Ormanın Sırlarına Yolculuk Bölüm 48 – Kayıp Haritanın Gözü

Yıldızların gökyüzünde titrek ışıklarla dans ettiği o sessiz gecede, Arel, Elara ve Tılsım, Kadim Göl’ün kıyısında kurdukları küçük kampta, yanan ateşin etrafında derin düşüncelere dalmışlardı. Her biri zihninde farklı sorularla boğuşurken, göl yüzeyine yansıyan ay ışığı, sanki geçmişin hayaletlerini suyun altından yüzeye çağırıyordu.

Elara, omzundaki eski deri çantasını yavaşça açarak, içinden parçalanmış, köşeleri yanık bir harita çıkardı. “Bu, babamın güncesinden kalan tek şey,” dedi fısıltıyla. Arel haritaya dikkatle baktı. Gözle görülemeyecek kadar ince bir sembol, haritanın sağ alt köşesinde parlıyordu. Sembol, yıllardır unutulmuş bir dilde yazılmıştı: Aranethçe. Bu dil, ormanın en eski sırlarını taşıyan halkın diliydi.

Tılsım, ateşin gölgesinde kıvrılan bir yılana benzeyen sembolü görünce yerinden kalktı. “Bu sembol, ‘Gözcü’nün Gözünü’ temsil eder,” dedi. “Efsaneye göre, Gözcü’nün Gözü yalnızca içsel pusulası doğru olanlara yol gösterirmiş.” O an sessizlik çöktü. Herkes aynı şeyi hissediyordu: Bu harita artık sadece bir kağıt parçası değil, onları ormanın kalbine götürecek bir anahtardı.

Sabah olduğunda, üçlü, haritadaki sembole uygun bir yön tayin ederek gölün kuzeyine doğru yürümeye başladı. Gittikleri yol, ormanın en az bilinen bölgelerinden geçiyordu. Ağaçlar daha gür, gölgeler daha yoğundu. Havanın dokusu bile değişmişti sanki; nefes almak bile mistik bir deneyim haline gelmişti.

İkinci günün sonunda, yoğun sisle kaplı bir vadinin kenarına vardılar. Vadinin içi görünmüyordu, fakat haritada burası “Kayıp Dalgıçlar Vadisi” olarak işaretlenmişti. Elara, içindeki sesi dinleyerek aşağı inmeleri gerektiğini söyledi. Arel kararsızdı, fakat Tılsım’ın gözlerindeki kararlılığı görünce geri adım atmadı.

Vadinin derinliklerine indiklerinde, gözlerini yakan mor renkte bir ışık yayılıyordu. Bu ışık, haritadaki sembolü andıran şekillerle vadi duvarlarına işlenmişti. Arel parmaklarını duvardaki bir işarete sürdüğünde, yer hafifçe titredi ve önlerinde saklı bir kapı açıldı. Kapının ardında, yosunlarla kaplı eski bir tapınak vardı.

Tapınağın içi, geçmiş zamanların yankılarıyla doluydu. Duvardaki kabartmalarda, ormanın doğuşu, ilk gözcüler ve zamanla unutturulmuş bir yemin anlatılıyordu. Bu yemin, sadece gerçek kalple yapılan yolculuklara ormanın sırlarını açıyordu. Elara’nın elleri titredi. “Babam bu yeminle yaşıyordu,” dedi. “Şimdi sıra bizde.”

Tapınağın en alt odasında, sarkıt ve dikitlerin arasında, yere gömülmüş bir daire şeklinde taş gömülüydü. Haritadaki sembol buraya oturuyordu. Arel haritanın yırtık parçasını taşın üzerine yerleştirdiğinde, taş birden dönmeye başladı ve içinden altın renkli bir ışık yükseldi. Bu ışık, tapınağın tavanına yansıyarak gökyüzü haritası oluşturdu.

Ama asıl sürpriz ışıklar sönünce ortaya çıktı: Tapınağın arka duvarında bir geçit belirmişti. Geçidin üzerinde şu kelimeler yazılıydı: “Ancak kim olduğunu unutursan, kim olman gerektiğine ulaşabilirsin.”üçlü geçide adım atmak üzere birbirlerine bakıyordu. Geçitten gelen esinti, geçmişin tozunu savurmuş, onları sıradaki büyük sırrın eşiğine getirmişti. Artık geri dönüş yoktu. Orman, onları en derin köklerine çağırıyordu.