İstanbul’da Son Bahar Kitabını Oku

 

İstanbul’da Son Bahar

 

Konstantiniyye, Ekim 1453

Toz ve is kokusu, artık şehrin nefesi olmuştu. Elara, bir zamanlar annesinin gül bahçesi olan, şimdiyse kurumuş dalların ve rüzgarla savrulan küllerin hüküm sürdüğü avluya bakan pencerenin kırık pervazına usulca yaslandı.

 Havanın serinliği, ince elbisesinden tenine işliyor, içindeki o hiç dinmeyen sızıyı körüklüyordu. Altın rengi yapraklar, çaresizce savrularak taş zemine düşerken, sanki Konstantiniyye’nin yitip giden ihtişamına ağıt yakıyorlardı. Bu, şehrin gördüğü en hazin sonbahardı; sadece ağaçlar değil, umutlar da yapraklarını döküyordu.

Babası Demetrios’un çalışma odasından geriye kalanlar, yağmalanmış bir kütüphanenin acı hatıralarıydı. Değerli el yazmalarından arta kalan yanık tomar parçaları, dağılmış parşömenler, kırık bir mürekkep hokkası… Elara’nın parmakları, bir zamanlar babasının bilge sözlerini yazdığı, şimdi ise anlamsız karalamalarla dolu bir kağıt parçasına dokundu. Gözleri doldu, ama ağlayamadı. Gözyaşları da kurumuştu sanki, kalbindeki o devasa boşluk gibi.

Dışarıdan, artık ezberlediği o yabancı dildeki emirler, at kişnemeleri ve koşturan askerlerin postal sesleri geliyordu. Her ses, göğsüne oturan o ağır taşın biraz daha büyümesine neden oluyordu. Fatih dedikleri Sultan Mehmet şehri almıştı, evet. Yeni bir düzen kuruluyordu sokaklarda, duvarlarda dalgalanan yeni sancaklarla ilan ediliyordu bu.

Ama Elara’nın ve onun gibi binlercesinin kalbi, bu yeni düzene ne kadar çabuk boyun eğecekti? Bu şehir, sadece taş ve topraktan ibaret değildi; bu şehir, anılardan, dualardan ve direnen ruhlardan oluşuyordu. Ve bu ruhlar, öyle kolay fethedilemezdi.

Elara, bakışlarını avludaki kurumuş gül fidanından ayırıp, odanın loşluğunda gözlerini gezdirdi. Belki de her şey bitmemişti. Belki de bu hazin sonbaharın ardından, küllerin arasından yeni bir filiz yeşerebilirdi. Ama nasıl?

Elara, tomarı göğsüne bastırdı. Babasının sözleri, kelimeleri hâlâ bir yerlerde yankılanıyordu, sadece duymayı bilmek gerekiyordu. Ama yankılanan sözler karın doyurmuyordu. Midesinden yükselen gurultu, acı bir gerçeklikle onu şimdiki zamana, bu tozlu, soğuk odaya geri çekti.

En son ne zaman doğru dürüst bir şey yediğini hatırlamıyordu bile; belki de kuşatmanın cehennemi andıran son günlerinde, kilerdeki son peksimet kırıntıları ve birkaç zeytindi tattığı. Fetihten sonraki ilk birkaç gün, ruhunu saran o kesif şok ve dehşet bulutu, açlığını hissetmesine bile izin vermemişti. Ama şimdi, bedeninin hayatta kalma çığlığı, ruhunun kederine isyan edercesine yükseliyordu.

Titreyen bacaklarıyla, zorlukla ayağa kalktı. Her kası sızlıyor, her eklemi protesto ediyordu. Babasının çalışma odasının eşiğinden, bir zamanlar şen kahkahaların, canlı sohbetlerin ve ud seslerinin yankılandığı, şimdi ise mezar sessizliğine bürünmüş iç koridora ürkek bir adım attı. Cilası dökülmüş, yer yer kabarmış ahşap zemin, her adımında acı acı gıcırdıyor, her gıcırtı dev bir çekiç gibi şakaklarında patlıyordu.

 Acaba bu harabe yuvada ondan başka bir canlı nefes alıyor muydu? Yağmacılardan arta kalan arsız bir fare sürüsü mü, yoksa daha kötüsü, gölgelerde sinmiş, henüz doymamış bir insan mı?

Aklına ilk gelen, evin arka tarafındaki, bir zamanlar annesinin mis kokulu otlarla, şifalı bitkilerle dolu küçük bahçesine açılan mutfak ve hemen yanındaki kilerdi. Anneleri hayattayken, o kilerden ne lezzetler çıkardı… Kış için kurutulmuş incirler, üzümler, mis gibi zeytinyağı küpleri, un çuvalları.

Şimdi o bolluktan geriye ne kalmıştı ki? Yine de bir umut… Belki unutulmuş bir köşede, bir avuç kavrulmuş buğday, birkaç tane ceviz içi, ya da en azından temiz bir yudum su bulabilirdi kuyudan.

Ama mutfağa ve kilere ulaşmak için, evin yağmalanmış ana salonundan geçmek, sonra da avluya açılan ve artık her an yeni sahiplerin ayak sesleriyle yankılanan o geniş merdivenleri kullanmak zorundaydı. Düşüncesi bile içini ürpertiyle doldurdu.

 Bu sonbahar sadece yaprakları ve umutları değil, medeniyetin o incecik, koruyucu zarını da söküp atmış gibiydi; geriye sadece en ilkel dürtüler, en çıplak korkular kalmıştı. Yine de açlığın sesi, korkunun fısıltılarını bastırmaya başlıyordu."

Derin bir nefes aldı Elara; ciğerlerine dolan tozlu, rutubetli ve hafif yanık kokulu havayı bir an için içinde tuttu, sanki o solukta geçmişin hayaletlerinden bir nebze cesaret damıtmaya çalışır gibi. Sonra yavaşça, neredeyse bir kedi sessizliğiyle odasının yıllardır her gıcırtısını, her huyunu ezberlediği ahşap kapısına doğru yürüdü.

Soğuk pirinç kapı koluna dokunurken bile parmak uçlarının titrediğini hissetti.

Ya kilitliyse?

Ya da daha kötüsü, o kapının ardında, bu evin yıkıntıları arasında sinmiş, tanımadığı bir tehlike onu bekliyorsa?