Gölgelerin Fısıltısı Bölüm 23 Bahçedeki Labirent ve Bekleyen Gölge Online Oku

 

Elif, konağın ağır, ahşap arka kapısını yavaşça arkasından çektiğinde, kapının kapanma sesi bahçenin sabah sessizliğinde boğuk bir yankı yaptı. Bir anlığına arkasına baktı, sanki kapı tekrar açılacak ve karanlıktan bir el uzanacakmış gibi hissetti. Ama kapı kapalı kaldı. Şimdi dışarıdaydı. Konağın içindeki o klostrofobik, tozlu ve sırlarla dolu atmosferden sonra, bahçenin açık havası –nemli toprak, ıslak çimen ve yabani çiçek kokularıyla dolu– ferahlatıcı gelmeliydi belki ama öyle olmadı. Aksine, kendini daha da çıplak, daha savunmasız hissetti. Konağın taş duvarları en azından bir koruma sağlıyordu; buradaysa tamamen açıktaydı. Sabah güneşi bulutların arasından süzülüyor, bahçedeki çiğ damlalarını parıldatıyordu ama bu aydınlık, Elif'e güven vermiyordu. Tehlike, sadece karanlıkta saklanmazdı.

Sırtındaki çantanın ağırlığını tekrar hissetti. Ali'nin günlükleri, sırları, tehlikeli mirası... Bunları buradan çıkarmalıydı. Arabası, konağa gelen yolun aşağısında, ağaçların arasında onu bekliyordu. Ama oraya ulaşmak için bu vahşi bahçeyi geçmek zorundaydı. Bahçenin arka kısmı geniş ve nispeten açıktı; burayı hızla geçebilirdi ama bu aynı zamanda konağın üst kat pencerelerinden veya bahçenin kenarlarından kolayca görülebileceği anlamına geliyordu. Hayır, daha güvenli bir yol bulmalıydı. Bahçenin kenarları boyunca ilerlemek, ağaçların ve sık çalılıkların siperini kullanmak daha mantıklıydı. Bu yol daha uzun ve daha zorlu olacaktı ama görünme riskini azaltırdı.

Sağ taraftaki, konağın yan duvarına paralel uzanan sık çalılıklara doğru yöneldi. İlk adımlarını atar atmaz, ne kadar zorlu bir yola girdiğini anladı. Yabani otlar ve ısırganlar pantolonuna yapışıyor, dizlerine kadar yükseliyordu. Böğürtlen çalılarının dikenli dalları kollarını ve ceketini çiziyor, ilerlemesini engelliyordu. Zemindeki uzun otların altında ne olduğunu göremiyordu; ayağı kaygan taşlara, gizli köklere veya küçük çukurlara takılıp tökezliyordu. Her adımında hışırtılar çıkarıyor, kuru dallar çıtırdıyordu. Hem hızlı hem de sessiz olmaya çalışmak imkansız gibiydi. Attığı her gürültülü adımda duraksıyor, nefesini tutup etrafı dinliyordu. Yukarıdan, konağın içinden gelen o adım sesleri kesilmişti ama ya o kişi şimdi pencerelerden birinden onu izliyorsa? Ya da çoktan bahçeye çıkmış, onun peşindeyse?

Ter içinde kalmıştı. Hem fiziksel çabadan hem de korkudan. İlerledikçe ağaçlar sıklaşıyor, ortam biraz daha loşlaşıyordu. Ağaçların gövdeleri yosunlarla kaplıydı, dallarından örümcek ağları sarkıyordu. Hava daha nemli ve ağırdı. Yer yer devrilmiş ağaç gövdeleri veya çürümüş kütükler yolunu kesiyordu. Bunların üzerinden atlamak veya etrafından dolaşmak zorunda kalıyordu. Her hareketinde arkasını, yanlarını kontrol ediyor, ağaçların arasındaki gölgelerde bir hareket, bir siluet arıyordu. Paranoyası o kadar artmıştı ki, rüzgarda sallanan bir dal veya hızla kaçan bir kertenkele bile onu yerinden sıçratıyordu.

Konağın yan tarafına doğru ilerlerken, yaprakların arasından binanın taş duvarlarını, panjurları kapalı pencerelerini görüyordu. Pencereler boş ve ifadesizdi. Ama Elif, o camların arkasından bakan gözler olabileceği hissinden kurtulamıyordu. Bir anlığına, üst kattaki pencerelerden birinde bir hareket görür gibi oldu. Bir perde mi kıpırdamıştı? Yoksa sadece ışığın bir oyunu muydu? Emin olamadı ama bu ihtimal bile adımlarını hızlandırmasına yetti. Kalbi daha hızlı çarparken, çalılıkların arasına daha da sokuldu, neredeyse sürünerek ilerliyordu.

Yaklaşık on beş-yirmi dakika süren bu zorlu ilerleyişin ardından, nihayet bahçenin ön tarafına yaklaştığını fark etti. Ağaçlar biraz seyreldi, ileride konağın ana girişine giden taş döşeli yolu ve onun da ötesinde, aşağıya doğru inen patikayı görebiliyordu. Arabası o patikanın sonunda, yolun kenarındaki ağaçların arasındaydı. Neredeyse başarmıştı. Sadece bahçenin bu son kısmını geçip patikaya ulaşması gerekiyordu. Burası daha açıktı ama aynı zamanda yola daha yakındı.

Son bir çalılığın arkasına saklanıp etrafı dikkatlice kolaçan etti. Yol boş görünüyordu. Konağın ön cephesinde bir hareketlilik yoktu. Yukarıdaki pencereler hala sessizdi. Tam çalılıktan çıkıp hızla patikaya doğru koşmaya hazırlanıyordu ki, gözü yolun karşısındaki ağaçların arasına takıldı.

Orada, yarı gizlenmiş bir şekilde duran bir siluet vardı. Koyu renk giysili, uzun boylu bir erkek... Yüzünü tam seçemese de, bu kişinin dün gece çalışma odasının penceresinden gördüğü, sabah kuyunun başında hissettiği kişi olduğundan emindi. Kenan! O gölge... Buradaydı. Ve tam da Elif'in gitmesi gereken yönde, arabasının olduğu yerde bekliyordu. Sanki Elif'in kaçmaya çalışacağını biliyor gibiydi. Ya da belki de sadece konağı veya yolu gözlüyordu. Ama Elif'e doğru bakmıyor gibiydi, daha çok konağın kendisine odaklanmıştı.

Elif'in kanı çekildi. Olduğu yere çömeldi, çalıların arasına daha da sindi. Kalbi deli gibi çarpıyordu. Yakalanmıştı. Ya da en azından kaçış yolu kapanmıştı. Kenan oradayken arabasına ulaşması mümkün değildi. Onu fark ederdi. Ne yapacaktı şimdi?

Çaresizce etrafına bakındı. Geri dönüp konağa mı girmeliydi? Ama konağın içinde de tehlike vardı. Başka bir çıkış yolu var mıydı? Bahçenin diğer tarafı? Orası daha mı güvenliydi? Ama oradan yola ulaşmak daha uzun sürerdi ve Kenan'ın onu görme ihtimali yine vardı.

Olduğu yerde, çalıların arasında sıkışıp kalmıştı. Önünde yolu kesen bir gölge, arkasında ise sırlarla ve belki de başka bir tehditle dolu bir konak... Zaman daralıyordu. Kenan her an onu fark edebilirdi. Ya da yukarıdaki kişi aşağı inip onu aramaya başlayabilirdi. Bir karar vermeliydi, hem de hemen. Ama hangi karar onu hayatta tutardı? Bu bahçe, bir anda bir labirente dönüşmüştü ve çıkış yolu görünmüyordu.

📖 Hikayeye Devam Et

Gölgelerin Fısıltısı 24 bölümüne geçmeden önce kısa bir reklam ile destek olun.

➡️ Gölgelerin Fısıltısı Bölüm 24 Gölgeyle Köşe Kapmaca Online Oku