Gölgelerin Fısıltısı Taş Duvarın Fısıltısı Bölüm 7 Online Oku

 

Elif, bodrumun derin sessizliğinde, fenerinin ışığıyla aydınlanan o gizemli duvarın önünde adeta büyülenmiş gibi duruyordu. Parmak uçları hala taşın üzerindeki o soluk, zor seçilen işaretlerde geziniyordu. Bunlar kesinlikle rastgele çizikler değildi; bir zeka, bir amaç ürünüydüler. Ali'nin not defterindeki o karmaşık çizimlerin, şemaların bir yansıması, belki de anahtarıydı. Ama neyin anahtarı?

Çantasından kendi not defterini ve Ali'nin küçük, yıpranmış defterini çıkardı. Feneri yakındaki bir taş çıkıntının üzerine sabitleyerek kendine bir çalışma alanı yarattı. Önce duvardaki işaretleri dikkatlice kendi defterine çizmeye başladı. İşaretler çok soluk olduğu için her bir çizgiyi, her bir kavisi doğru bir şekilde kopyalamak zordu. Bazıları geometrik şekilleri andırıyordu; iç içe geçmiş daireler, üçgenler, kesişen çizgiler... Bazıları ise daha akışkan, neredeyse organik formlardaydı. Birkaçı, elektrik devre şemalarındaki sembolleri anımsatıyordu. Ve aralara serpiştirilmiş, ilk bakışta fark edilmeyen, sanki desenin bir parçasıymış gibi gizlenmiş rakamlar veya harfler vardı. Elif'in eli titriyordu; hem soğuktan hem de heyecandan. Bu işaretleri çizerken, sanki yıllar önce bu soğuk taşın üzerine bu sırrı kazıyan kişiyle, belki de Ali ile bir bağ kuruyor gibiydi.

Kendi çizimini bitirdikten sonra, Ali'nin defterini açtı. Sayfaları hızla çevirerek benzer çizimleri, sembolleri aradı. Evet, benzerlikler vardı ama tam olarak aynı değillerdi. Duvardaki işaretler daha basit, daha stilize edilmişti; sanki defterdeki karmaşık planların özetlenmiş, şifrelenmiş bir hali gibiydiler. Ali'nin defterindeki "Koruma?" notunun yanındaki o karmaşık kilit mekanizması şeması... Duvardaki işaretlerin bir bölümü, o şemanın belirli kısımlarına benziyordu. Acaba bu işaretler, o koruma mekanizmasını çalıştırmak için gereken bir sıra veya kombinasyon muydu?

Elif ayağa kalkıp duvara tekrar yaklaştı. Fenerin ışığını farklı açılardan tutarak işaretlerin daha belirgin hale gelip gelmediğini kontrol etti. İşaretlerin kazındığı taşlar, duvarın geri kalanından biraz daha farklı bir dokuya sahip gibiydi, belki daha pürüzsüz veya daha sertti. Elini taşların üzerinde gezdirdi, parmaklarıyla yokladı. Acaba bu taşlardan biri yerinden oynuyor muydu? Gizli bir düğme, bir manivela var mıydı? Duvarı hafifçe yumrukladı, farklı yerlere vurarak sesin değişip değişmediğini dinledi. Tok, katı bir ses geliyordu; arkasının boş olduğuna dair bir işaret yoktu. En azından ilk bakışta.

Saatlerdir burada olmalıydı, zaman kavramını yitirmişti. Bodrumun soğuğu iliklerine işlemişti. Nemli hava ciğerlerine doluyor, o garip, metalik koku sanki daha da keskinleşiyordu. Fenerinin ışığı ara sıra titremeye başladı; pili bitiyor olmalıydı. Bu düşünce içini bir anlık panikle doldurdu. Burada, zifiri karanlıkta, fersiz kalmak istemiyordu.

Tekrar duvara döndü, işaretlerin en yoğun olduğu bölgeye odaklandı. Belki de aradığı şey bir mekanizma değil, taşların arasındaki bir boşluktu. İşaretlerin tam ortasına denk gelen, iki büyük taşın birleştiği ince çizgiye dikkatlice baktı. Parmak ucuyla çizgi boyunca ilerledi. Taşlar kusursuz bir şekilde birleşmiş gibiydi. Ama sonra, tam işaretlerin en karmaşık olduğu noktada, parmağının altında bir şey hissetti. Çok hafif, ama belirgin bir hava akımı! Eğilip kulağını o noktaya yaklaştırdı. Evet, yanılmıyordu. Taşların arasındaki o incecik, neredeyse görünmez çatlaktan serin, ama bodrumun genel havasından farklı, daha taze – ya da belki daha eski mi demeliydi? – bir hava akımı geliyordu.

Kalbi hızla çarpmaya başladı. Bu, somut bir kanıttı! Duvarın arkasında bir boşluk, bir oda veya bir geçit vardı. O "mühürlü kapı" belki de bu duvarın kendisiydi ve işaretler onu açmanın yoluydu. Heyecanla o bölgedeki taşları tekrar yokladı. Hava akımının geldiği taş hafifçe gevşek gibiydi ama yerinden oynatmak mümkün görünmüyordu. Muhtemelen içeriden kilitliydi ya da ancak belirli bir sıra veya kombinasyonla açılabiliyordu.

İşte şimdi Ali'nin not defteri ve duvardaki işaretler daha da önem kazanmıştı. O çizimler, o semboller, rakamlar... Hepsi bu duvarı açmanın anahtarı olmalıydı. Ama nasıl? Hangi sembol ne anlama geliyordu? Sıra neydi? Bunu burada, bu soğuk, karanlık ve tekinsiz bodrumda, pili bitmek üzere olan fenerinin ışığında çözmesi mümkün değildi.

Yukarı çıkmalıydı. Çalışma odasının göreceli güvenliğine ve aydınlığına dönmeli, elindeki tüm verileri – Ali'nin defterini, kendi çizimlerini, Neriman'ın notlarını, belki pusulayı bile – tekrar gözden geçirmeliydi. Bu şifreyi çözmenin bir yolu olmalıydı.

Fenerinin titreyen ışığında etrafına son bir kez baktı. Paslı kazan kalıntısı, çürümüş fıçılar, örümcek ağları ve o gizemli, işaretli duvar... Burası konağın kalbiydi, tüm sırların saklandığı yerdi. Şimdilik sırrını korumaya devam edecekti ama Elif pes etmeyecekti.

Eşyalarını toplayıp çantasına koydu. Taş merdivenlere yöneldi. Yukarı tırmanmak, aşağı inmekten daha zordu sanki. Hem fiziksel olarak hem de ruhsal olarak. Aşağıda bıraktığı o yoğun atmosfer, o bilinmezlik hissi üzerine yapışmış gibiydi. Attığı her adımda, arkasındaki karanlıktan bir elin uzanıp onu tekrar aşağı çekeceği korkusunu hissediyordu.

Nihayet holün ışığını gördüğünde derin bir nefes aldı. Kapıyı arkasından kapatıp küçük anahtarla tekrar kilitledi. Kilidin yerine oturma sesi, bu kez bir zafer anı gibiydi; sırrı bulmuştu, en azından sırra giden yolu. Şimdi tek yapması gereken o yolun şifresini çözmekti.

Hola adım attığında, konağın atmosferi ona farklı geldi. Bodrumun o mutlak sessizliğinden sonra, evin içindeki hafif gıcırtılar, dışarıdan gelen rüzgarın sesi bile daha belirgindi. Ama aynı zamanda, sanki konak da onun bodrumdan çıktığını biliyor gibiydi. Belki de sadece kendi kuruntusuydu ama yukarı kattan yine belli belirsiz bir ses duyar gibi oldu. O çözülmeyi bekleyen başka bir gizemdi. Şimdilik bodruma odaklanacaktı. Çalışma odasına doğru kararlı adımlarla ilerlerken, zihninde sadece duvardaki o soluk işaretler ve onları çözme isteği vardı.

Kilidin yerine oturma sesi, bu kez bir zafer anı gibiydi; sırrı bulmuştu, en azından sırra giden yolu. Şimdi tek yapması gereken o yolun şifresini çözmekti.

Hola adım attığında, konağın atmosferi ona farklı geldi. Bodrumun o mutlak, yeraltı sessizliğinden sonra, evin içindeki hafif gıcırtılar, dışarıdan gelen rüzgarın uzak uğultusu, duvarlardaki saat tıkırtısı (eğer çalışıyorsa) bile daha belirgindi, daha canlıydı. Ama bu canlılık rahatlatıcı değildi, aksine tedirgin ediciydi. Sanki ev nefes alıyor, onu izliyordu. Bodrumdan üzerine sinen o soğuk, nemli toprak kokusu hala burnundaydı, giysilerine sinmişti sanki. Gözleri, holün daha aydınlık ortamına alışmaya çalışırken hafifçe kamaştı. Başının döndüğünü hissetti; belki havasızlıktan, belki de yaşadığı gerilimden.

Birkaç adım attı, çalışma odasına doğru ilerliyordu ama sonra duraksadı. Yukarı kattan gelen o ses... O şiddetli çarpma ya da devrilme sesi... Tamamen unutmuş değildi. Başını kaldırıp yukarı kata çıkan merdivenlerin karanlık boşluğuna baktı. Orada ne olmuştu? Ve neden başka ses gelmemişti? Merdivenlerin başındaki hol loş ve sessizdi. İçinden bir ses yukarı çıkıp kontrol etmesini söylüyordu; ya yardıma ihtiyacı olan bir şey varsa? Ya da tehlikeli bir durum? Ama diğer yanı, bodrumda bulduğu ipuçlarının aciliyetini fısıldıyordu. O işaretler, o duvar... Şu anda daha önemliydi. Yukarıdaki her neyse, bekleyebilirdi. Ya da en azından Elif öyle umuyordu. Yine de o yöne doğru bir süre daha kulak kabartmaktan kendini alamadı. Sessizlik. Sadece ahşabın ara sıra çıtırdaması... Belki de gerçekten sadece eski bir eşyaydı devrilen. Şimdilik kendini buna ikna etti.

Yürümeye devam etti. Adımları holün parke zemininde yankılanıyordu. Şimdi her gölge daha uzun, her köşe daha karanlık görünüyordu. Kendi ayak sesleri bile ona yabancı geliyordu. Tam çalışma odasının kapısına yaklaşmıştı ki, yerde, kapının hemen önünde duran bir şey dikkatini çekti. Eğilip baktı. Bu... dün portmantonun üzerinde gördüğü o eski, ipek eşarptı. Neriman Teyze'nin eşarbı... Nasıl olmuştu da buraya gelmişti? Dün kesinlikle burada değildi. Rüzgar mı uçurmuştu? Ama içeride rüzgar yoktu. Biri mi düşürmüştü? Kim? Yukarıdan gelen sesle bir ilgisi olabilir miydi?

Elif eşarbı yerden aldı. İpeği parmaklarının arasında serin ve pürüzsüzdü ama şimdi bu dokunuş ona rahatlık vermiyordu. Aksine, tüylerini diken diken eden bir his uyandırıyordu. Bu eşarp, sanki bir mesaj gibiydi. Bir uyarı mı? Yoksa bir yardım çağrısı mı? Ya da belki de sadece onunla oynayan birinin bıraktığı bir iz miydi? O gölge... Kenan... İçeri girmiş olabilir miydi? Ya da konak, kendi kendine mi hareket ediyordu? Saçma düşüncelerdi ama bu evde artık hiçbir şey Elif'e saçma gelmiyordu.

Eşarbı sıkıca avucunda tutarak çalışma odasının kapısını açtı. İçerisi bıraktığı gibiydi; masanın üzerindeki kahve fincanı, etrafa saçılmış notları, kitapları... Odanın tanıdık, kitap ve toz kokusu onu biraz olsun sakinleştirdi. Burası onun alanıydı, kontrol edebileceği bir yerdi. Kapıyı arkasından kapattı ama kilitlemedi. Eşarbı masanın üzerine bıraktı. Şu anda onunla ilgilenemezdi. Önceliği bodrumdaki o duvar ve Ali'nin notlarıydı.

Masadaki sandalyesine oturdu. Avucundaki anahtarı, cebindeki düdüğü ve şimdi de masanın üzerindeki eşarbı düşündü. Her biri yeni bir soru, yeni bir bilinmezlik katıyordu bu karmaşık bulmacaya. Ama en somut ipucu hala bodrumdaki o duvardı. Ve o duvarı açmanın anahtarı da muhtemelen Ali'nin not defterinde saklıydı.

Derin bir nefes aldı. Önünde uzun bir çalışma vardı. O şifreli çizimleri, notları, sembolleri çözmeliydi. Neriman Teyze'nin tarih kitabındaki notlarıyla karşılaştırmalı, bir bağlantı, bir mantık bulmalıydı. Bu, kolay olmayacaktı. Ama Elif kararlıydı. Bu konağın en derin sırrını ortaya çıkaracaktı. Ne pahasına olursa olsun. Gözlerini Ali'nin not defterine çevirdi ve ilk sayfayı açtı...

📖 Hikayeye Devam Et

Gölgelerin Fısıltısı Sembollerin Şifresi Bölüm 8. bölümüne geçmeden önce kısa bir reklam ile destek olun.

➡️ Gölgelerin Fısıltısı Sembollerin Şifresi Bölüm 8 Online Oku