Aşkın Son Perdesi Bölüm 8 Online Oku

 

 

Telefonun ekranına tekrar dokundu, mesaj geçmişini kontrol etti. Ama hiçbir şey yoktu. O mesaj artık geri alınamaz bir şekilde silinmişti.

Gözlerini kapattı ve derin bir nefes aldı. İçindeki korku giderek büyüyordu.

Kapının hafifçe açıldığını fark etti. Cem içeri giriyordu.

Onun yüzünde yorgun geçen bir gecenin izleri vardı. Ama gözlerinde yalnızca yorgunluk değil, şüphe de saklıydı.

Leyla telefonu daha sıkı tuttu. Bu yalnızca bir tesadüf değildi—bunu artık hissedebiliyordu.

Cem ona birkaç saniye boyunca baktıktan sonra derin bir nefes aldı.

"Leyla, dün gece boyunca hiç uyumadın, değil mi?"

Leyla başını kaldırıp ona baktı. İçindeki korkuyu bastırmaya çalışırken ses tonunu sabit tutmaya çabaladı.

"Hayır, uyuyamadım. Bir şeyleri düşünüyordum."

Cem kaşlarını çatarken Leyla’nın elindeki telefonu fark etti. Onun sakladığı şeyin ne olduğunu artık öğrenmek istiyordu.

İlk defa sessizlik gerçekten kırılmıştı. Ve bu, kaçınılmaz sona doğru yaklaşmanın habercisiydi.

Cem masanın üzerindeki fincanı yavaşça kenara itti. Sessizliği, bir tür uyarı gibi geliyordu.

Leyla gözlerini telefondan kaldırıp Cem’e baktı. Ona güvenebilir miydi? Eğer Cem’e her şeyi anlatırsa, belki yalnız olmazdı. Ama bu sefer gerçeklerin getirdiği sonuçlarla birlikte yüzleşmek zorunda kalırlardı.

Telefonunu sıktı. Karar anı gelmişti.

Ve o anda kararını verdi. Ya Cem’e her şeyi anlatacak, ya da kaybolan mesajın ardındaki sırrı kendi başına çözmeye çalışacaktı.

Leyla, sabahın ilk ışıklarıyla birlikte yerinden kalktı. Gece boyunca gözüne uyku girmemişti. Telefonunun ekranına tekrar bakmak için masanın üzerine uzandı.

Ama beklediği gibi değildi.

Mesaj gitmişti.

Zihni hızla çalışmaya başladı. Bu nasıl mümkün olabilirdi? Telefonunu düşürmemişti, herhangi bir ayarı değiştirmemişti. Ama mesaj artık orada değildi.

Daha önce gelen uyarıyı düşündü:

“Zaman daralıyor. Gerçeği öğrenmelisin.”

Bu sözler artık sadece bir uyarı gibi gelmiyordu. Sanki bir tehdit içeriyordu.

Kapının hafifçe açıldığını fark etti. Cem içeri giriyordu.

Gözlerinde uykusuzluk vardı, ama aynı zamanda şüphe de saklıydı. O da artık Leyla’nın sakladığı bir şeyler olduğunu biliyordu.

Bir noktada, Cem daha fazla dayanamadı. Masadaki fincanı bir kenara iterek doğrudan konuştu.

"Leyla, ne yapıyorsun?"

Leyla gözlerini telefondan kaldırıp Cem’e baktı. Bu yüzleşmenin kaçınılmaz olduğunu biliyordu.

Eğer Cem’e her şeyi anlatırsa, belki yalnız olmazdı. Ama bu sefer gerçeklerin getirdiği sonuçlarla birlikte yüzleşmek zorunda kalacaklardı.

Telefonunu sıktı. Karar anı gelmişti.

Ve o anda kararını verdi. Ya Cem’e her şeyi anlatacak, ya da kaybolan mesajın ardındaki sırrı kendi başına çözmeye çalışacaktı.

Leyla, sabahın ilk ışıklarıyla birlikte yerinden kalktı. Odanın içinde, gece boyunca büyüyen sessizlik hâlâ hüküm sürüyordu. Ancak bu sessizlik, içindeki huzursuzlukla birleşerek ağırlığını hissettiriyordu.

Telefonunu avucunun içinde tuttu. Mesajın kaybolması ona basit bir hata gibi gelmiyordu. O mesajın onun ekranından silinmesi, bilinçli bir hareketti—birileri onun gerçeğe ulaşmasını istemiyordu.

Ekrana bir kez daha dokundu. Ama hiçbir şey değişmedi. Kaybolan mesaj geri dönebilecek bir şey değildi.

Daha önce gelen uyarıyı hatırladı:

“Zaman daralıyor. Gerçeği öğrenmelisin.”

Bu sözler artık sadece bir uyarı gibi gelmiyordu. Sanki bir tehdit içeriyordu.

Kapının hafifçe açıldığını fark etti. Cem içeri giriyordu.

Onun yüzünde yorgun geçen bir gecenin izleri vardı. Ama gözlerinde yalnızca yorgunluk değil, şüphe de saklıydı.

Leyla telefonu daha sıkı tuttu. Bu yalnızca bir tesadüf değildi—bunu artık hissedebiliyordu.

Cem ona birkaç saniye boyunca baktıktan sonra derin bir nefes aldı.

"Leyla, dün gece boyunca hiç uyumadın, değil mi?"

Leyla başını kaldırıp ona baktı. İçindeki korkuyu bastırmaya çalışırken ses tonunu sabit tutmaya çabaladı.

"Hayır, uyuyamadım. Bir şeyleri düşünüyordum."

Cem kaşlarını çatarken Leyla’nın elindeki telefonu fark etti. Onun sakladığı şeyin ne olduğunu artık öğrenmek istiyordu.

İlk defa sessizlik gerçekten kırılmıştı. Ve bu, kaçınılmaz sona doğru yaklaşmanın habercisiydi.

Cem masanın üzerindeki fincanı yavaşça kenara itti. Sessizliği, bir tür uyarı gibi geliyordu.

Leyla gözlerini telefondan kaldırıp Cem’e baktı. Ona güvenebilir miydi? Eğer Cem’e her şeyi anlatırsa, belki yalnız olmazdı. Ama bu sefer gerçeklerin getirdiği sonuçlarla birlikte yüzleşmek zorunda kalacaklardı.

📖 Hikayeye Devam Et

Aşkın Son Perdesi 9 bölümüne geçmeden önce kısa bir reklam ile destek olun.

➡️ Aşkın Son Perdesi Bölüm 9 Online Oku