Machine, «Doğra onu,» dedi. «Ben burada durmuş seyrederken onu doğrayıver. Kanın aktığını görmek istiyorum. Bunu bana ikinci kez söyletme.» George Stark’ın Machine’in Yöntemi adlı kitabından. İnsanların yaşamları… yani o basit fiziksel yaşamları değil de gerçek yaşamları… değişik zamanlarda başlar. Thad Beaumont’un gerçek yaşamı da 1860’da başladı. New Jersey’de Bergenfield kentinin Ridgedway semtinde doğmuş ve büyümüştü. O yıl Thad’ın başından iki olay geçti. Bunlardan birincisi yaşamını biçimlendirdi. İkincisi ise neredeyse hayatına son veriyordu. Thad Beaumont o sırada on bir yaşındaydı. O yıl Yeni Yetişen Amerikan Gençleri dergisinin desteklediği yazı yarışmasına kısa bir öyküyle katıldı. Haziran ayında derginin editörlerinden bir mektup geldi ona. Thad’ın öykü dalında mansiyon kazandığı bildiriliyordu.
Ayrıca jürinin ona ikincilik ödülünü vermek istediği ama başvurusundan ancak iki yıl sonra gerçek bir «Yeni Yetişen Genç» sayılabileceği açıklanmaktaydı. Ama aynı zamanda editörler, «’Marty’nin Evinin Dışında’ adlı öykünüz olağanüstü olgunlukta bir eser,» diyorlardı. «Bu nedenle sizi kutlamalıyız.» İki hafta sonra dergiden mansiyon belgesi geldi. Kaybolmaması için taahhütlü yollamışlardı hem de! Sertifikanın üzerine Thad’ın adını Eski İngilizce harflerle yazmışlardı. Bu harfler öyle kıvrımlı büklümlüydü ki, çocuk adını zorlukla okuyabildi. Belgenin altında sarı yaldızlı bir mühür de vardı. Buna derginin amblemi basılmıştı: «Jitterbug» yapan kısacık saçlı bir delikanlıyla buklelerini at kuyruğu biçiminde bağlamış bir kız. Annesi, çok sakar olan ve bazen kendi iri ayağına bile takılıp düşen, sessiz ve ciddi Thad’ı göğsüne bastırarak öpücüklere boğdu. Ama belge Thad’ın babasını etkilemedi bile. Adam gömüldüğü koltuğun derinliklerinden, «Madem o kahrolasıca şey o kadar iyiydi,» diye homurdandı. «Neden biraz para vermediler?» «Glen…» «Neyse, neyse! Belki bizim Ernest Hemingway onu mıncıklaman sona erdiği zaman bana bir bira getirir.» Thad’ın annesi başka bir şey söylemedi. Ama derginin mektubuyla mansiyon belgesini, kendi cep harçlığını harcayarak çerçeveletti ve çocuğun odasına, karyolanın başucuna astı. Artık akrabalar ya da başka konuklar geldikleri zaman onları Thad’ın odasına götürerek belgeleri gösteriyor, «Oğlum ileride büyük bir yazar olacak,» diyordu.
«Her zaman onun büyük bir adam olacağını sezdim.» Bütün bunlar Thad’ı utandırıyordu ama annesini çok sevdiği için bir şey söyleyemiyordu. Thad, utanç duysun duymasın, sonunda annesinin kısmen haklı olduğuna karar verdi. Kendisinde büyük bir yazar olmasını sağlayacak niteliklerin bulunup bulunmadığını bilmiyordu. Ama ne olursa olsun, bir tür yazar olacaktı. Olmaması için bir neden var mıydı? Bu işi başarabiliyordu. Daha da önemlisi, yazı yazmak ona büyük bir zevk vermesiydi. Sözcükler uygun düştüğü zaman kendinden geçiyordu âdeta. Her zaman teknik bir nedenle parasını ondan esirgeyecek de değillerdi herhalde. Sonsuza dek on bir yaşında kalmayacaktı ki. 1960’da Thad’ın başından geçen ikinci önemli olay ağustos ayında başladı. Çocuğun başı ağrıyordu. Önceleri bu ağrılar o kadar şiddetli değildi. Ama eylülün başlarında okul yeniden açıldığı sırada, Thad’ın şakakları ve alnında pusuda bekleyen hafif sancılar iğrenç ve korkunç bir ıstırap maratonuna dönüştü. Çocuk bu ağrıların pençesinde kıvranmaya başladığı zaman karanlık odasında yatıp ölümü beklemekten başka bir şey yapamıyordu.
Eylülün sonlarına doğru ise gerçekten ölmeyi istemeye başladı. Ekimin ortalarında ıstırabı öylesine arttı ki, artık ölmeyeceğinden korkmaya başladı. Bu korkunç baş ağrılarının başlayacağını sadece Thad’ın duyabildiği hayali bir ses haber veriyordu. Uzaklarda öten binlerce kuşun cıvıltısına benzeyen bir ses. Bazen serçe olduklarını düşündüğü bu kuşları hemen hemen görebildiğini sanıyordu. İlkbahar ve güz mevsimlerinde yaptıkları gibi telefon tellerine ve damlara üşüşüyorlardı. Annesi Thad’ı Dr. Seward’a götürdü. Dr. Seward çocuğun gözlerine oftalmoskopla baktı, sonra da başını salladı. Perdeleri kapayarak tavandaki lambayı söndürdü. Thad’a muayene odasının duvarlarındaki beyaz yere bakmasını söyledi. Çocuk gözlerini oraya diktiği zaman elfenerini yakıp söndürerek duvarda parlak ışıktan daireler oluşturdu. «Kendini bir tuhaf hissediyor musun, oğlum?» Thad, «Hayır,» der gibi başını salladı. «Başın dönmüyor mu? Kendini bayılacakmış gibi hissetmiyor musun?» Thad tekrar başını salladı.
«Burnuna bir koku geliyor mu? Çürümüş meyva ya da yanan paçavralarınkine benzer bir koku?» «Hayır.» «Ya senin şu kuşlar? Belirip kaybolan ışığa bakarken kuş sesleri duydun mu?» Thad şaşkın şaşkın, «Hayır,» dedi. Thad’ı daha sonra bekleme odasına gönderdikleri zaman babası, «Sinir bu,» diye fikrini açıkladı. «Bu kahrolasıca çocuk bir sinir yumağı!» Dr. Seward, Beaumont’lara, «Bence migren bu,» dedi. «O yaşta bir çocuk için olağanüstü bir şey. Ama yine de duyulmamış bir olay sayılmaz. Ve oğlunuz biraz… fazla heyecanlı.» Shayla Beaumont biraz da takdirle. «Gerçekten öyledir,» diye cevap verdi. «Eh. Belki ileride migrenin tedavisi bulunur. Korkarım şimdilik ağrılara katlanmaktan başka çaresi yok.» Glen Beaumont, «Evet,» dedi. «Biz de onunla birlikte katlanacağız.» Cadılar Bayramından dört gün önce Shayla Beaumont her sabah Thad’la birlikte okul otobüsünü bekleyen çocuklardan birinin haykırmaya başladığını işitti. Mutfağın penceresinden baktı. Oğlu garaja giden bahçe yolunda yerde yatıyor, bütün vücudu sarsılıyordu. Yemek kutusu yanında duruyordu. Meyva ve sandviçler asfalta dökülüp yola saçılmışlardı. Kadın dışarı fırlayarak diğer çocukları oğlunun yanından uzaklaştırdı. Sonra da çaresiz bir halde Thad’ın başına dikildi. Ona dokunmaya korkuyordu. Eğer Bay Reed’in kullandığı büyük sarı otobüs biraz daha geç gelseydi, belki de Thad orada garaja giden yolun başında can verecekti. Ama Bay Reed, Kore Savaşına sağlık görevlisi olarak katılmıştı. Thad dili boğazını tıkadığı için neredeyse boğulup ölecekti. Neyse Bay Reed çocuğun başını geriye iterek solunum borusuna hava girmesini sağladı. Thad’ı ambulansla Bergenfield Hastanesine götürdüler. Onu tekerlekli sedyeyle içeri soktukları sırada, Hugh Pritchard adlı bir doktor da acil yardım bölümündeydi. Sadece bir rastlantıydı orada bulunması.
Pritchard bir arkadaşıyla kahve içiyor ve karşılıklı golfle ilgili yalanlar uyduruyorlardı. Aslında Hugh Pritchard New Jersey eyaletinin en büyük sinir doktoru sayılıyordu. Pritchard röntgen alınmasını emretti ve filmleri inceledi. Onları Beaumont’lara göstererek karı kocadan özellikle sarı mumlu kalemle daire içine aldığı belirsiz bir gölgeye bakmalarını istedi. «Bu… nedir bu?» diye sordu. Glen Beaumont, «Biz nereden bilelim?» dedi. «Kahretsin! Doktor sizsiniz.» Pritchard alaycı bir tavırla, «Öyle,» diye doğruladı. Glen açıkladı. «Karım nöbet geçirdiğini söyledi.» Dr. Pritchard, «Kriz geçirdiğini kastediyorsanız, bu doğru,» dedi. «Ama demek istediğiniz sara nöbetiyse böyle bir şey olmadığından hemen hemen eminim. Oğlunuzunki kadar ciddi bir nöbetin grand mal olması gerekirdi. Oysa Thad, Litton Işık Testine hiçbir tepki göstermedi.
Hatta oğlunuzun şiddetli türden sarası olsaydı, bir doktorun bu gerçeği size açıklamasına da gerek kalmazdı. Televizyon ekranındaki görüntüler titreştikleri zaman oğlunuz oturma .odasında halının üzerinde yuvarlanırdı.» Shayla çekine çekine sordu. «O halde Thad’ın nesi var?» Pritchard ışıklı cama iliştirilmiş olan röntgen filmine döndü tekrar. Cevap olarak da, «Bu nedir?» diyerek yine etrafı çizilmiş o yere parmağını vurdu. «Baş ağrılarının birdenbire başlaması ve Thad’ın daha önce hiç kriz geçirmemiş olması belirli bir sonuca varmama yol açıyor. Bence oğlunuzun beyninde tümör var. Herhalde daha küçük. Ve habis olduğunu da pek sanmıyorum.» Glen Beaumont doktora sert sert baktı. Karısı ise yanında durmuş, sessizce ağlıyordu. Böyle sessizce ağlamayı kocasının yıllarca süren eğitimi sayesinde öğrenmişti. Glen yumruklarını hızla indirir ve insanın canını yakardı. Ama vuruşlarının hemen hemen hiç izi kalmazdı.
Ve Shayia on iki yıl süren sessiz kederden sonra herhalde isteseydi bile gürültülü ağlayamazdı. Glen o her zamanki nezaket ve inceliğiyle, «Bütün bunlar çocuğun beynini doğrayacağınız anlamına mı geliyor?» diye sordu. «Ben bunu pek de böyle ifade etmezdim. Ama bence bir araştırma ameliyatının yapılması gerekiyor.» Doktor, eğer Tanrı varsa, diye düşündü. O zaman neden bu adam gibilerinin sayısı çok fazla? Etrafta dolaşıyor ve pek çok insanın kaderlerini 6İlerinde tutuyorlar. İşte bunun nedenini düşünmeyi bile istemiyorum. Glen uzun birkaç dakika süresince hiç sesini çıkarmadı. Başını eğmiş, düşünceli düşünceli kaşlarını kaldırmıştı. Sonunda kafasını kaldırdı ve kendisini en çok düşündüren o soruyu sordu. «Bana gerçeği söyleyin, doktor… bütün bunlar bana kaça malolacak?» O şeyi önce ameliyathane hemşiresi gördü. Kadının tiz çığlığı ameliyathanede sarsıcı bir etki yaptı. O ana dek geçen on beş dakikalık sürede sadece Dr. Pritchard’ın mırıltıyla verdiği emirler, hastanın yaşamasını sağlayan makinenin hışırtısı ve Negli testeresinin kısa süren tiz iniltisi duyulmuştu. Hemşire sendeleyerek geriledi, içine hemen hemen yirmi dört aletin düzgünce dizilmiş olduğu tekerlekli bir Ross tepsisine çarparak devirdi.
Tepsi fayans döşeli yere çarparken şangırtı etrafta yankılandı. Bunu hafif şıngırtılar izledi. Başhemşire, «Hilary!» diye bağırdı. Sesinde hem şaşkınlık vardı, hem de şok. Hatta bir an nerede olduğunu unutarak yeşil gömleğinin eteklerini uçura uçura kaçmaya çalışan kadına doğru bir adım atacakmış gibi oldu. Operatöre yardım eden Dr. Albertson terlikli ayağıyla başhemşirenin bacağına vurdu. «Lütfen nerede olduğunuzu hatırlayın.» «Peki, doktor.» Başhemşire hemen döndü. Gürültüyle açılan kapıya doğru bile bakmadı. Hilary rayından çıkmış bir lokomotif gibi sesler çıkararak dışarı fırladı. Albertson, «Aletleri sterilizatöre koyun,» dedi. «Hemen. Çabuk.» «Peki, doktor.» Başhemşire aletleri toplamaya başladı. Soluk soluğaydı. Şaşaladığı ama kendini toparladığı belliydi. Dr. Pritchard bütün bu olanların farkında değilmiş gibiydi. Büyük bir ilgiyle Thad Beaumont’un kafatasında açılmış olan deliğe bakıyordu. «İnanılacak gibi değil,» diye mırıldandı. «Hiç de inanılacak gibi değil. Bu vaka tam kitaplara geçecek gibi. Eğer kendi gözlerimle görmeseydim…» Sonra sanki sterilizatörün hışırtısı daldığı düşüncelerden uyanmasına neden oldu. Başını kaldırarak Dr. Albertson’a baktı. Sertçe, «Emme aygıtını istiyorum,» diyerek başhemşireye bir göz attı. «Ya siz ne yapıyorsunuz? Pazar ekindeki bilmeceyi mi çözüyorsunuz? O aletleri hemen getirin!» Başhemşire yeni bir tepsiye koyduğu aletlerle yaklaştı.
Pritchard, Albertson’a, «Emme aygıtını istiyorum, Lester,» diye yineledi. «Hemen. Ondan sonra sana hilkat garibelerinin teşhir edildikleri kasaba panayırları dışında hiçbir yerde göremeyeceğin bir şeyi göstereceğim.» Albertson başhemşirenin yolunun üzerinde olmasına aldırmayarak tekerlekli emme tulumbasını getirdi. Kadın geriye doğru sıçradı ama alet tepsisini ustalıkla tutuyordu. Pritchard narkozcuya baktı. «Tansiyonu iyi olmalı. Bütün istediğim bu.» «Durum iyi, doktor. Bir-sıfır-beş ve altmış-sekiz. Çok da düzenli.» «Eh, annesi ameliyat masasındakinin yeni William Shakespeare olduğunu söylüyor. Onun için bu iyi durumun devamını sağlayın. Lester, şu kanı emdir. Şu lanet olasıca şeyle çocuğu gıdıklıyor musun, ne?» Albertson emme aygıtını çalıştırarak kanları aldı.
Monitör -aygıt sürekli olarak tekdüze ama insanın içini rahat ettirecek bir biçimde «bip bip» diye bir ses çıkarıyordu. Sonra Albertson soluğunu tuttu. Sanki biri midesinin yukarısına bir yumruk indirmişti. «Ah, Tanrım! Tanrım, Tanrım!» Albertson bir an irkilerek geriledi. Sonra da sokulup eğildi. Bağa çerçeveli gözlüğünün arkasında gözleri birdenbire ani bir merakla irileşmişti. «Nedir bu?» Pritchard, «Onun ne olduğunu gördüğünü sanıyorum,» dedi. «Sadece insanın ona alışması gerekiyor. Bunun için de bir saniye yeterli. Bu tür vakaları kitaplarda okumuştum. Ama böyle bir şeyi göreceğimi hiç sanmıyordum.» Thad Beaumont’un beyni dev şeytan minaresinin dış kenarı rengindeydi. Hafif pembemsi orta koyulukta bir gri. Beynin düzgün dış zarından bir tek iyi gelişmemiş, kör göz çıkmıştı. Beyin hafifçe, kalp gibi atıyordu.
Göz de öyle. Bu yüzden de insana sanki biri göz kırpmaya çalışıyormuş gibi geliyordu. Hemşireyi ameliyathaneden kaçıran da buydu. Bu göz kırpması. Albertson tekrar, «Tanrım, bu nedir?» diye sordu.
