Şehir ve Kasabanın Arasında Bir Dügüm Kitabını Oku

 

Şehir ve Kasabanın Arasında Bir Dügüm

 Bölüm 1 Eski Zamanlar

İnegöl'ün kalabalığından uzakta, asırlık çınar ağaçlarının gölgesinde saklı kalmış bir zaman kapsülü gibiydi Elif'in sahaf dükkanı. "Eski Zamanlar" yazan, soluk maviye boyanmış tabelası rüzgarda hafifçe gıcırdıyordu.

İçerisi ise bambaşka bir dünyaydı; tavana kadar yükselen kitap rafları, her bir cildin kendine has kokusu, loş ışığın yarattığı sıcak atmosfer... Elif, bu tozlu rafların arasında adeta kendi evreninde yaşıyordu.

Parmakları yavaşça, sırtları yılların izini taşıyan kitapların üzerinde geziniyordu. Her birinin ayrı bir hikayesi olduğuna inanır, bazen onların fısıltılarını duyduğunu bile hayal ederdi. Bugün, dükkan her zamanki gibi sakindi. Öğle güneşi, vitrindeki eski bir gramofonun üzerinde parıldıyordu. Elif, arka taraftaki küçük masasında, yeni gelen bir parti kitabı tasnif ediyordu. Kahvesinden bir yudum alırken, kapının sesiyle irkildi.

İçeriye, sanki bambaşka bir gezegenden gelmiş gibi görünen bir adam girdi. Üzerinde kusursuz kesimli, koyu renk bir takım elbise vardı. Saçları kısa ve bakımlıydı. Etrafına attığı keskin bakışlarında, büyük şehirlerin telaşı ve yorgunluğu okunuyordu. Elif, böyle şık birini dükkanında pek görmezdi. Kalbi hafifçe hızlandı.

Adam, birkaç saniye etrafına göz gezdirdikten sonra, Elif'in olduğu tarafa yöneldi. "Merhaba," dedi, sesi beklenenden daha yumuşaktı. "Burayı internette buldum. Antika bir baskı arıyorum."

Elif, elindeki kitabı bırakarak gülümsedi. "Hoş geldiniz. Yardımcı olmaktan memnuniyet duyarım. Ne tür bir baskı arıyorsunuz?"

Adam, cebinden buruşuk bir not kağıdı çıkardı. "Jane Austen'ın 'Aşk ve Gurur'unun ilk baskısı olabilirse..."

Elif'in gözleri parladı. Nadir kitaplara olan tutkusu hemen canlanmıştı. "Ah, 'Aşk ve Gurur'..." dedi heyecanla. "Elimde ilk baskısı olmasa da, oldukça eski ve özel bir baskısı var. Gelirseniz gösterebilirim."

Sarayın Ardındaki Gölge Kitabını Oku

 

Sarayın Ardındaki Gölge

 

 

Bölüm 1: Kaderin Kesiştiği Gün

İstanbul, 17. yüzyıl… Osmanlı İmparatorluğu'nun ihtişamı, Topkapı Sarayı’nın taş duvarlarında yankılanırken, içeride bambaşka bir hayat sürmektedir. Güç oyunları, entrikalar ve imkânsız aşklar sarayın sessiz koridorlarında gizlice yaşanır.

Sadrazamın kızı Leyla, sarayın süslü pencerelerinden dışarıyı izlerken, gözleri bahçenin en ücra köşesine takıldı. Orada, elleri toprakla kaplanmış, güneşin altında parlayan gözleriyle bir genç duruyordu. Kemal, bostancı ocağının çalışkan neferlerinden biriydi. Ancak o sadece bahçeyle ilgilenmiyordu; sarayın gölgelerinde fısıldanan sırları da hissedebiliyordu.

Leyla ile Kemal’in kaderleri, bir bahar günü çiçeklerin arasında kesişti. İlk bakışta bir tesadüf gibi görünen karşılaşmaları, aslında çok daha büyük bir hikâyenin başlangıcıydı. Leyla'nın merakı, Kemal'in keskin zekasıyla birleştiğinde ikisi, sarayın ardındaki gölgede saklanan bir ihanetin izini sürmeye başladılar.

Leyla’nın babası Sadrazam, saray içindeki taht oyunlarının farkında mıydı? Kemal’in sadakatini sınayacak ne gibi olaylar yaşanacaktı?

Sarayın ardındaki gölge giderek büyürken, aşk ve ihanet iç içe geçiyordu...

Leyla, babasının gözetimi altında büyüyen bir genç kadındı; sadrazamın kızı olmanın sorumluluğu, üzerine ağır bir yük gibi çökmüştü. Sarayda özgürlüğü kısıtlanmışken, dış dünyayı yalnızca pencerelerden izleyebilirdi. Oysa Kemal, çiçekleri budarken, sarayın gölgelerinde dolaşırken ve bostancılar arasında büyürken bambaşka bir hayat sürmüştü.

Malazgirt'te Bayram Sabahı Kitabını Oku

 

Malazgirt'te Bayram Sabahı

 

Bölüm 1: Sultanın Gölgesinde Bayram Sevinci

Yıl 1071... Takvimler, kışın en sert dişlerini yeni söktüğü, baharın ise henüz tam olarak cesaretini toplayamadığı ilk ayları gösteriyordu. Üç ayların ve oruçla geçen bir Ramazan'ın ardından, Malazgirt ovası belki de yılın en çok beklenen sabahına uyanmıştı:

Bayram sabahına. Güneş, Ağrı Dağı'nın karlı zirvelerinin arkasından nazlanarak yükseliyor, ilk altın huzmeleri ovaya dağılmış çadırların üzerine, kasabanın Bizans mimarisinden izler taşıyan ama Selçuklu ruhuyla yeniden şekillenmiş taş duvarlarına ve mazgallarına vuruyordu.

Gece ayazının keskinliği hala hissedilse de, doğan güneşle birlikte topraktan hafif bir buğu yükseliyor, uzaklardaki Murat Nehri'nin şırıltısı sanki bugüne özel bir melodi fısıldıyordu.

On yaşındaki Ahmet, babasının Horasan seferinden yadigâr, kök boyayla renklenmiş, motiflerinde atlar ve kuşlar koşturan eski kilimin üzerinde gözlerini araladı. Oda loştu ama pencerenin kenarından sızan ışık, toz zerrelerini havada dans ettiriyordu.

Dışarıdan gelen sesler, her zamankinden farklıydı; koşturan çocukların tiz çığlıkları, avlulardan yükselen telaşlı konuşmalar, nal sesleri ve ara sıra duyulan metal şıkırtıları... Bugün Bayram'dı. Bu kelime bile Ahmet'in içini ısıtmaya yetiyordu.

Yatağının yanındaki alçak sedirde, dün akşam annesinin özenle hazırladığı bayramlıkları duruyordu: Koyu mavi, ipekle işlenmiş yakasıyla göz alan bir yelek, altına giyeceği bol paçalı, rahat bir şalvar ve ayağına geçireceği, derisi yumuşacık yeni çarıklar.

Kül Ve Yıldız Tozu Kitabını Oku

 

KÜL VE YILDIZ TOZU

 

Bölüm 1: Kızıl Şafakta Doğan Sürücü

Gökyüzü, kanla yıkanmış gibiydi. Kızıl şafak, "Gölge Dişli Dağları"nın sivri tepelerini yalarken, Elara sessizce bir yıkık kulenin gölgesine sinmiş, soluk soluğa bekliyordu. Sırtında, annesinden kalan tek miras olan "Yıldız Tozu" işlemeli pelerini parıldıyor, avuçlarındaysa "ateş çağıran" bir yara izi kıpkırmızı yanıyordu. Ejderha sürücüsü olmanın damgasıydı bu. Ne var ki ejderhalar, "Büyük Sessizlik"ten beri kayıplardı...

Ta ki o gece.

Gök yarıldı. Bir çığlık, dağları titretti. Kara bulutların arasından kanatları gümüş pullarla kaplı devasa bir gölge daldı! Elara’nın kalbi yerinden fırlayacak gibiydi. Ejderha… Ama bu bir savaş ejderhası değildi. Kanadı kırıktı, pulları sönük, gözlerinde insana ait bir korku vardı. Hayvan değil, "Akıl Sahibi"ydi bu!

"Sen… beni çağırdın mı?" diye fısıldadı yaratık, zihnine dokunan bir sesle.

Elara, titreyen elini uzattı:
"Evet. Çünkü *o* geri döndü…
Küllerin Efendisi.
Ve seninle, Ejderha Tahtı’nı yeniden kuracağız."

Derken, uzaktan ölüm çığlıkları yükseldi. "Kül Sürücüleri" geliyordu. Onlar da bir ejderha bulmuşlardı: Gözleri kömür karası, nefesi zehir olan bir canavar…

Kılıç ve Yemin Kitabını Oku

 

Kılıç ve Yemin

 

 

Bölüm 1: Yemin Gecesi

Osmanlı'nın Rumeli'deki serhat kalelerinden biri olan Zvornik’te gece çökmüştü. Nehirden yükselen sis, taş surların gölgesine sokulmuş, her şeyi sessizliğe boğmuştu. Mehtap, kalenin iç avlusuna sızarken, genç akıncı Turhan’ın yüreğinde fırtınalar kopuyordu. Bugün onun yemin gecesiydi.

Saraybosna doğumlu, yetim büyümüş bir çocuk olan Turhan, küçük yaşta devşirilmiş, acemioğlanı olarak eğitilmişti. Zekâsı ve cesaretiyle kısa sürede akıncı ocağında yer bulmuştu. Şimdi ise önünde büyük bir sınav vardı: Akıncılar arasında asıl kabul edilmek için, hem silaha hem sadakate dair yemin etmeliydi.

Saray meydanında meşaleler yanarken, yaşlı başbuğ Hüseyin Dede kürsüye çıktı. Elinde bir Osmanlı kılıcı, yüzyıllardır kuşaktan kuşağa devredilen bir onur simgesiydi. Kalabalık sessizliğe gömüldü. Sadece nehirden gelen hafif su şırıltıları duyuluyordu.

Kanuni’nin Gözdesi Kitabını Oku

 

Kanuni’nin Gözdesi

 

Bölüm 1 Konstantiniyye, Topkapı Sarayı – 1529 Baharı

Tuzlu suyun ve yanık ahşabın geniz yakan kokusu hala burun deliklerinde, güvertede dalgaların dövdüğü tahtaların gıcırtısı hala kulaklarındaydı sanki.

Ama Elisa gözlerini araladığında ne Adriyatik’in hırçın maviliğini gördü ne de Venedik gemilerinin parçalanmış enkazını. Gördüğü şey, hayatında gördüğü hiçbir şeye benzemiyordu; baş döndürücü, boğucu ve korkutucu bir karmaşa idi.

Altın yaldızlı tezyinatlarla süslü, loş bir meşalenin titrek ışığıyla aydınlanan yüksek tavanlar kayboluyor gibiydi. Hava, ağır parfümlerin, terin, pişen yemeğin ve rutubetin tuhaf bir karışımıyla doluydu. Etrafında, kendisi gibi şaşkın, korkmuş ya da belki de umursamaz görünen onlarca genç kız vardı.

Izdıraplı Kalp Kitabını Oku

 

Bölüm 1 : Gölgedeki Sevda

 

Rüzgâr, Nişabur’un kadim surlarına çarparken taşıdığı tozla birlikte geçmişin fısıltılarını da getirmişti. Bahar henüz tam uyanmamış, ağaçlar yeşermeye yeni başlamıştı. Güneş, şehrin minarelerine eğik bir açıyla vuruyor, gölgeler uzun ve sessizce uzanıyordu taş sokaklara.

Melikşah Bey, atının üzerinde şehre doğru ilerlerken gözlerini semaya dikmişti. Yirmi sekiz yaşındaki bu Selçuklu komutanı, yalnızca savaş meydanlarında değil, kalbinin içinde de çetin savaşlar vermişti.

Sultan’ın emriyle Nişabur’a tayin edilmiş, isyancı bir beyin bastırılmasının ardından şehrin huzurunu sağlamakla görevlendirilmişti. Ama kalbinin en derin köşesinde, bu şehrin ona başka bir kader sunacağını hissetmekteydi.

Nişabur’un çarşısından geçerken, gözleri kalabalığın içinde bir çift gözle kesişti. Kumaş tezgâhlarının arasında, başındaki örtüyü hafifçe geriye atmış, elleriyle ipekleri incelerken bir kadın…

Zarifti, fakat yalnızca güzelliği değil; duruşunda bir asalet, gözlerinde derin bir keder saklıydı. O gözler bir an için Melikşah’ın yüreğine hançer gibi saplandı.

Kadının adı Zeynep Hatun’du. Nişabur’un saygın ailelerinden birinin kızı, merhum kadı Halefeddin’in tek evladıydı. Babasının ölümünden sonra çarşıdaki işleri yürütmek annesiyle ona düşmüştü.