Kül Ve Yıldız Tozu Kitabını Oku

 

KÜL VE YILDIZ TOZU

 

Bölüm 1: Kızıl Şafakta Doğan Sürücü

Gökyüzü, kanla yıkanmış gibiydi. Kızıl şafak, "Gölge Dişli Dağları"nın sivri tepelerini yalarken, Elara sessizce bir yıkık kulenin gölgesine sinmiş, soluk soluğa bekliyordu. Sırtında, annesinden kalan tek miras olan "Yıldız Tozu" işlemeli pelerini parıldıyor, avuçlarındaysa "ateş çağıran" bir yara izi kıpkırmızı yanıyordu. Ejderha sürücüsü olmanın damgasıydı bu. Ne var ki ejderhalar, "Büyük Sessizlik"ten beri kayıplardı...

Ta ki o gece.

Gök yarıldı. Bir çığlık, dağları titretti. Kara bulutların arasından kanatları gümüş pullarla kaplı devasa bir gölge daldı! Elara’nın kalbi yerinden fırlayacak gibiydi. Ejderha… Ama bu bir savaş ejderhası değildi. Kanadı kırıktı, pulları sönük, gözlerinde insana ait bir korku vardı. Hayvan değil, "Akıl Sahibi"ydi bu!

"Sen… beni çağırdın mı?" diye fısıldadı yaratık, zihnine dokunan bir sesle.

Elara, titreyen elini uzattı:
"Evet. Çünkü *o* geri döndü…
Küllerin Efendisi.
Ve seninle, Ejderha Tahtı’nı yeniden kuracağız."

Derken, uzaktan ölüm çığlıkları yükseldi. "Kül Sürücüleri" geliyordu. Onlar da bir ejderha bulmuşlardı: Gözleri kömür karası, nefesi zehir olan bir canavar…

Kül Sürücüleri, zehirli sis bulutlarıyla örülmüş "Obsidyen" adlı ejderhalarının sırtında dağa tırmanırken, Elara panikle Gölge Kanat’a atladı. "Uç! Şimdi!" diye bağırdı, ama ejderhanın kırık kanadı titriyor, gümüş pullarından irin sızıyordu.

"Yapamam... Çok zayıfım," diye inledi Gölge Kanat’ın zihindeki sesi.

Derken Elara’nın avucundaki yara aniden kızıl ışıkla parladı. Sıcak bir enerji pelerindeki yıldız tozlarını harekete geçirdi. "Bana güven!" diye fısıldadı Elara, ellerini ejderhanın boynuna bastırırken. Mavi bir alev Gölge Kanat’ın kanat eklemlerine dolandı—acı dolu bir çığlık attı ama bir anda havalandılar!

Kül Sürücüleri yetiştiğinde, dağın zirvesinde yalnızca bir avuç parıldayan yıldız tozu kalmıştı...

Gecenin karanlığında, Gölge Kanat "Yalnız Kartal Mağarası"na süzüldü. Burası, Elara’nın çocukluğundan beri gizli sığınağıydı. Duvarlarda ejderha sürücülerinin antik freskleri asılıydı: insanlar ve ejderhalar, "Işık Çağı"nda yan yana uçarken…

"Küllerin Efendisi kim?" diye sordu Gölge Kanat, zihninde hâlâ Obsidyen’in ölüm kokulu nefesini hissederek.

Elara, pelerinini çıkarıp yaralı kanadı sarmaya başladı:
"Adı Volkanis. İlk Ejderha Sürücülerinden biriydi... ta ki ejderhanın kalbini çalıp, onun gücünü kendine geçirene kadar. Ejderhaların sesi kesildiğinde, krallığı Küller İmparatorluğu’na döndü. Şimdi..."

Mağaranın derinliklerinde titrek bir mavi ışık belirdi. Elara yaklaştı: Üzerinde üç ejderha dişi oyulmuş taş bir tablet vardı! Dokunduğunda, tabletten görüntüler fışkırdı:

Kızıl saçlı bir kadın, elinde Volkanis’e benzeyen bir hançerle,

Gökyüzünde çatlayan karanlık bir yarık,

Ve yok olmuş bir şehirde yükselen ejderha iskeletlerinden bir taht...

"Ejderha Tahtı..." diye mırıldandı Elara. "Volkanis onu arıyor. Çünkü kim tahta oturursa, tüm ejderhaların iradesini köleleştirebilir."

Gölge Kanat’ın gözleri genişledi:
"Peki ya sen? Neden senin zihnimi duyabiliyorum? Neden yıldız tozu sana itaat ediyor?"

Elara sessizce pelerinin astarına uzandı—içinde kırık bir ejderha yumurtası parçası saklıydı.
"Çünkü annem... son Ejderha Kraliçesiydi. Ve ben," sesi titredi, "onun ihanete uğramış mirasçısıyım."

Kül Sürücüleri’nin zehirli sis bulutları dağın yamaçlarını kemirirken, Gölge Kanat titreyen kanatlarını zorlukla açtı. Kırık kemik, her hareketinde bıçak gibi saplanıyordu. Elara, avuçlarındaki yara izinden fışkıran kızıl enerjiyi ejderhanın boynuna bastırdı:
"Bana güven, Lunara! Annem bunu ‘Ruh Bağı’ derdi… Sürücü ile ejderhanın yüreği tek atanda!"
Pelrindeki yıldız tozları anında parladı. Mavi bir alev, ejderhanın kanat eklemlerine dolandı—acı dolu bir kükreme yeri göğü inletti. Ama bir anda, gümüş kanatlar rüzgârı kesti! Havalandılar… Tam o sırada, Obsidyen’in zehirli nefesi arkalarındaki kayayı eritti.

"Yakalayın onları! Kral Volkanis, kızın kafasını istiyor!" diye gürledi sürücülerden biri, yüzündeki "kül dövmesi" kızıl kömür gibi yanarak.

Gökyüzünde bir dans başladı: Gölge Kanat fırtınayı kucaklıyor, Obsidyen ise ölüm kusuyordu. Elara, pelerininin rüzgârla dans eden uçlarına tutunarak, "Yalnız Kartal Mağarası"nın gizli girişine doğru bir dalış yaptı. Obsidyen’in son ısırığı, mağara ağzındaki buz sarkıtlarını parçaladı… ama artık geçti. Güvenlikteydiler.

Mağara, Elara’nın çocukluğundan beri kaçtığı yerdi. Duvarlar, "Ejderha Sürücüleri Loncası"nın kayıp tarihiyle bezeliydi:

Altın çağ freskleri: İnsanlar ve ejderhalar, "Aetheria" şehrinin kristal kulelerinde yan yana uçarken,

"Büyük Sessizlik" betimlemesi: Volkanis’in, kendi ejderhası "Ignis"in kalbini çaldığı an—ejderhanın gözlerindeki son ışık hâlâ freskte donmuştu,

Sonraki fresk: Ejderha iskeletlerinden örülmüş bir taht ve üzerinde gölgeler içinde bir siluet…

Gölge Kanat, kırık kanadını yalayarak sordu:
"Neden peşindeler? Sen kimsin, Elara?"

Kız, pelerinini çıkarıp yaraya bastırdı. Astarında sakladığı kırık yumurta kabuğunu çıkardı:
"Bu… annemin son nefesinde bana verdiği. Ejderha Kraliçesi Alara’dan geriye kalan tek şey."
Yumurta kabuğu, mağaradaki ateş ışığında turkuaz renk parlıyordu.
"Volkanis, tahtı ele geçirmek için tüm kraliyet kanını yok etmek zorunda. Ben… son tohumum."

Derken, üç ejderha dişi oyulu tablet duvardan düştü! Elara dokunduğunda:

Görüntü 1: Volkanis’in, "Ruh Hançeri" ile Ignis’in kalbini söküşü,

Görüntü 2: Ejderha Tahtı’nın yükseldiği yer: "Yanan Orman"ın kalbinde, dev bir volkanın ağzında,

Görüntü 3: Üç Işık Ejderhası—biri mavi (su), biri yeşil (toprak), biri altın (zaman)—zincire vurulmuş, gözlerinde umutsuzluk.

"Taht aktifleşsin diye, üç asil ejderhanın ruhu gerek!" diye haykırdı Elara. "Onları kurtarmalıyız!"

Gölge Kanat, Elara’nın zihninde bir kapı araladı: Annesinin ölüm gecesi.
Fırtınalı bir gece. Kraliçe Alara, Elara’yı gizli geçide iterken:
"Bak kızım… Yıldız tozu seninle konuşursa… peşine düş! O… senin Lunarn!"
Ardından Volkanis’in hançeri parlıyor. Alara’nın bedeni toz bulutuna dönüşüyor…
"Lunarn?" diye tekrarladı Gölge Kanat. "Benim gerçek adım bu muydu?"
Elara’nın gözleri doldu: "Annem, son gücüyle senin yumurtanı ‘yıldız rüzgârına’ emanet etti. Sen… kayıp prensesti!"

Mağara dışında bir çıtırtı. Obsidyen’in zehri, kayaların arasından yeşil bir buhar olarak sızıyor!
"Kaçamazsınız!" diye fısıldadı karanlıktaki bir ses. Kül Sürücüleri’nin lideri Kaelan, gölgeler içinde belirdi.
"Volkanis bir teklifle gönderdi: Teslim ol, annesinin ruhunu geri vereyim."
Elara’nın yüreği durdu. Bu bir tuzak mıydı?
"Nasıl?"
"Ejderha Tahtı… ölüleri bedensiz çağırabilir. Ama karşılığında…" Kaelan, Gölge Kanat’a baktı, "Onun bir kanadını isteriz."

Elara, Gölge Kanat’ın (Lunarn) gözlerine baktı:
"Annemi özledim… Ama seni feda edemem."
Ejderhanın zihnindeki cevap sıcaktı:
*"O zaman Taht’ı yıkmayı öğrenelim. Ama önce, Zincirli Işık Ejderhaları’nı bulmalıyız. Nerede başlarız?"

Tabletin üç dişi parlıyordu:
 Mavi Diş: "Sonsuz Dalgalar Şehri"ni (suyun ejderhası)
 Yeşil Diş: "Köklerin Kalbi" ormanını (toprağın ejderhası)
 Altın Diş: "Kum Saati Kuleleri"ni (zamanın ejderhası)

"En yakın olan… Sonsuz Dalgalar Şehri," dedi Elara, "ama orası şimdi Volkanis’in Köle Limanı!"

 

BÖLÜM 2: SULARIN PRENSİ VE KÖLELER KRALI