Berdel Yol Ayrımı BÖLÜM 3

 

Karanlık, patika boyunca uzanan taş duvarın gölgesinde yoğunlaşmıştı. Ayşe ve Zeynep, nefeslerini tutarak saklanırken, ayak sesleri yavaşça ilerliyordu. Hasan, başını hafifçe kaldırarak etrafı kontrol etti. Sessizlik... ama sadece kısa bir anlığına.

Aniden, bir başka ayak sesi duyuldu. Ama bu sefer, ritmi farklıydı—aceleci, kontrolsüz, sanki biri kaçıyordu.

Ayşe, Zeynep’e döndü. "Birileri bizimle aynı yolda mı?"

Hasan, çenesini sıkarak fısıldadı. "Köyde sadece biz kaçmıyoruz. Herkesin bir nedeni olabilir."

Zeynep gözlerini büyüttü. "Ya bize zarar vermek isteyen biriyse?"

Ayşe sessizce içini çekti. "Ya yardım edecek biriyse?"

Ancak fazla düşünme şansları yoktu. Adımlar hızla yaklaşıyordu, karar vermek zorundaydılar—ya saklanacaklardı, ya da yollarına devam edeceklerdi. Ama bu yol ayrımı, kaderlerini değiştirecekti.

Ayşe ve Zeynep, taş duvarın arkasında saklanırken, patikadan gelen ayak sesleri giderek yaklaşıyordu. Hasan, gözlerini karanlığa dikmiş, sessizce bekliyordu. Ayşe’nin zihni, olasılıklarla doluydu. Eğer bu kişi bir düşmansa, kaçışları sona erebilirdi. Ama ya bir müttefikse? Ya onların kurtuluşuna yardım edebilecek biriyse?

Ayak sesleri birden durdu. Karanlıkta bir siluet belirdi. Hasan, sessizce elini kaldırarak Ayşe ve Zeynep’e işaret etti. "Burada kalın," diye fısıldadı. Ardından, gölgelerin arasından ileri çıktı.

"Kim var orada?" diye sordu Hasan, sesi kararlı ama alçaktı.

Siluet bir an duraksadı, ardından konuştu. "Benim, Yusuf."

Ayşe ve Zeynep, bu ismi duyunca şaşkınlıkla birbirlerine baktılar. Yusuf, köyde sessizliğiyle tanınan biriydi. Kimse onun ne düşündüğünü ya da ne planladığını tam olarak bilemezdi. Ama şimdi, bu karanlık gecede, onların yoluna çıkmıştı.

Hasan, Yusuf’a yaklaştı. "Burada ne yapıyorsun?" diye sordu.

Yusuf, derin bir nefes aldı. "Sizin kaçmaya çalıştığınızı duydum. Yardım etmek istiyorum."

Ayşe, bu sözleri duyunca yerinde duramadı. Duvarın arkasından çıkarak Yusuf’a baktı. "Neden yardım etmek istiyorsun?" diye sordu, sesi şüphe doluydu.

Yusuf, gözlerini Ayşe’ye dikti. "Çünkü bu köyde herkes zincirlenmiş gibi yaşıyor. Eğer siz kurtulabilirseniz, belki bir gün biz de kurtulabiliriz."

Zeynep, Yusuf’un sözlerinden etkilenmişti. Ama yine de bir tereddüt vardı. "Ya bizi ele verirsen?" diye sordu.

Yusuf, başını iki yana salladı. "Eğer sizi ele vermek isteseydim, şimdiye kadar çoktan yapmıştım."

Hasan, Yusuf’a dikkatlice baktı. Ardından başını sallayarak onay verdi. "Tamam. Ama eğer bir yanlış yaparsan, hepimiz tehlikeye gireriz."

Yusuf, ciddiyetle başını salladı. "Anladım. Size yardım edeceğim."

Bu beklenmedik müttefik, Ayşe ve Zeynep’in kaçışını kolaylaştırabilir miydi? Yoksa bu yeni yol arkadaşı, onları daha büyük bir tehlikeye mi sürükleyecekti?

Ayşe ve Zeynep, Yusuf’un karanlıkta beliren yüzüne baktılar. Beklenmedik bir müttefik... ama ona güvenebilirler miydi? Korkunun ve umudun iç içe geçtiği bu an, onların kaderini şekillendirecekti.

"Bize gerçekten yardım etmek mi istiyorsun?" diye sordu Ayşe, gözlerini Yusuf’a dikerek.

Yusuf başını hafifçe eğdi. "Sizinle gelmek istiyorum," dedi. "Beni burada tutan bir şey yok."

Zeynep, Yusuf’un sözlerini dikkatlice tarttı. Kaçışlarını daha mı güvenli yapardı, yoksa yeni bir sorun mu çıkarırdı? Hasan sessizce onları izliyordu. O, köyde kime güvenilip güvenilmeyeceğini herkesten iyi bilirdi.

Hasan bir adım öne çıktı. "Eğer bizimle geleceksen, kurallarımızı takip etmek zorundasın. Sessiz olacaksın. Soru sormayacaksın. Ve en önemlisi, bizi yarı yolda bırakmayacaksın."

Yusuf başını salladı. "Anladım."

Bu anlaşmadan sonra, Hasan kısa bir süre etrafı dinledi. Ayak sesleri uzaklaşmıştı. Köydeki devriyeler onları henüz fark etmemişti ama zaman daralıyordu.

"Şimdi yola çıkmalıyız," dedi Hasan. "Eğer sabaha kadar patikayı geçemezsek, peşimize düşerler."

Ayşe, Zeynep ve Yusuf, Hasan’ın peşinden ilerlemeye başladılar. Yol daralmış, çalılar görüş açısını zorlaştırmıştı. Ay ışığı, ağaçların arasından süzülerek yeri aydınlatıyordu.

Ama bu kaçışta beklenmedik bir sorun vardı.

Patikanın ilerisine doğru vardıklarında, Hasan birden durdu. "Hay aksi..." diye fısıldadı.

Önlerinde, köyün avcılarının kurduğu eski bir tuzak vardı. Derin bir çukur kazılmış, üzeri dallarla örtülmüştü. Eğer dikkat etmezlerse, içeri düşebilirlerdi.

Zeynep, heyecanla Ayşe’ye baktı. "Şimdi ne yapacağız?"

Hasan gözlerini Yusuf’a çevirdi. "Bu yolu iyi bilen biri varsa, o da sensin. Bizi nasıl geçireceksin?"

Yusuf, bir an duraksadı. Ardından diz çökerek tuzağı incelemeye başladı. "Eğer çevresinden dolaşırsak, ses çıkarabiliriz. Ama içinden geçersek, risk daha büyük olacak."

Karar verme vakti gelmişti.

Ya dikkatlice bu tuzağı geçeceklerdi, ya da başka bir yol bulmak zorunda kalacaklardı. Ama her seçim, onları yeni bir tehlikeye götürebilirdi.

Patikanın ilerisine doğru vardıklarında, Yusuf diz çökerek tuzağı inceledi. Hasan, gözlerini Yusuf’a dikti. "Buradan geçmek için bir çözüm bulmalıyız. Ama zamanımız daralıyor."

Ayşe endişeyle Yusuf’a baktı. "Bu tuzakları kim kurdu?"

Yusuf sessizce çevresine göz gezdirdi. "Avcılar. Yıllar önce bu yolu kullananların geçişini engellemek için yapıldı."

Zeynep içini çekti. "Geçmek zorundayız. Ama nasıl?"

Hasan ileri doğru bir adım attı. "Eğer ağır hareket edersek ve çukura basmadan kenarından ilerlersek, düşme riskimiz azalır."

Ayşe ve Zeynep birbirlerine baktılar. Seçenekleri sınırlıydı. Ya dikkatlice geçeceklerdi ya da geri dönüp başka bir yol bulmak zorunda kalacaklardı.

Yusuf derin bir nefes aldı. "Ben önce geçeceğim. Eğer düşersem, benden sonrakiler dikkatli olsun."

Hasan başını salladı. "Tamam. Ama yavaş ol."

Yusuf, çukurun kenarında ilerlemeye başladı. Adımları sessizdi, hareketleri kontrollüydü. Bir an için her şey yolunda gibi göründü.

Ancak tam çukurun ortasına yaklaştığında, ayağının altındaki kuru dallardan biri kırıldı. Yusuf hızla dengesini kaybetti. "Dikkat!" diye fısıldadı Hasan.

Ayşe ve Zeynep nefeslerini tuttu. Yusuf, son anda bir taş parçasına tutunarak düşmekten kurtuldu. "Geçtim!" diye seslendi alçak bir tonda. "Şimdi siz gelin!"

Hasan, Ayşe ve Zeynep’e döndü. "Sıra bizde."

Bu yolculuk, düşündüklerinden daha zor olacaktı. Ama geri dönmek artık bir seçenek değildi.

Hasan, Yusuf’un neredeyse düşüşünü izlerken derin bir nefes aldı. "Bu iş kolay olmayacak," diye fısıldadı. Ayşe ve Zeynep, Yusuf’un bulunduğu noktaya dikkatlice ilerlemeye başladı. Her adım, onları özgürlüğe biraz daha yaklaştırıyor ama aynı zamanda daha büyük tehlikelere sürüklüyordu.

Ayşe, çukurun kenarına adım attığında, ayağının altındaki kuru dallardan biri hafifçe çatırdadı. Zeynep hemen onu tuttu, nefesini tuttu. "Yavaş olmalıyız," diye fısıldadı.

Yusuf, onlara ellerini uzatarak yardım etti. "Hadi, geçmeliyiz," dedi.

Ama tam o sırada, arkalarından gelen bir ses tüm planlarını altüst etti.

"Orada kim var?"

Mehmet’in sesi gecenin içine yayıldı.

Hasan hızla Ayşe ve Zeynep’e baktı. "Koşun!" diye fısıldadı.

Ayşe, korkuyla Yusuf’a baktı. "Şimdi ne yapacağız?"

Yusuf, Hasan ve Zeynep ile birlikte çukurun diğer tarafına geçerken, arkasına baktı. Mehmet’in adamları yaklaşıyordu. "Buradan çıkmalıyız, hemen!"

Ayşe ve Zeynep hızla hareket etti. Yollarının sonuna yaklaşıyorlardı ama hâlâ büyük bir engel vardı—kaçışları fark edilmişti. Eğer şimdi bir hata yaparlarsa, geri dönmek zorunda kalacaklardı. Ve bu onların son şansıydı.

Mehmet’in sesi geceyi yararak yayılırken, Ayşe ve Zeynep göz göze geldiler. Kaçışlarının artık fark edildiği kesindi. Bu dakikadan sonra zamanla yarışmak zorundaydılar.

Hasan, Yusuf’u hızla yanına çekti. "Onlar bize yetişmeden buradan çıkmalıyız," dedi alçak bir sesle. "Patikanın sonunda eski bir su yolu var. Eğer oraya ulaşabilirsek, izimizi kaybettirebiliriz."

Ayşe ve Zeynep tereddüt etmeden Hasan’ın peşinden koşmaya başladı. Ancak gece, kaçışlarını daha da zorlaştırıyordu. Taşlı yol en ufak bir hatada tökezlemelerine sebep olabilirdi.

Tam o sırada, arka taraftan gelen bir ses duyuldu—bir atın hızlı adımları.

Hasan bir an duraksadı. "Bu iyi değil…"

Mehmet’in adamlarından biri onları gördü. "Buradalar! Kaçıyorlar!" diye bağırdı.

Ayşe'nin kalbi hızlandı. "Şimdi ne yapacağız?" diye sordu Zeynep, panikle.

Hasan dişlerini sıktı. "İkiye ayrılmalıyız. Eğer hep birlikte kaçarsak, bizi yakalamaları kolay olur."

Zeynep gözlerini büyüttü. "Ayrılırsak, birbirimizi nasıl bulacağız?"

Yusuf, eliyle ilerideki eski değirmeni işaret etti. "Orada buluşuruz! Ama hızlı olun!"

Her şey bir anda daha karmaşık hâle gelmişti. Kaçış artık daha büyük bir risk taşıyordu.

📖 Berdel İz Bırakmadan BÖLÜM 4