Çocuk İhtiyar Kemalettin Tuğcu Kitabını Okuyun

KEMALETTİN

TUĞCU

ÇOCUK İHTİYAR

Hayrettin Bey parkın güneşte kalmış sıralarından bi­

rinde oturuyordu. Nisan sabahıydı ve parktaki ağaç­

larda yapraklar fare kulağı kadar büyümüşlerdi. Nereden

geldiği belli olmayan tatlı ve ılık bir koku vardı. Bahar ko­

kusu.

Hayrettin Bey üşütmeyen ve serinlikten hoşlanıyordu.

İçinde gizli bir sevinç vardı. Yeni bir yaza doğru gidiliyordu.

Yakacak derdi, soğuk derdi, kat kat giyinme derdi kalkıyor­

du artık. Ama onun arkasında yine eski pardesüsü vardı. Bu

pardesüyü, emekliye ayrıldığı yıl yaptırmıştı. On yıl evvel. O

zamandan beri giyiyordu işte. Sivil hayata dönmenin bir ra­

hatlığı olacak sanmıştı. İş, hiç de öyle olmamıştı.

Albaylığa kadar yükselmiş, savaşa katılmış, İstiklal ma­

dalyası almış bir asker için sivil hayat hiç de hoş değildi. Ar­

tık ona askerler, küçük aşamalı subaylar selam vermiyordu.

O şehrin ahalisinden birisi oluvermişti. Eskiden nereyegitse

ikram görür, saygı görürdü. Bir otobüse binse yer veren ve­

rene. Şimdi öyle mi y a ?

Hayrettin Bey'in dertlerini depreştirmemek için askerlik­

ten, albaylıktan hiç söz etmemeli. Bazen canı yanar ve için­

den:

— A h , keşke asker elbisesinin içinde ölseydim, der.

Yaş yetmiş beş, bütün akranları, hatta kendisinden daha

küçük olanlar ölüp ölüp gitmişler. O dağ başında, nöbet

bekleyen, yapayalnız bir askercik gibi arkadaşsız, akransız

kalmış.

Emekliliği o, bir rahatlık, bir dinlenme, bir istediğini ya­

pabilme sanmıştı. İstememişti ordudan ayrılmasını. A m a ar­

tık yaşlanmıştı adamakallı. İki defa emekliliğine itiraz et­

mişti. Ama üçüncüsünde başını eğmiş ve ayrılığı kabul et­

mek zorunda kalmıştı.

Hayrettin Bey, hayatını büsbütün zehir eden düşünce­

lerden kurtulmak için çevresine bakıyordu. Park bekçisi Be­

kir Efendi uzak bir sırada uyuklarken kalkmış, ona doğru

geliyordu.

Hayrettin Bey biraz toparlandı. Bastonunu sol tarafa al­

dı. Gülümseyerek karşıladı adamı.

— Ve Aleyküm Selâm Bekir Efendi, dedi.

Bekir Efendi sıraya ilişti:

— Nasılsın bakalım Bey baba, dedi.

— Şükür bu günümüze de. Nasıl olacağım, işte bildiğin

gibi.

— Haydi haydi iyisin, dedi adam.

— Şikâyetim yok, dedi Hayrettin Bey, Eee, nerede senin

çocuklar?

— Bırak Allah'ını seversen, dedi Bekçi. Parkı alt üst edi­

yorlar. Süprüntü toplamaktan anam ağlıyor. Bari çimenleri

ezmeseler, dal kırmasalar.

— Bu saatte küçükler gelir buraya Bekir Efendi.

— Bugün bayram ya?

— Ne bayramı?

— Çocuk bayramı ya?

— Haaa, dedi Hayrettin Bey, bugün Yirmi üç Nisan.

— Sen günlerini de şaşırmışsın be Bey baba.

— Şaşırdım oğlum, şaşırdım. Hem çoktan şaşırdım.

Bu sırada düdük sesleri, trampet sesleriyle bir tabur ço­

cuk parkın önünden geçmeye başlamıştı. Başlarında öğret­

menler vardı. Çocuklar sıraya pek aldırmadan itişe kakışa

yürüyorlardı.

Bir kaç çocuk sıradan ayrılıp parka daldılar. Bunlar par­

kın her zamanki haşarılarıydı, iki kız, iki oğlan koşarak Hayri Bey'e yaklaştılar. El öptüler. Adamcağız onların başlarını

okşadı.

Bir oğlan:

— Hayri dede, dedi. Bayramın kutlu olsun.

Hayri Bey:

— Senin bayramın da kutlu olsun Özcan, dedi. Nereye

gittiniz?

— Komşu okul var ya! İşte öğretmen bizi oraya götürdü.

Tören yapıldı. Bir ağızdan İstiklal Marşını söyledik, Bayrak

çekildi.

— Sağ olun çocuklar. Allah nice yıllara yetiştirsin.

Devamını okuyabilmeniz için satın almanız gerekiyor