Gölgelerin Fısıltısı Bölüm 36 Ege'ye Uzanan Yol ve Yeni Bir Başlangıç Arayışı Online Oku

 

 

Otobüs, Bursa'nın yoğun trafiğinden sıyrılıp İzmir'e doğru uzanan otoyola çıktığında, Elif koltuğunda biraz daha rahatlamaya çalıştı. Başörtüsünün altından camdan dışarıyı izliyordu. Akıp giden manzara – zeytinlikler, tarlalar, arada sırada görünen küçük köyler – bir süre sonra monotonlaşmaya başladı. Motorun düzenli uğultusu ve tekerleklerin asfalttaki sesi, otobüsün içini bir tür hipnotik sessizlikle doldurmuştu. Diğer yolcular ya uyukluyor ya da kendi dünyalarına dalmış görünüyorlardı. Bu sıradanlık, Elif'in içinde bulunduğu olağanüstü durumu daha da belirgin kılıyordu.

Saatler ilerledikçe, üzerindeki fiziksel ve zihinsel yorgunluk kendini iyice hissettirmeye başladı. Göz kapakları ağırlaştı. Son iki gündür yaşadığı kabus gibi olaylar, uykusuz geceler ve sürekli tetikte olma hali onu tüketmişti. Başını cama yasladı. Bu kez direnmeyecekti, uyumaya çalışacaktı. Belki de hareket halinde olmak, İnegöl'den ve konaktan kilometrelerce uzakta olmak, ona sahte de olsa bir güvenlik hissi veriyordu. Gözlerini kapattı ve kendini otobüsün ritmik sarsıntısına bırakmaya çalıştı.

Uykusu yine de derin ve dinlendirici olmadı. Kısa, kesik anlarda daldı, ancak rüyaları yine huzursuzdu. Ali'nin Sığınağı'nın soğuk duvarları, defterlerdeki anlaşılmaz formüller, Kenan'ın belirsiz yüzü, lacivert arabalı adamın tehditkar duruşu... Hepsi birer karabasan gibi üzerine çöküyordu. Ara sıra kendi kendine irkilerek uyandı, her seferinde ilk işi kucağındaki çantayı kontrol etmek oldu. Defterler oradaydı, güvendeydi. Ama bu güvence hissi çok kırılgandı.

Uyandığı anlarda etrafındaki yolculara belli etmemeye çalışarak göz attı. Kimse onunla ilgileniyor gibi görünmüyordu. Zaman geçtikçe, otobüsteki diğer yüzler de sıradanlaşmaya başlamıştı. Belki de gerçekten takip edilmiyordu? Belki de "onlar" henüz onun izini bulamamıştı? Bu düşünce küçük bir umut kıvılcımı yaratsa da, Elif hala tedbiri elden bırakmıyordu.

Yolculuğun ortalarına doğru, cebindeki yeni telefonu hatırladı. Çantasından dikkatlice çıkardı. Basit, ucuz bir modeldi ama işini görürdü. Yeni SIM kartı takmıştı ama henüz aktive etmemişti veya kimseyi aramamıştı. Şimdi denemeli miydi? Belki Ayşe'ye daha detaylı bir mesaj atabilirdi? Ya da Dr. Aris Thorne hakkında internette daha fazla bilgi arayabilirdi?

Telefonu açtı. Sinyal gücü fena değildi. Önce internet paketini kullanarak çok dikkatli bir arama yapmayı denedi. Genel arama motorları yerine, daha az bilinen, belki de daha az iz bırakan bir arama motoru kullandı. "Aris Thorne physicist contact" gibi anahtar kelimelerle arama yaptı. Karşısına yine eski yayınlar, konferans bilgileri çıktı. Güncel bir iletişim bilgisi veya kişisel bir web sitesi bulamadı. Adam ya gerçekten inzivaya çekilmişti ya da dijital dünyada iz bırakmamaya özen gösteriyordu. Bu, ona ulaşmayı daha da zorlaştıracaktı.

Sonra Ayşe'yi düşündü. Ona ne yazabilirdi? "Bursa'dan kaçtım, İzmir'e gidiyorum, peşimde tehlikeli adamlar var, elimde dünyayı değiştirebilecek sırlar var..." Hayır, bu çok fazlaydı, çok riskliydi. Şimdilik sadece güvende olduğunu ve uygun bir zamanda arayacağını belirten kısa bir mesaj daha göndermeye karar verdi. Ama mesajı yazarken bile tereddüt etti. Ya bu telefon da dinleniyorsa? Ya Ayşe'ye attığı mesajlar onu tehlikeye atıyorsa? Telefonu kapatıp tekrar çantasına koydu. İletişim kurmak için daha güvenli bir yol bulmalıydı. Belki İzmir'de bir internet kafe bulup şifreli bir e-posta gönderebilirdi? Bu daha güvenli olabilirdi.

Zaman ilerledikçe otobüsün camından görünen manzara değişmeye başladı. Yeşil ovaların yerini daha kayalık tepeler, makilik alanlar aldı. Hava daha sıcak ve nemli gibiydi. Trafik tekrar yoğunlaşmaya başladı. Yol kenarındaki tabelalarda İzmir'e kalan mesafe azalıyordu. Ege'ye yaklaşıyorlardı. İzmir... Yeni bir şehir, yeni bir başlangıç olabilir miydi? Yoksa sadece tehlikenin yeni bir perdesi mi açılıyordu?

Nihayet otobüs yavaşladı ve İzmir Otogarı'nın devasa kompleksine girdi. Burası Bursa otogarından bile daha büyük ve daha kaotik görünüyordu. Onlarca peron, yüzlerce insan, sürekli yapılan anonslar, satıcıların bağırışları... Elif, bu kalabalığın içinde kendini hem daha güvende (kaybolmak kolaydı) hem de daha fazla tehdit altında (tehlike her yerden gelebilirdi) hissetti.

Otobüs perona yanaşıp durduğunda, Elif yine hemen kalkmadı. Diğer yolcuların inmesini bekledi, sonra sırt çantasını sıkıca kavrayarak kalabalığın arasına karıştı. Otogarın serin, klimalı terminal binasına girdi. Şimdi ne yapacaktı? İlk iş, buradan çıkıp kalacak bir yer bulmaktı. Ama nereye gitmeliydi? İzmir'i hiç bilmiyordu. Otogarın içindeki haritalara veya danışma noktalarına bakmak istemiyordu. Belki de şehir merkezine giden bir otobüse veya metroya (İZBAN) binip orada daha sakin bir bölge aramalıydı. Basmane bölgesi aklına geldi. Eskiden okuduğu romanlarda veya duyduğu hikayelerde adı geçen, tarihi ama aynı zamanda uygun fiyatlı otellerin ve pansiyonların olduğu bir yerdi. Evet, Basmane iyi bir hedef olabilirdi.

Otogarın alt katındaki İZBAN istasyonuna veya ESHOT otobüs duraklarına yönlendiren tabelaları takip etti. Kısa bir yürüyüşün ardından kendini yerel ulaşım hatlarının olduğu bölümde buldu. Birkaç kişiye sorarak Basmane'ye giden bir otobüs hattını öğrendi. Durağa gidip otobüsü beklemeye başladı.

Beklerken etrafını dikkatle süzüyordu. Otogarın ana terminal binasına göre burası biraz daha sakindi ama yine de tetikteydi. Yanında duran insanlar, karşıdan gelenler... Herkese şüpheyle bakıyordu.

Neyse ki otobüs çok gecikmeden geldi. İçerisi kalabalık değildi. Boş bir koltuğa oturdu. Otobüs hareket edip otogardan ayrılırken, Elif yeni bir şehirde olmanın getirdiği o tuhaf hissi yaşadı. Bilinmezlik hem korkutucu hem de bir yanıyla özgürleştiriciydi. Burada onu kimse tanımıyordu. Geçmişini geride bırakabilir miydi? Ya da geçmişi onu buraya kadar takip edecek miydi?

Otobüs şehrin içinden geçerek ilerlerken, Elif camdan dışarıyı izledi. Palmiyeler, geniş bulvarlar, tarihi binalar ve modern yapılar iç içeydi. Deniz kokusu henüz gelmiyordu ama Ege'nin o kendine özgü atmosferi hissediliyordu. Yaklaşık yarım saatlik bir yolculuktan sonra şoförün "Basmane!" anonsuyla irkildi. İşte gelmişti.

Otobüsten indiğinde kendini hareketli bir meydanın kenarında buldu. Etrafta eski oteller, lokantalar, dükkanlar vardı. Hava sıcaktı. Elif, bir an için nereye gideceğini bilemeden duraksadı. Sonra kendine geldi. Bir pansiyon bulmalıydı. Meydandan ayrılıp daha sakin görünen ara sokaklara daldı.

Tıpkı Bursa'daki gibi, temiz ama mütevazı, göze batmayan bir yer arıyordu. Birkaç sokak dolaştıktan sonra aradığını buldu; küçük, "Ege Pansiyon" yazılı bir tabela. Derin bir nefes aldı ve içeri girdi. Yeni bir şehirde, yeni bir geçici sığınakta, mücadelesinin bir sonraki perdesi başlamak üzereydi.

''En çok okunan romanlar,yeni çıkan kitaplar 2025,pdf kitap siteleri,kitap tavsiyeleri,2025 roman önerileri,kitap blogları,kitap önerileri,kitap özetleri,roman incelemeleri,yazar biyografileri,kitap yorumları,pdf kitap indir,epub kitap indir,kitap serileri,yerli romanlar,yabancı romanlar,aşk romanları,tarihi romanlar,polisiye romanlar,bilim kurgu romanlar,dram romanları,fantastik kitaplar,e-kitap romanlar,ücretsiz roman oku''

📖 Hikayeye Devam Et

Gölgelerin Fısıltısı 37 bölümüne geçmeden önce kısa bir reklam ile destek olun.

➡️ Gölgelerin Fısıltısı Bölüm 37 İzmir'de Yeni Bir Sayfa ve Defterlerdeki İz Sürüşü Online Oku