Aşkın Son Perdesi Bölüm 21 Online Oku

 

 

Kağıdı tekrar eline aldı, işaretli konumu bir kez daha inceledi. Eski fabrikanın haritasını, çocukluğunda kaybolduğu bir labirenti andıran bir hisle izledi. Sanki tüm hayatı, bu labirentten çıkmak için bir yol arayışından ibaretti. Bu, belki de o çıkış kapısıydı. Ya da bir bataklığın içine giden son adımdı.

Leyla, kararını vermişti. Belirsizliğin onu esir almasına daha fazla izin vermeyecekti. Telefonu masanın üzerine koydu, artık onu kontrol eden şey sadece parmaklarının ucundaki ekran değildi. Şimdi, içindeki o güçlü, kararlı ses konuşuyordu.

Akşama kadar saatler sürecek bir bekleyiş başlamıştı. Bu bekleyiş, her saniyesi gerilim ve merakla dolu, bitmek bilmeyen bir zaman dilimi olacaktı. Leyla, bu süre boyunca ne yapacağını, kimlerle konuşacağını, ya da kimseye haber vermeden mi gideceğini düşünmeye başladı. Kendini korumak için bir şeyler yapmalıydı. Ama ne?

 

Öğleden sonra oldu. Leyla odasında volta atarken, güneş batıya doğru alçalmaya başlamıştı. Odası, batan güneşin son ışınlarıyla kızıl ve turuncu tonlara bürünüyordu. Hava karardıkça, içindeki gerilim de artıyordu. Kime güvenebilirdi ki? Annesi… Annesi, onun bu meselelerle uğraşmasını istemezdi. Onu korumaya çalışırdı, tıpkı yıllardır yaptığı gibi. Bu durum, onu daha da endişelendirirdi. Peki ya en yakın arkadaşı Elif? Elif pratik zekalı ve cesurdu, ama onu bu tehlikenin içine sürüklemeye hakkı var mıydı?

Leyla, pencerenin önünde durup dışarıyı izledi. Sokak lambaları yavaş yavaş yanmaya başlamıştı. Şehrin uğultusu, odasının sessizliğine karışıyordu. Kendini savunmasız hissediyordu. Bu buluşmaya hazırlıksız gitmek, intiharla eşdeğerdi. Ama ne tür bir hazırlık yapabilirdi? Bir polis memuruyla konuşmak mı? Ama elinde somut hiçbir şey yoktu. Sadece isimsiz bir mesaj ve el yazısıyla yazılmış bir buluşma notu. Polisler muhtemelen onu ciddiye almazdı bile.

İçinden bir ses, "Yalnız değilsin," diye fısıldadı. Ama kimdi bu ses? Bilinmeyen numara mı? Yoksa kendi iç sesi mi? Leyla kafasını salladı. Yalnızdı ve bu durumla tek başına yüzleşmek zorundaydı.

Vakit ilerledikçe Leyla’nın kararlılığı daha da pekişti. Birine haber verseydi, o kişiyi de tehlikeye atacaktı. En azından şimdilik, bu yükü tek başına taşımalıydı. Ama tedbirli olmalıydı. Yanına ne almalıydı? Bir fener? Küçük bir çanta? Telefonunun şarjının tam olduğundan emin olmalıydı. Konumunu açık tutmalıydı, olur da başı derde girerse, bulunabilmek için.

Saatler dokuza yaklaşırken, Leyla sessizce evden çıktı. Hava kararmıştı. İnegöl'ün akşamları genellikle hareketli olurdu, ama bu semt, şehrin biraz dışında, daha sakin bir yerdi. Sırtında küçük bir çanta vardı. İçinde, bir şişe su, şarjı dolu telefonu, ve küçük, ancak işe yarayacağını umduğu bir çakı bulunuyordu. Üzerine koyu renkler giymişti, dikkat çekmemek için.

Yürüyerek otobüs durağına gitti. Fabrika, şehir merkezine oldukça uzaktı. Bir otobüsle gitmek, hem daha az dikkat çekerdi hem de ulaşım açısından daha mantıklıydı. Otobüs, bomboştu. Leyla, arka koltuklardan birine oturdu ve haritayı tekrar inceledi. İşaretli nokta, şehrin sanayi bölgesinin terk edilmiş kısmında, eski dokuma fabrikalarının arasında bir yerdi. Çocukluğundan beri o bölgeye hiç gitmemişti. Orası, zamanın durduğu, paslı makinelerin ve unutulmuş hikayelerin diyarı gibiydi.

Otobüs, sokak lambalarının soluk ışığında ilerlerken, Leyla'nın zihni geçmişe döndü. Babası… Her şey onun ölümüyle mi başlamıştı? Yoksa çok daha öncesinde, göremediği bir şey mi vardı? Bu gizemli kişi, babasıyla ilgili bir şeyler mi biliyordu?

Otobüs, nihayet hedef durağına yaklaştığında, Leyla otobüsten indi. Terk edilmiş binaların silüeti, ay ışığında ürkütücü görünüyordu. Fabrikaların çatılarında paslanmış bacalar, gökyüzüne uzanan iskeletler gibiydi. Etraf sessizdi, sadece hafif bir rüzgarın uğultusu ve uzaktan gelen köpek havlamaları duyuluyordu.

Adımları yavaşladı. Kalbi kulaklarında atıyordu. İşaretli fabrika binasının önüne geldiğinde durdu. Büyük, paslı demir kapılar, kapalıydı. Yan tarafta, küçük, aralıklı bir kapı vardı. Leyla, derin bir nefes aldı. Bu, şimdiye kadarki en cesur adımı olacaktı.

Kapıyı itti. Gıcırtılı bir sesle açıldı. İçerisi tamamen karanlıktı. Cebinden telefonunu çıkardı ve fenerini açtı. Işık huzmesi, tozlu zemini ve paslı makineleri aydınlattı. Hava, ağır ve nemliydi, eski metal ve küf kokusu vardı.

"Kimse var mı?" sesi, boşlukta yankılandı. Cevap yoktu. Sadece kendi nefesinin ve kalp atışlarının sesi. İleri doğru bir adım attı.

 

Leyla’nın attığı ilk adım, fabrikanın tozlu zemininde yankılandı. Telefonunun fenerinden yayılan soluk ışık, etrafındaki karanlığı delmeye çalışırken, fabrikanın ürkütücü atmosferi her geçen saniye daha da yoğunlaşıyordu. Hava ağırdı, pas ve küf kokusu genzini yakıyordu. Sanki yıllardır nefes almamış bir devin ciğerlerine girmiş gibiydi. Büyük, hantal makinelerin siluetleri, ışık huzmesinin titrek dansında birer canavara dönüşüyordu. Her bir gölge, geçmişten gelen bir fısıltıyı, duyulmamış bir hikayeyi saklıyor gibiydi. Leyla, kalbinin ritmini kulaklarında duyuyordu. Bu, sadece korku değildi; aynı zamanda, uzun zamandır aradığı bir şeye yaklaştığının tuhaf hissiydi.

Birkaç adım daha attı, gözleri etrafı tarıyordu. Sol tarafta, tavan arasında asılı kalmış paslı bir vinç, geçmiş günlerin endüstriyel gücünün sessiz bir tanığı gibi duruyordu. Sağda ise, devasa bir dokuma tezgahı, çarkları ve dişlileriyle hareketsiz, ancak bir hayalet gibi varlığını sürdürüyordu. Toz tabakası, her şeyin üzerini örtmüştü, sanki zaman bu mekanda donmuştu. Leyla, ışığı tavana doğru tuttuğunda, örümcek ağlarının labirent gibi uzandığını gördü. Sanki bu ağlar, fabrikanın sırlarını örüyor, dışarıya sızmasını engelliyordu.

📖 Hikayeye Devam Et

Aşkın Son Perdesi Bölüm 22 bölümüne geçmeden önce kısa bir reklam ile destek olun.

➡️ Aşkın Son Perdesi Bölüm 22 Online Oku