Tahtın Gölgesi Bölüm 4 Kitabını Oku

 

Edirne Sarayı’nda, büyük divan toplanmıştı. Gözler yalnızca şehzadeye değil, yeni gelen haberlere de çevrilmişti.

Şehzade Murad, tahtın önünde durarak konseydeki isimlere göz gezdirdi. Bu sefer, Osmanlı’nın sınırlarını genişletmek için değil, geleceğini korumak için kararlar alınacaktı.

Tam o anda, divan kapısı ağır ağır açıldı. Arslan içeri girdi.

Bu hesaplaşma artık kaçınılmazdı. Sadakat ve ihanet, bu odada yüzleşecekti.

Edirne Sarayı’nın büyük divan salonunda taş duvarlar suskun, bakışlar keskin ve kararlar ölümcül olabilir.

Arslan, ağır adımlarla içeri girerken gözlerini çevresine gezdirdi. Buradaki herkes bir oyun oynuyordu. Ancak hangi taşın devrileceğini henüz kimse bilmiyordu.

Şehzade Murad tahtının önünde sessizce bekledi. Bu toplantı, yalnızca strateji değil, bir hesaplaşma yeriydi.

Sadık Paşa, hafifçe öne eğildi. “Serdar Arslan, geçtiğimiz gece Edirne sokaklarında bir uyarı aldığın söyleniyor. Gerçeklerden kaçmayacağını biliyoruz, değil mi?”

Arslan kaşlarını çattı. Bu soru bir tuzak mıydı, yoksa gerçekten ona sunulan bir fırsat mıydı?

Tam o anda, salonun köşesinde duran Rüstem Ağa, sinsi bir gülümsemeyle konuştu. “Sadakat, yalnızca savaş meydanında değil, burada—divanın gölgelerinde de sınanır.”

Kapılar tekrar açıldı, ve içeri giren isim herkesi şaşkına çevirdi. Bu kişi, Arslan’ın kaderini değiştirecek bir isimdi.

Edirne Sarayı’nın büyük divan salonunda sessizlik hâkimdi. Ancak bu sessizlik, yaklaşan bir fırtınanın habercisiydi.

Arslan, kapıdan içeri adımını attığında gözlerini divanın en yüksek mevkilerinde oturan isimlere dikti. Burada herkesin bir amacı vardı, ancak gerçek niyetler henüz açığa çıkmamıştı.

Şehzade Murad, tahtın önünde oturmuş, çevresindekileri dikkatle süzüyordu. Bugün alınacak kararlar, yalnızca Osmanlı’nın geleceğini değil, Arslan’ın da kaderini şekillendirecekti.

Sadık Paşa hafifçe öne çıkarak sert bir ifadeyle konuştu. “Serdar Arslan, geçtiğimiz gece sokaklarda kimlerle karşılaştığını öğrenmek istiyoruz.”

Arslan derin bir nefes aldı. Bu sadece bir sorgulama değil, aynı zamanda bir sadakat testi olabilirdi.

Tam o anda, salonun büyük kapıları ağır ağır açıldı ve içeri beklenmedik bir isim girdi. Bu kişi, sarayın en karanlık sırlarını taşıyor olabilirdi.

Rüstem Ağa hafifçe gülümsedi. “Gerçekler bir hançer gibi, Serdar. Bazen düşmana saplanır, bazen dostun sırtına.”

Arslan gözlerini bu yeni gelen kişiye dikti. Bu yüz, geçmişten bir gölge miydi, yoksa gelecekteki en büyük tehdit mi?

Divan salonunun büyük kapıları ağır ağır açılırken, içerideki hava daha da ağırlaştı.

Arslan gözlerini kapıdan giren kişiye dikti. Bu yüz, geçmişten gelen bir gölgeydi—ve şimdi en kritik anda ortaya çıkıyordu.

Sadık Paşa gözlerini daralttı, dudaklarını sıkıca bastırdı. “Bu toplantıya çağrılmayan bir isim daha var, anlaşılan.”

Rüstem Ağa hafifçe gülümsedi. “Gerçekler bazen ansızın ortaya çıkar, Sadık Paşa. Ve bazen, en beklenmedik yüzler, en büyük sırları taşır.”

Şehzade Murad gözlerini yeni gelen kişiye çevirdi. “Sarayın duvarları sırlarla örülüdür. Seni buraya getiren şey nedir?”

Arslan, kılıcının kabzasını sıkıca kavradı. Bu yüz, onun geçmişinden gelen bir isim miydi, yoksa gelecekteki en büyük tehdidi mi temsil ediyordu?

Zeynep, dikkatle kapının eşiğinde durarak bakışlarını Arslan’a çevirdi. Bu hesaplaşmada onun yanında mıydı, yoksa kendi yolunu mu seçecekti?

Divan salonunun büyük kapıları gürültüyle açıldığında, içerideki sessizlik yerini sert bakışlara bıraktı.

Arslan gözlerini kapıdan giren kişiye dikti. Bu yüz, ona geçmişten tanıdık gelen bir gölgeydi—bir zamanlar yanında yürüyen, şimdi ise karşısında duran bir isim.

Şehzade Murad başını hafifçe eğerek sert bir sesle konuştu. “Serdar Arslan, bu kişi senin tanıdığın biri mi?”

Arslan derin bir nefes aldı. Bu soru sadece bir bilgi almak için değildi—aynı zamanda sadakatini test etmek içindi.

Sadık Paşa, ellerini arkasında kavuşturarak dudaklarını sıkıca bastırdı. “Sarayda düşmanlarımız olduğu söylendi. Ancak kim dost, kim düşman, bunu zaman gösterecek.”

Rüstem Ağa hafifçe öne çıkarak gülümsedi. “Sadakat yalnızca sözle değil, eylemle ölçülür. Serdar, bugün eylemlerin senin kim olduğunu gösterecek.”

Kapıdan giren kişi birkaç adım daha attı ve Arslan’la göz göze geldi. Bu karşılaşma, yalnızca bir hesaplaşma değil, aynı zamanda Osmanlı’nın geleceği için kritik bir dönüm noktasıydı.

Divan salonunda herkes gözlerini kapıdan giren kişiye dikmişti.

Arslan, bu yüzü gördüğünde içindeki şüphe derinleşti. Bu kişi, Osmanlı’nın geleceğini değiştirebilecek kadar güçlü bir sır saklıyor olabilir.

Şehzade Murad, tahtında hafifçe öne eğildi. “Bu odada sırlar açığa çıkmak zorunda. Konuş!”

Sadık Paşa, gözlerini daraltarak Arslan’a döndü. “Serdar, senin de bilmen gereken gerçekler var.”

Tam o anda, içerideki sessizlik bir anda bölündü. Sarayın dış avlusunda yankılanan kılıç sesleri yükseldi!

Rüstem Ağa, hızla ayağa kalkarak kapıya yöneldi. “Sarayın kapıları saldırıya uğruyor!”

Arslan, gözlerini hızla divanın içindeki isimlere çevirdi. Şimdi sadakat ve ihanet iç içe geçmişti. Ve kimin dost, kimin düşman olduğunu anlamak için zaman daralıyordu.

Arslan, kapıdan giren kişinin kim olduğunu tam olarak kavramaya çalışırken, Zeynep öne çıkarak gözlerini sertçe bu kişiye dikti. “Bizi kandırmaya çalıştınız.”

Sadık Paşa hafifçe yerinden doğruldu, yüzünde belirsiz bir ifade vardı. “Hanımım, dikkatli ol. Söyleyeceğin her kelimenin bir bedeli olur.”

Zeynep derin bir nefes aldı, ancak geri adım atmadı. “Bu divanın içindeki hainin kim olduğunu biliyorum.”

Şehzade Murad kaşlarını çattı, gözleri tehlikeli bir ilgiyle ona yöneldi. “Konuş.”

Rüstem Ağa hafifçe gülümseyerek başını eğdi. “Bazı sözler, yalnızca bir hançer kadar keskin olduğunda değerli olur, hanımım. Eğer bir ismin varsa, dile getirme cesaretin de olmalı.”

Tam o anda, sarayın koridorlarından yankılanan kılıç sesleri içeri ulaştı. Zeynep artık sadece bir isim vermekle kalmayacak, aynı zamanda bu ihanetin sonuçlarıyla yüzleşmek zorunda kalacaktı.

Divan salonundaki sessizlik artık tehditkârdı.

Zeynep, cebinden özenle katlanmış bir kâğıt parçası çıkararak havaya kaldırdı. “Sadık Paşa, bu yazıyı tanıyor musun?”

Salonun içinde bir uğultu yükseldi. Sadık Paşa’nın yüzü anlık bir tereddütle gölgelendi.

Şehzade Murad gözlerini yazıya dikti. “Bu nedir?”

Zeynep derin bir nefes aldı. “Bu, Osmanlı’nın düşmanlarıyla yapılan gizli yazışmalardan biri. Sarayın içinde yazılmış, ancak dışarıya gönderilmiş. Ve yazının sonunda bir mühür var…”

Sadık Paşa’nın eli istemsizce masaya vurdu. “Böyle bir suçlamanın bedelini bilmelisin, hanımım!”

Rüstem Ağa hafifçe başını eğerek gülümsedi. “Bazı yazılar hançerden daha keskindir, Sadık Paşa. Eğer gerçekten masumsan, neden bu kadar telaşlandın?”

Tam o anda, dışarıdaki kılıç sesleri daha da yükseldi. Saraya yapılan saldırının, içerideki ihanetle bağlantılı olup olmadığı artık sorgulanmak zorundaydı.

Arslan, Zeynep’in elindeki mektuba bakarken derin bir nefes aldı. Bu gece sadakat ve ihanet iç içe geçmişti.

Divan salonunda sessizlik ölümcül bir ağırlık taşıyordu.

Zeynep, Sadık Paşa’nın yüzündeki anlık tereddüdü fark ettiğinde doğru yolda olduğunu anladı. Bu yazışmalar, yalnızca bir ihanetin değil, Osmanlı’nın içinde uzun zamandır süregelen bir oyun düzeninin de kanıtıydı.

Şehzade Murad, mektubu eline alarak dikkatlice inceledi. Yazının sonunda tanıdık bir mühür vardı—bu mühür, Osmanlı sarayının içinden birine aitti.

Sadık Paşa derin bir nefes aldı. “Bu sadece bir belge. Onun nereden geldiğini bile bilmiyoruz!”

Rüstem Ağa hafifçe başını eğerek gülümsedi. “Bazı gerçekler, inkâr edilse bile ortada kalır. Serdar, şimdi ne yapacaksın?”

Tam o anda, sarayın dışından gelen kılıç sesleri kesildi. Kapılar tekrar açıldığında, içeri giren yeni bir haberci, her şeyi değiştirecek bir gelişme getirdi.

Şehzade Murad elini havaya kaldırdı, tüm salon suskunlaştı. Artık karar verilmeliydi. Sadakat ve ihanet, bu divanda yüzleşmişti.

📖 Gölgelerin Mirası Bölüm 5 Kitabını Oku