyla taşıyordu. Beyaz cüppesi içinde Paladine’in dini temsilcisi görülünce tezahürat arƴ; tavanın koca kubbesinde patlayıp yankılanan ses sanki yeri sarsıyordu. Gürültü başını zonklaƴkça Tanis gözlerini kısƨ. Kalabalıktan boğulmuştu. Zaten yeralƨnda olmaktan hoşlanmıyordu; tepesi, parlayan meşale ışığının gerisine yükselip gölgeler içinde yok olan tavan çok yüksek olduğu halde, yarımelf kendisini hapsedilmiş, kapana kısılmış gibi hissediyordu. “Şu iş bir bitse rahat edeceğim,” diye mırıldandı yanında durmakta olan Sturm’e. * Kharas’ın Çekici’nin ele geçirilme öyküsü detaylı olarak “Kayıp Tarihçeler” üçlemesinin birinci kitabı olan “Cüce Derinlikleri Ejderhaları”nda anlatılmaktadır. Her zaman melankolik bir yapıya sahip olan Sturm, her zamankinden daha karanlık, daha düşünceli görünüyordu. “Ben bunları hiç tasvip etmiyorum Tanis,” diye mırıldandı kollarını parlak madeni antika göğüs zırhının önünde kavuşturarak. “Biliyorum,” dedi Tanis huzursuzca. “Bunu söylemişƟn – bir değil, birkaç kez.

Arƨk çok geç. Keyfini çıkartmaya çalışmaktan başka çaresi yok.” Elistan sıranın arasından yürümeye başlamadan önce Çekiç’i başının üzerine kaldırıp halka gösterirken kopan başka bir tezahürat içinde cümlesinin sonu kaybolmuştu. Tanis elini alnına götürdü. Serin yeraltı mağarası, üst üste bedenlerle ısındıkça başı dönmeye başlamıştı. Elistan sıranın arasından aşağıya doğru yürümeye başladı. Hylar cücelerinin reisi Hornfel, onu karşılamak için, salonun ortasındaki bir kürsüde ayağa kalkƨ. Cücenin arkasında, arƨk hepsi boş olan taştan oyulmuş yedi taht aralıklarla dizilmişƟ. Hornfeld yedinci tahƨn önünde duruyordu – bu en muhteşem olanıydı, Kral Thorbardin’in tahƨ. Uzun zamandır boş duruyordu; Hornfel, Kharas Çekici’ni kabul edince bir kez daha dolacakƨ. Bu kadim yadigarın geri gelmesi Hornfel için özel bir zaferdi. Arƨk gıpta edilen Çekiç reisliğinin bir parçası olduğuna göre, birbirine düşman cüce reisliklerini kendi liderliğinde bir araya toplayabilirdi. “Çekiç’i ele geçirebilmek için dövüştük,” dedi Sturm yavaş yavaş, gözleri pırıldayan silahın üzerinde. “Efsanevi Kharas Çekici. Ejderhamızraklarını döven çekiç.

Yüzlerce yıldır kaybolmuş olan çekiç yeniden bulundu ve bir kez daha kayboldu. Şimdi de cücelere verildi!” dedi yüzünü ekşiterek. “Daha önce bir kez daha cücelere verilmişƟ,” diye haƨrlaƴ ona. Tanis dikkatle, alnından aşağıya ter damladığını hissederek. “Unuttuysan söyle de Flint sana anlatıversin. Her halükarda artık onların zaten.” Elistan ağır cüppeler giymiş, cücelerin bayıldığı cinsten ağır alƨn zincirler takmış bekleyen Reis’in durmakta olduğu taş kürsünün kenarına varmışƨ. Elistan kürsünün dibinde diz çöktü; bu poliƟk bir jesƫ, yoksa yapılı din adamı, kürsü yerden bir metre kadar yüksek olsa bile cüce ile yüz yüze duracakƨ. Cüceler bunun karşısında büyük tezahüraƩa bulundular. Tanis’in dikkaƟni çekƟği kadarıyla, insanlar hislerini daha çok basƨrıyordu; kimisi kendi aralarında mırıldanıyor, liderlerinin kendisini alçaltmasından hoşlanmıyordu. “Halkımızın bu armağanını kabul edin…” Elistan’ın sözleri, cücelerden gelen başka bir tezahüratla kaybolmuştu. “Armağan!” diye burun kıvırdı Sturm. “Fidye demek daha uygun olurdu.” “Karşılığında,” diye devam eƫ Elistan tekrar sesini duyurabilince, “kendi krallıklarında bizlere yaşayabilecek bir yer verdikleri için cücelere teşekkür ederiz.” “Bir mezara kısılıp kalma hakkı için…” diye mırıldandı Sturm.

“Ve eğer savaş kapıya dayanacak olursa onları destekleyeceğimize dair cücelere söz veririz!” diye haykırdı Elistan. Tezahürat sesleri bütün salonda çınladı ve Reis Hornfel, Çekici almak için eğildildiğinde, daha da arttı. Cüceler ayaklarını yere vuruyorlar, ıslık çalıyorlardı; çoğu taş sıraların üzerine tırmanmıştı. Tanis’in midesi bulanmaya başlamışƨ. Etraķna bakındı. Kimse onların yokluğunu fark etmezdi. Yücearayanlar Divanı’nın üyeleri bir yana, daha Hornfel konuşacakƨ; ƨpkı geri kalan diğer alƨ Reis gibi. Yarımelf, Sturm’ün koluna dokundu ve şövalyeye kendisini izlemesini işaret eƫ. İkisi sessizce Salon’dan çıkƨlar ve dar kemerli kapıdan geçmek için iki büklüm eğildiler. Hâlâ yeralƨndaki muazzam cüce şehrinde olmalarına rağmen, en azından gürültüden uzaklaşmışlar, serin gece havasına çıkmışlardı. “İyi misin?” diye sordu Sturm, Tanis’in solgunluğunu sakalının alƨndan bile görerek. Yarımelf temiz havayı yutuyordu adeta. “Şimdi iyiyim,” dedi Tanis, zayıflığından dolayı utanıp kızararak. “Sıcak…gürültü.” “Neyse, kısa bir süre sonra buradan ayrılacağız,” dedi Sturm.

“Yücearayanlar Divanı’nın bizim Tarsis’e gitmemiz yolunda karar verip vermemesine bağlı tabii ki bu.” “Aman, onların ne yönde karar verecekleri konusunda kuşku yok,” dedi Tanis omuzlarını silkerek. “Arƨk insanları emniyetli bir yere geƟrdiğine göre belli ki deneƟm Elistan’ın elinde. Yücearayanların hiç biri ona karşı koymaya cesaret edemez… en azından yüzüne karşı. Hayır dostum, belki de bir ay içinde Güzel Tarsis’in ak kanatlı gemilerinden biriyle yelken açarız.” “Kharas Çekici olmaksızın,” diye ekledi Sturm acı acı. Yavaş yavaş alınƨ yapmaya başladı. “Ve Şövalyeler’in, büyük tanrı Paladine taraķndan kutsanmış alƨn Çekiç’i ve EjderhafelakeƟ, Huma’nın Ejderhamızrağını dövsün diye Gümüş Kol’dan birine verilmiş olan Çekiç’i savaşta gösterdiği olağanüstü yiğitlik ve saygınlık nedeniyle Kharas ya da başka bir deyişle Şövalye ismindeki bir cüceye verdikleri söylenir. O da Kharas kelimesini kendi ismi yapmışƨr. Ve Kharas Çekici, ihtiyaç anında yeniden ortaya çıkarılacağı temin edilerek cüce krallığına geçmiştir…” “Ortaya çıkarıldı da,” dedi Tanis, artmakta olan hiddeƫni basƨrmaya çalışarak. Bu alınƨyı başından sonuna kadar birçok kereler işitmişti! “Ortaya çıkarƨldı ve geride bırakılacak!” Sturm kelimelerin alƨnı çizdi. “Onu Solamniya’ya götürebilir, kendi ejderhamızraklarımızı dövmekte kullanabilirdik…” “Sen de başka bir Huma olurdun arƨk, elinde Ejderhamızrağı ihƟşamla ilerleyen!” Tanis sonunda patlamıştı. “Bu arada sekiz yüz kişinin de ölümüne sebep olacaksın…” “Hayır, onların ölmelerine izin veremem!” diye bağırdı Sturm yükselen bir öŅeyle. “Bu ejderhamızraklarıyla ilgili elimizdeki ilk ipucu ve sen bunu satıp…” Her iki adam da etraflarını saran gölgeden daha karanlık bir gölgenin süzülmekte olduğunu aniden fark ederek hemen tartışmayı kesti. “Shirak,” diye ķsıldadı ses ve sade tahta bir asanın üzerindeki alƨndan tek bir ejderha pençesinin içine yerleşƟrilmiş kristal bir toptan parlak bir ışık alevlendi.

Işık, bir büyükullanıcısının kırmızı cüppesini aydınlattı. Genç büyücü, asasına dayanıp hafif hafif öksürerek ikisine doğru yürüdü. Asadan yayılan ışık ince kemikler üzerine gergin bir şekilde gerilmiş olan metalik alƨn bir renkle pırıldayan iskelet gibi bir yüz üzerinde parladı. Gözleri altın rengiyle pırıldıyordu. “Raistlin,” dedi Tanis, sesi gergindi. “Arzu ettiğin bir şey mi var?” Raistlin, iki adamın kendisine çevirmiş oldukları hiddetli bakışlardan hiç alınmışa benzemiyordu; belli ki, çok az insanın onun varlığından hoşlandığı veya onu yanlarında görmek istediği gerçeğine alışmıştı. İkisinin önünde durdu. Narin elini uzatarak konuştu büyücü. “Akular-alan şuh Tagolann Jistrathar,” ve Tanis ile Sturm hayret içinde seyrederken soluk bir silah görüntüsü önlerinde belirdi. Bu, dört metre kadar uzunluğu olan bir piyade neferi mızrağıydı. Sivri ucu saf gümüşten yapılmışƨ; diken diken ve pırılƨlıydı, sapı ise cilalı tahtadan biçimlendirilmişƟ. Diğer ucu çelikƟ ve toprağa saplanacak şekilde tasarlanmıştı. “Çok güzel!” dedi Tanis nefesi kesilerek. “Nedir bu?” “Bir ejderhamızrağı,” diye cevap verdi Raistlin. Mızrağı eline alan büyücü, sanki onun temasından kaçınır gibi o geçerken iki yana çekilen iki adam arasına bir adım attı.

Gözleri mızrağın üzerindeydi. Sonra Raistlin dönerek mızrağı Sturm’e uzattı. “İşte ejderhamızrağın şövalye,” diye ƨsladı Raistlin, “Çekiç’in veya Gümüş Kol’un imƟyazı olmaksızın. Bununla birlikte, Huma için ihƟşamın ölüm geƟrdiğini haƨrlayarak ihƟşam içinde ilerleyecek misin?” Sturm’ün gözlerinde şimşekler çakƨ. Ejderhamızrağı’nı kavramak için elini uzaƴğında korkuyla nefesini tutmuştu. Hayret içinde elinin mızrağın içinden geçip giƫğini gördü! Daha o dokunmuştu ki ejderha mızrağı gözden kayboldu. “Senin numaraların!” diye hırladı. Topukları üzerinde dönerek, iri adımlarla uzaklaşƨ; hiddetle boğulur gibi olmuştu. “Eğer bunu şaka olsun diye yaptıysan Raistlin,” dedi Tanis sakin sakin, “komik değildi.” “Şaka mı?” diye ķsıldadı büyücü. Sturm dağın alƨndaki cüce şehrinin yoğun karanlığına doğru yürürken, garip altın gözleri onu izledi. “Beni daha iyi tanıman gerekirdi Tanis.” Büyücü güldü – Tanis’in daha önce sadece bir kere duymuş olduğu garip bir kahkaha. Sonra alaycı bir edayla yarımelfe doğru eğilerek selam veren Raistlin, şövalyeyi gölgelerin içine doğru izleyerek gözden kayboldu.