Pierre Loti Bezgin Kadınlar PDF İndir

 

Pierre Loti, Bezgin Kadınlar, PDF, oku, e kitap, indir, 1850 doğumlu Fransız Roman yazarı Loti, kendisini Türk dostu olarak tanımlamış ünlü bir yazardır. Birçok kez İstanbul’da bulunan ve burada belli zamanlarda yaşamış olan Pierre Loti’nin birçok eseri Türkçeye çevrilmiştir.

Bu hikayede mevcut bulunan yegane hakikat, bugün Türkiye haremlerine yayılmış olan yüksek entelektüel kültür ve bundan meydana gelen ıstıraptır.
Benim yabancı gözlerime ihtimal ki; daha çarpıcı bir şekilde görünmüş olan bu ıstıraptan dolayı, sevgili dostlarım Türkler, artık endişe duymaya başlamışlardır ve bunu hafifletmeyi dilemektedirler.

Bezgin Kadınlar PDF

Dosya Boyutu 2 MB

Yandex Disk İndir

MediaFire İndir

Jack Higgins – Rampa Kitabını PDF İndir

 

Sarı Telecom haberleşme kamyoneti köşeyi dönerken Grosvenor Meydanı yağmurlu bir sessizlik içindeydi. Görünürlerde tek bir araba olmaması şaşırtıcı değildi aslında; hava berbattı ve saat sabahın üçüydü. Harvey Jackson ayağını gazdan çekip hız keserken direksiyon terli avuçları arasında kayıyordu. Üzerinde sarı bir yağmurluk vardı. Jackson, otuz beş kırk yaşlarında, uzun kara saçlı, çıkık elmacık kemikli, yüzü pek az gülen bir insandı. Yağmur öylesine şiddetlenmişti ki, silecekler camı temizleyemiyorlardı bile. Jackson arabayı kenara çekip torpido gözündeki paketten bir sigara yaktı. Sonra camı indirip Buckingham Sarayının arka bahçelerini çeviren üstü dikenli telle donanmış yüksek duvara baktı. Arkasındaki bölmeye vurdu birkaç kere. Anında açılan delikten Villiers’in yüzü göründü. «Geldik. Hazır mısın?» «İki dakika. Sen bizi planladığımız yere çek.» Bölme kapandı, Jackson arabayı vitese geçirip yola devam etti. Kamyonetin içi neon ışıklarla aydınlatılmış olup telefoncu araçlarıyla donanmıştı.

Tony Villiers arabanın sallantısına karşı tezgâha yaslanarak yüzünü kamuflaj kremiyle iyice kararttı. Villiers otuz yaşlarında, geniş omuzlu, ifadesiz kara gözlü bir adamdı. Zamanında burnu kırılmıştı. Omuzlarına kadar inen saçları kapkaraydı. Üzerindeki kara paraşütçü giysisi ve ayaklarındaki Fransız paraşütçü çizmeleri kendisine çok tehlikeli bir insan görünümü veriyordu. Dünyayı ve dünyada yaşayanları iyi tanımış ve bulduklarını da beğenmemiş bir insanın yorgun acılığı vardı yüzünde. Siyah yünlü başlığı başına geçirince yalnızca gözleri açıkta kalmıştı. Kamyonet karşıya geçti, kaldırıma çıktı ve duvarın dibinde durdu. Tezgâhın üstündeki evrak çantasının yanında namlusuna susturucu takılmış bir Smith Wesson tabanca duruyordu. Villiers tabancayı sağ bacağındaki cebe yerleştirdi, çantayı açıp içinden büyük bir siyah beyaz fotoğraf çıkardı. Fotoğraf bir önceki gün telefoto objektifle alınmış olup Buckingham Sarayının yanındaki Elçi Kapısı’nı gösteriyordu. Resimde kapının kenarına ve duvara dayalı merdivenler görünüyordu. Daha da önemlisi düz damın üstündeki iki üç pencere aralıktı. Villiers fotoğrafı çantaya koyup bölmeyi açtı. «Yirmi beş dakika, Harvey.

O zamana kadar dönmezsem arkana bakmadan kaç buradan.» «Böyle bir gecede lâfa karnım tok,» diye söylendi Jackson. «Haydi, işi bitir de eve S H gidelim.» Villiers bölmeyi kapattı, tezgâhın üstüne çıkıp kamyonetin üstündeki kapağı açtı. Arabanın üstüne çıkınca kapağı yine yerine yerleştirdi. Şimdi duvar bir iki metre ötesindeydi. Dikenli tellerin üzerine dikkatle bakıp üstündeki ağacın dalını yakaladı, kendini yukarı çekti. Bir dakika sonra bahçenin karanlığında kaybolmuştu bile. a aray bahçelerinin Grosvenor Meydanına bakan ucundaki güvenlik görevlisi olan polis o sabah gerçekten çok mutsuzdu. Donuna kadar ıslanmış bir halde bir ağacın altına sığındığı sırada yanındaki Alsas köpeği hafifçe hırladı. Polis hemen irkilerek doğruldu, copunu sıkıca kavradı. «Ne oldu. evlât? Haydi, koş, oğlum! Yakala!» Köpek ses çıkarmadan fırladı yerinden, ancak yirmi otuz metre ötedeki bir ağacın altında durmakta olan Villiers hayvanın ilk hırlamasını duymuş ve cebinden bir hava basınçlı teneke çıkarmıştı. Sessiz saldırı eğitimi görmüş köpek üzerine atlarken Villiers de böyle bir olasılık için çevresi kumaşla iyice beslenmiş sol kolunu kaldırdı. Köpek kumaşa dişlerini geçirdiği anda da Villiers aerosolu yüzüne sıktı.

Hayvan hiç ses çıkarmadan yere yığıldı. Bir an sonra polis o yana gelmiş, endişeli bir sesle, «Rex, neredesin oğlum?» diyordu. Villiers’in eli havaya kalktı ve adamın ensesine ustaca bir darbe indirdi. Polis memuru inleyerek yere düştü. Villiers adamın kollarını arkasında kelepçeledi, cebinden telsizini alıp kendi cebine indirdi. Sonra karanlıkta Sarayın arkasına doğru koşmaya başladı.

Jack Higgins – Şeytan Sofrası Kitabını PDF İndir

 

Belfast Lough tarafından yağmur geliyordu. Köşeyi dönerken, bir patlama ve hemen ardından kent merkezinin karanlığından gelen silah takırtılarını duydu. Bir elli boyundaki blucinli, balıkçı ceketli, kasketli ve omzunda bir denizci torbası asılı olan adam, hiç duraksamad Yaşlı adam duvardan bir oda anahtarı aldı. “Hiç olmazsa orada sokaklarda dişlerine kadar silahlı komandolar dolaşmıyor. Çılgınlık bu, yağmurda bile arabada açıkta oturmak. Bana sorarsan intihardan başka bir şey değil.” “Aslında değil,” dedi Keogh. “Bu yıllar önce Aden’de geliştirilmiş bir komando tekniğidir. Birbirlerini kollamak için ikili gruplar halinde dolaşırlar ve zırhlı araçta olmadıklarından herhangi bir saldırıya anında karşılık verebilirler.” “Sen bunları nereden biliyorsun?” Keogh omuzlarını silkti. “Bunu herkes bilir, ahbap. Şimdi anahtarımı alabilir miyim?” Yaşlı adam ancak o an, bulanık renkli ve o güne kadar gördüklerinin en soğuğu olan gözleri gördü ve bilinmeyen bir nedenle korku hissetti. Keogh hemen gülümsedi ve görünümü tümüyle değişti. Uzanıp anahtarı aldı. “Biri bana buralarda doğru dürüst bir kafeterya olduğunu söylemişti.

The Regent mi?” “Evet. Meydanın karşısında, Lurgen Sokağının başındadır.” “Bulurum,” diyen Keogh dönüp yukarı çıktı. V Odasını kolaylıkla buldu, pek çok kere zorlanarak açıldığı belli olan kilitli kapıyı açıp içeri girdi. Burası çok küçüktü ve rutubet kokuyordu, içerde yatak, dolap ve iskemle, bir köşede de musluk vardı ama tuvalet yoktu. Hatta telefon bile… Yine de, eğer şansı varsa, sadece bir gece kalacaktı. Keogh torbasını yatağın üzerine koyup boşalttı. İçinde bir tıraş çantası, bir iki gömlek, birkaç kitap vardı. Onları bir yana çekip torbanın altındaki kartonu çıkarınca ortaya bir Walther PPK tabanca, iki dolu şarjör ve yeni küçük Carswell susturucusu çıktı. Adam, tabancayı kontrol etti, doldurdu, susturucuyu yerine taktı, sonra arkasına, blucininin içine yerleştirdi. “Regent, evladım,” dedi yavaşça ve hüzünlü bir melodi mırıldanarak dışarı çıktı. Resepsiyon masasının yanındaki bir bölmede eski moda bir telefon vardı. Keogh yaşlı adamı başıyla selamladı, içeri girerek kapıyı kapattı. Cebinden bozukluk paralarını çıkarıp bir numara çevirdi. Jack Barry, bağa çerçeveli gözlüğü kendisine okumuş bir hava veren uzun boylu, hoş yüzlü bir adamdı.

Aynı zamanda bir öğretmene benzerdi ki, eskiden de gerçekten öğretmendi. Ama şimdi değil. Şimdi Geçici İrlanda Cumhuriyetçi Ordusunun (IRA) kurmay başkanıydı ve cep telefonu çaldığında Dublin’deki evinde, şömine başında oturmuş gazete okuyordu. Telefonu açarken karısı Jean. ” Fazla uzun konuşma, yemeğin hazır,” diye seslendi. “Ben Barry.” Keogh İrlandaca. “Benim,” dedi. “Martin Keogh adıyla Albert Oteline yerleştim. Bundan sonraki adım kızla tanışmak.” “Senin için zor olacak mı?” “Hayır, her şeyi ayarladım. Bana güvenebilirsin. Şimdi Regent Cafe’ye gidiyorum. Sahibi amcası.” “Aferin.

n >

Bana sık sık haber ver. Sadece cep telefonunu ara.” Barry telefonu kapatınca karısı. “Gel haydi, soğuyacak,” diye seslendi bir daha. Barry karısının sözünü dinleyip kalktı. V Keogh, Regent’i kolayca buldu. Tahta perdeyle kapanmış olan pencerelerinden biri, herhalde bir patlama sonucu tahrip olmuştu, ama diğeri sağlamdı ve içersi görülüyordu. Müşteri yok denecek kadar azdı. Bir masada üç yaşlı adam ve bir diğerinde fahişe görünümlü orta yaşlı, epey yıpranmış bir kadın. Tezgâhın ardında oturan kızın on altı yaşında olduğunu biliyordu. Adı Kathleen Ryan’dı ve gençliğinden beri bir tetikçi olan Protestan amcası Michael Ryan’ın yerine kafeyi işletiyordu. Siyah saçlı, çıkık elmacık kemikleri üzerinde öfkeli gözleri olan ufak tefek bir kızdı. Kabul edilen ölçülere göre güzel sayılmazdı. Üzerinde koyu renkli bir kazak, blucin etek ve çizme vardı, Keogh içeri girdiğinde bir taburede oturmuş kitabını okuyordu. Keogh tezgâhın üzerine eğilerek, “İyi mi bari?” diye sordu.

Kız sakin bir ifadeyle kendisine baktı ve o bakışı, Keogh’a yaşından çok büyük biriyle karşı karşıya olduğunu söyledi. “Çok güzel. The Midnight Court.” “Ama bu İrlandaca.” Keogh uzanıp bakınca kızın haklı olduğunu gördü. “Neden olmasın ki? Bir Protestan, İrlandaca bir kitap okuyamaz mı? Neden? Burası bizim de yurdumuz bayım ve siz eğer Sinn Fein ya da o eski palavralardan birindenseniz başka bir yere gitmenizi tercih ederim. Katolikler burada hoş karşılanmazlar. IRA’ya ait bir bomba babamı, annemi ve küçük kız kardeşimi öldürdü.”

Ali Erkan Kavaklı – Cehennem Vadisi Kitabını Pdf İndir

 

DİYARBAKIR, AA, 29 Aralık 2000 Akşamın alaca karanlığı sokağa çökmüştü. Adam, bitkin bir vaziyette eve dönüyordu. Endişeli, tedirgin ve gergindi. Beyni zonkluyor, gözleri sızlıyordu. Sinirleri felç olmuştu. İkindi vakti yeni bir tehdit telefonu daha almıştı. Sesi tanıyor gibiydi ama emin değildi. Adam sesini değiştirmek için homurtu halinde konuşmuştu. İçi içini yiyordu. Dükkânını erkenden kapatıp yola çıkmıştı. Her gürültü, beyninde balyoz etkisi yapıyor, ayak seslerinden bile korkuyordu. Tehdit edildiğini polise bildirmişti ama dükkân komşusu Hasan Usta’nın da dediği gibi, polis cinayetlerden sonra mesaiye başlıyordu. Yeni bir ayak sesi duydu, korkuyla arkasına dönüp baktı. İki kişi koşarak kendisine doğru geliyordu. Tabana kuvvet kaçmaya başladı.

Sokağın karşısında yüzleri maskeli iki kişi daha belirdi. Eve ulaşmaya az kalmıştı. Kapıdan içeri kendisini bir atabilse kurtulurdu. Bütün gücüyle koşuyordu. Yüreği güm güm atıyor, korkudan ödü patlıyordu. Önden gelenler daha hızlı idiler. Arkadan da ayak sesleri geliyordu. Gözlerinin karardığını hissetti. Tam bu sırada iki yaşındaki küçük oğlu Azmi gözlerinin önüne gerildi. Yanaklarından yaşlar süzülüyordu: “Baba, babacığım! Bizi bırakma!” Hanımı Zeynep, iki gözü iki çeşme yalvarıyordu: “Bey, çocukları kime bırakıyorsun? ”

Kızları Yeliz ve Yelda, çığlık çığlığa yalvarıyorlardı:“Babacığım, seni seviyoruz. Bizi bırakma!”Eve yetişemeyeceğini anlayınca maskeli adama yöneldi. Elini belindeki bıçağa attı. Hiçdeğilse birini haklamalıydı.Arkasından koşanların da kendisine yaklaştığını hissediyordu. Kıskaca girmişti. Yarıkaranlıkta adamlar, hayalet gibiydi. Gözleri, kara maske içinde kara bir oyuktan ibaretti.Adama yetişemeyeceğini anladı. Bıçağı fırlattı.

Alper Canıgüz – Alper Kamu Cehennem Çiçeği Kitabını Pdf İndir

 

Bilirsiniz, insanlar doğar, ölür ve sonra büyür. Ben de beş yaşımın baharında, payıma düşen ölümlerden nasiplenerekten yaşayıp gitmekteydim işte. Aylardan hep kasım, günlerden hep perşembe olan ve saatin hep öğleden sonra üçü gösterdiği kasvetli dünyamda, yemek masasının altına büzüşmüş harakiri yapmanın inceliklerine dair resimli bir kitabın sayfalarını çevirirken, sevgili validem her zamanki gibi çamaşır yıkıyor ve dışarıdan gelen seslere bakılırsa mahallenin kedileri de yakaladıkları bir kuşu parçalıyordu. 

Ortalama uğursuzlukta bir gündü anlayacağınız. Derken zil çaldı. Felaketlerin kokusunu alma konusunda dünyanın en yetenekli insanı olan annem çamaşır leğenini kenara fırlattığı gibi bir solukta kapıda bitti. Gelen babamdı. Hiç konuşmadan öylece duruyordu. Bir süre sessiz birbirilerine baktılar. Ben de olduğum yerden sessiz onlara baktım. Sonunda annem, “Nebi abi?” dedi ve babam hıçkırıklara boğuldu. 

Evimize yaptığı ender ziyaretlerde, bana harçlık olarak her zaman tedavüldeki en büyük parayı vermesi hasebiyle az çok sempatimi kazanan Nebi amcamın ölüm haberini işte böyle almıştım. Kim bilir, belki evimizi terk ettiği anda ilgili banknotu derhal anneme teslim etmem gerekmese, ona derin bir sevgiyle bağlanmış dahi olabilirdim? 

Netice itibarıyla insanın varlıkların en yücesi olduğunu ben söylemedim, değil mi? Babam güç bela kendini tuvalete attı. Beş dakika kadar sonra dışarı çıktığında gözleri kan çanağına dönmüştü. Saçları ve yüzü ıslaktı.

Çok seviyordum onu. Zaman zaman keşke bunu ona daha çok gösterebilsem diye düşünüyordum. Annemle bir şeyler konuştuktan sonra ceketini sırtına geçirdi. Yanına gidip, “Başın sağ olsun baba,” dedim. Eğilip beni öptü. Bir şey söylemedi. Sanırım ağzını açsa tekrar ağlayacaktı. “Nereye gidiyorsun?” 

“Hiç… Hiçbir yere yavrum,” dedi annem ve üzülerek belirtmeliyim ki bu, her zamanki sözlerinin mantığa uygunluk ortalamasının fazla altında sayılmazdı. Babam bir iki yutkunup, “Amcanın evine oğlum,” dedi. “Birkaç parça şey alacağım oradan.” “Ben de geliyorum,” diyerek lastik ayakkabılarımı ayağıma geçirdim.